Κάποιο βράδυ ξέμεινα γυμνή στο άδειο σου δωμάτιο Με κλεφτές ματιές ν’ αγναντεύω Από δω προς το αύριο Καπνός η σκέψη μου Και τύλιγε τους τοίχους σου Καπνός το φιλί σου Και τσάκιζε τους στίχους μου Όσο λείπεις κόσμοι αργοσβήνουν. Παιδιά μεγαλώνουν, έρωτες βαλτώνουν...

Βγαίνοντας απ’ το σπίτι αχάραγα θα πεις μια βιαστική καλημέρα στον ιδιοκτήτη του γωνιακού καφενείου που μόλις ξεκίνησε τη βάρδια του. Δυο βήματα παρακάτω, θα σκοντάψεις σε κάποιον συμφοιτητή, που τρέχει κι αυτός να προλάβει ’κείνο το λεωφορείο που πάντα αργεί. Θα...

Αυτή η ανάσα από ένα ατέλειωτο τσιγάρο με φέρνει αντιμέτωπο στο χτες Σαν να ταξίδευα αιώνια σε τσακισμένο κάρο, π’ όλο σκοντάφτει στις καρδιάς σου τις ρωγμές. Κι ευθύς βυθίζεται σε κατακόμβες σκοτεινές γεμάτες φόβο υγρό και μοναξιά θυμίζει αδειανές κενές ματιές...

Ούτε μισά, ούτε σπασμένα Στους καμμένους δεν αρμόζουν φτερά. Και τι να τα κάνουν; Να τα χαραμίσουν Πετώντας πάνω από στάχτες κι ερείπια; Από ψυχές τσακισμένες; [...] - γράφει η Ελένη...

Μάτια καστανά Ποια οινοπνεύματα σε ταξιδεύουν κι απόψε; Πάντοτε μακριά μου. Ζηλεύω τη θάλασσα, που αγγίζει το κορμί σου Και τ’ αστέρια, που ’χουν κλέψει το βλέμμα σου [...] - γράφει η Ελένη...

Στο χέρι μου το τελευταίο τσιγάρο Με μόνο φως την πανσέληνο κι ένα κερί που αργοσβήνει Η στάχτη του να πλησιάζει απειλητικά το δάχτυλο μου Καθώς το φεγγάρι χάνεται απ' τον ουρανό Και κείνο το κερί έχει πια λιώσει. [...] γράφει η Ελένη...

Θαυμαζω τώρα Το πώς το πρόσωπο που καθένας αγαπά Ξεθωριάζει και μένει μόνο ν' ατενίζει Το μεγαλείο των ξεχωριστών του χειλιών. Σου μιλά και παρατηρείς με προσοχή Τα δυο του χείλη να σμίγουν και να χωρίζουν Ν' ανασηκώνονται σχηματίζοντας ένα χαμόγελο Ή να σφίγγονται...

Εδώ που στέκω Κόσμε σαπισμένε Ένα μονάχα σε ρωτώ Γιατί σκοτώνεις τα παιδιά σου; Ας μην βιαστούν να μ' απαντήσουν Όλοι οι τυχάρπαστοι προφήτες Που εσύ ο ίδιος γέννησες Κι ας συλλογιστούν όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος Είναι δική τους η ζωή που κάνουν; Ή μήπως έχουν πάλι...

Κι αν τώρα θέλω τόσο να σ’ αγγίξω Πάντα θα μ' εμποδίζει Μία αστείρευτη δειλία Κι αν κάποιο βλέμμα σου τρυπάει την καρδιά μου Θα κάνω πως ποτέ δεν το δα Γιατί έκρυβε μέσα του την καταστροφή Κι όταν τυχαία μ αγγίζεις Νιώθω τα επίγεια ξαφνικά να ξεθωριάζουν Κι αφήνω πίσω...

Χρόνο για μένα δεν άφησα καθόλου, Τον σκόρπισα ψάχνοντας τα μάτια σου στα πλήθη. Ποτέ όμως δεν θα τον αναπολήσω. Γιατί εκείνη μονάχα τη φορά, ξέχασα να δράσω με τη λογική κι αφέθηκα. Τα αισθήματα με παρέσυραν στη δίνη τους. Κι αυτό είναι κάτι που θα σου χρωστάω, για...

Αν κάποιος τολμούσε να με ρωτήσει Τι σημαίνεις για μένα Θα του απαντούσα, χωρίς δεύτερη σκέψη Πως είσαι κάθε στιγμή που νιώθω σχεδόν χαρούμενη   Είσαι η Παρασκευή μου, που με κρατά να υπομένω κάθε πληκτική εβδομάδα Η αρχή της ελευθερίας μου Και η απαλλαγή μου από...