Κάποιο βράδυ ξέμεινα γυμνή στο άδειο σου δωμάτιο Με κλεφτές ματιές ν’ αγναντεύω Από δω προς το αύριο Καπνός η σκέψη μου Και τύλιγε τους τοίχους σου Καπνός το φιλί σου Και τσάκιζε τους στίχους μου Όσο λείπεις κόσμοι αργοσβήνουν. Παιδιά μεγαλώνουν, έρωτες βαλτώνουν...

Βγαίνοντας απ’ το σπίτι αχάραγα θα πεις μια βιαστική καλημέρα στον ιδιοκτήτη του γωνιακού καφενείου που μόλις ξεκίνησε τη βάρδια του. Δυο βήματα παρακάτω, θα σκοντάψεις σε κάποιον συμφοιτητή, που τρέχει κι αυτός να προλάβει ’κείνο το λεωφορείο που πάντα αργεί. Θα...

Αυτή η ανάσα από ένα ατέλειωτο τσιγάρο με φέρνει αντιμέτωπο στο χτες Σαν να ταξίδευα αιώνια σε τσακισμένο κάρο, π’ όλο σκοντάφτει στις καρδιάς σου τις ρωγμές. Κι ευθύς βυθίζεται σε κατακόμβες σκοτεινές γεμάτες φόβο υγρό και μοναξιά θυμίζει αδειανές κενές ματιές...

Ούτε μισά, ούτε σπασμένα Στους καμμένους δεν αρμόζουν φτερά. Και τι να τα κάνουν; Να τα χαραμίσουν Πετώντας πάνω από στάχτες κι ερείπια; Από ψυχές τσακισμένες; Δεν αντέχουμε άλλο πια. Τα ’χουμε από καιρό παρατήσει. Αποδεχτήκαμε το χάος. Μέχρι και να τ’ αγαπήσουμε...

Μάτια καστανά Ποια οινοπνεύματα σε ταξιδεύουν κι απόψε; Πάντοτε μακριά μου. Ζηλεύω τη θάλασσα, που αγγίζει το κορμί σου Και τ’ αστέρια, που ’χουν κλέψει το βλέμμα σου Και ’κείνο το μυαλό σου -το ρημαδιασμένο- Πόσο το μισώ, που δεν με σκέφτεται. Κι ως την άκρη του...

Στο χέρι μου το τελευταίο τσιγάρο Με μόνο φως την πανσέληνο κι ένα κερί που αργοσβήνει Η στάχτη του να πλησιάζει απειλητικά το δάχτυλο μου Καθώς το φεγγάρι χάνεται απ' τον ουρανό Και κείνο το κερί έχει πια λιώσει. Το μόνο που δεν τελείωσε για μένα απόψε Είναι η...

Θαυμαζω τώρα Το πώς το πρόσωπο που καθένας αγαπά Ξεθωριάζει και μένει μόνο ν' ατενίζει Το μεγαλείο των ξεχωριστών του χειλιών.   Σου μιλά και παρατηρείς με προσοχή Τα δυο του χείλη να σμίγουν και να χωρίζουν Ν' ανασηκώνονται σχηματίζοντας ένα χαμόγελο Ή να...

Εδώ που στέκω Κόσμε σαπισμένε Ένα μονάχα σε ρωτώ Γιατί σκοτώνεις τα παιδιά σου;   Ας μην βιαστούν να μ' απαντήσουν Όλοι οι τυχάρπαστοι προφήτες Που εσύ ο ίδιος γέννησες Κι ας συλλογιστούν όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος   Είναι δική τους η ζωή που κάνουν; Ή...

Κι αν τώρα θέλω τόσο να σ’ αγγίξω Πάντα θα μ' εμποδίζει Μία αστείρευτη δειλία   Κι αν κάποιο βλέμμα σου τρυπάει την καρδιά μου Θα κάνω πως ποτέ δεν το δα Γιατί έκρυβε μέσα του την καταστροφή   Κι όταν τυχαία μ αγγίζεις Νιώθω τα επίγεια ξαφνικά να...

