Μπορεί να με ξέχασες ετούτο το βράδυ
Εγώ όμως σε θυμήθηκα
Σε θυμήθηκα
Αυτή τη στιγμή που χαράζει το ξημέρωμα
Και το φεγγάρι είναι κόκκινο
Σαν την άκρη του τσιγάρου μου.
Αυτή τη στιγμή που τα χρώματα της ανατολής
Μοιάζουν με την απόχρωση κάθε ματιών
Και ειδικά των δικών σου
Με τον ήχο των κυμάτων
Και το θρόισμα του αέρα
Σε θυμάμαι.
Το πιο πιθανό είναι πως με την ανατολή
Η σκέψη σου θα ‘χει ξεθωριάσει
Όμως δεν θα 'χει πια σημασία.
Γιατί σε σκέφτηκα τότε,
στην πρώτη αυγή της μέρας
Κι ήσουν η πρώτη έγνοια μου.
_
γράφει η Ελένη Βαρδαξόγλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Από τα ομορφότερα ποιήματα! Υπέροχες εικόνες και παρομοιώσεις!
Πάρα πολύ όμορφο το ποίημά σας!!!
Σας ευχαριστώ πολύ !
Ιδιαίτερο ευχαριστώ στον καλό μου φίλο ζιμετ !!!
Πολύ μου άρεσε! Γεμάτο τρυφερότητα!
Πολύ πολύ όμορφο Ελένη μου…σε αυγή το διάβασα…και ταυτίστηκα…
Συνέχισε να δίνεις τις λέξεις σου…μας γεμίζεις!