Χρόνο για μένα δεν άφησα καθόλου, Τον σκόρπισα ψάχνοντας τα μάτια σου στα πλήθη. Ποτέ όμως δεν θα τον αναπολήσω. Γιατί εκείνη μονάχα τη φορά, ξέχασα να δράσω με τη λογική κι αφέθηκα. Τα αισθήματα με παρέσυραν στη δίνη τους. Κι αυτό είναι κάτι που θα σου χρωστάω,...

Αν κάποιος τολμούσε να με ρωτήσει Τι σημαίνεις για μένα Θα του απαντούσα, χωρίς δεύτερη σκέψη Πως είσαι κάθε στιγμή που νιώθω σχεδόν χαρούμενη   Είσαι η Παρασκευή μου, που με κρατά να υπομένω κάθε πληκτική εβδομάδα Η αρχή της ελευθερίας μου Και η απαλλαγή μου...

Καλώς ήρθες ξένε. -Όχι, δεν είσαι ο πρώτος. Πολλοί, πριν ακόμα από σένα απολάμβαναν το απαλό άγγιγμά μου. Επάνω μου, ξένε έχουν ξαποστάσει τόσοι άνθρωποι. Και τόσα όνειρα. Ένιωθα το κορμί τους να συσπάται, ενώ η σκέψη τους οργίαζε σε ιδέες μεγάλες και μακρινές....

            Μπορεί να με ξέχασες ετούτο το βράδυ Εγώ όμως σε θυμήθηκα Σε θυμήθηκα Αυτή τη στιγμή που χαράζει το ξημέρωμα Και το φεγγάρι είναι κόκκινο Σαν την άκρη του τσιγάρου μου. Αυτή τη στιγμή που τα χρώματα της ανατολής Μοιάζουν με...

«Κουράστηκα να ζω σε έναν τόσο αφιλόξενο κόσμο. Είναι τελικά η αδιαφορία η μόνη λύση. Να περπατώ στο δρόμο έχοντας το βλέμμα μου καρφωμένο στο δάπεδο. Δεν θέλω να αντικρίσω τη δυστυχία κανενός. Κυρίως γιατί δεν χωράει άλλο βάρος σ’ αυτό το σώμα. Καθόλου ρομαντικές...

Καθώς άγγιζα τα χείλη του για τελευταία φορά Καθώς χανόμουν στο βυθό των ματιών του Ποσό ήθελα να φωνάξω «μείνε» Εδώ ανήκεις Κι όπου είναι η αγκαλιά μου   Καθώς έπλεκα τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του Καθώς έστρεφε μακριά το βλέμμα Ήθελα να ψιθυρίσω «είμαι εδώ»...

Μετά βίας μπορούσα να ανοίξω πια τα μάτια μου. Το λιγοστό φως, που έτρεμε στο βάθος με τύφλωνε. Σαν πήγαινα να κοιτάξω μ’ έδιωχνε μακριά, τσουρουφλίζοντας τα βρώμικα και πονεμένα μου μάτια. Ένιωθα το σώμα ένα κουρέλι, που ρουφά ασύστολα σκόνη. Τα ρούχα μου δεν...

Με φίλους κι αγαπητικούς Ίσως γνωστούς μα και τυχαίους Θα χάνεσαι σε μελαγχολικές κουβέντες που καταδικάζουν το μυαλό σε μια πρωτόγνωρη λήθη Και μέσα στο άκουσμα των τόσων προβλημάτων Θα συμβαίνει κάτι το παράδοξο Δεν θα νιώθεις ούτε για μια στιγμή τη λύπηση ή τον...

  Το μαύρο των ματιών σου, που κάθε ελιάς καρπός ζηλεύει Μέσα στη θάλασσα του κόσμου κάνει πως χάνεται, μα ταξιδεύει.   Σε όρη απόκρημνα επιβιώνει Ανάμεσα σε ξεχασμένους -που δεν έπρεπε να ξεχαστούν- Καθώς ξανά κοντοζυγώνει, η ώρα τους να εκδικηθούν....