Είχε μπει πρώτη στο αεροπλάνο. Δεν έβλεπε την ώρα να ξεκινήσει το ταξίδι. Χάζευε από το παράθυρο όταν ήρθε και κάθισε δίπλα της ένας άνδρας, περίπου στην ηλικία της. Του έριξε μια φευγαλέα ματιά και έστρεψε το βλέμμα πάλι προς τα έξω.

Το αεροπλάνο πήρε θέση στον αεροδιάδρομο και η μηχανή άρχισε να μουγκρίζει όλο και δυνατότερα. Γκάζι στο τέρμα, ανάπτυξη ιλιγγιώδους ταχύτητας και απογείωση. Ελευθερία…

Τη λάτρευε αυτή τη στιγμή. Εκείνο ακριβώς το σημείο που το αεροπλάνο ξεκολλάει από το έδαφος και αρχίζει να αιωρείται. Για πολλούς ανθρώπους που γνώριζε, ένα αεροπορικό ταξίδι ισούταν με φόβο και ταλαιπωρία. Η ίδια το απολάμβανε περισσότερο από κάθε τι τελευταίως.

Μάλλον και ο διπλανός της συγκαταλεγόταν ανάμεσα σε εκείνους που απεχθανόταν τα αεροπλάνα. Όση ώρα κράτησε η απογείωση του έριξε μερικές κλεφτές ματιές. Έδειχνε χλωμός –μάλιστα θα έπαιρνε όρκο πως και οι ανάσες του έβγαιναν με δυσκολία.

Μόλις η φωτεινή ένδειξη έσβησε και η ζώνη πρόσδεσης δεν ήταν πλέον απαραίτητη, άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα βιβλίο.

«Ταξιδεύετε συχνά με αεροπλάνο;» ρώτησε ο διπλανός.

«Μάλιστα», απάντησε εκείνη.

«Εμένα είναι η πρώτη μου φορά».

«Και πώς σας φαίνεται;»

«Δεν σας κρύβω πως νιώθω αγχωμένος».

«Είναι λογικό εφόσον είναι κάτι καινούργιο».

«Πώς ήταν η δική σας πρώτη φορά;»

«Πάνε χρόνια και δε θυμάμαι λεπτομέρειες», απάντησε και στράφηκε πάλι στο βιβλίο της.

«Δε θυμάστε ή δε θέλετε να θυμάστε;»

Έκλεισε το βιβλίο απότομα και γύρισε προς το μέρος του συνοφρυωμένη.

«Με λένε Χρύσα και είμαι τριάντα επτά ετών. Πηγαίνω κάθε εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη για επαγγελματικούς λόγους. Η πρώτη φορά που πέταξα με αεροπλάνο ήταν με τον σύζυγό μου κατά το ταξίδι του μέλιτος. Ύστερα ο σύζυγος με παράτησε για έναν άνδρα και το τελευταίο που θέλω είναι να πιάσω ψιλή κουβέντα με κάποιον άγνωστο», του είπε με μια ανάσα.

«Κι εμένα με παράτησαν για έναν άνδρα. Στέφανος. Χαίρω πολύ», είπε και πρότεινε το χέρι του χαμογελώντας.

Δεν περίμενε αυτό το ύφος. Γέλασε. Ίσως ήταν ο τρόπος του που της προκάλεσε τέτοιο αυθόρμητο γέλιο. Το πρόσωπό της πήρε μια πιο φιλική όψη.

«Με συγχωρείς για πριν».

«Πρόσεξα προηγουμένως ότι χαμογέλασες κατά την απογείωση. Μπορείς να μου πεις πού βρήκες την όρεξη;»

«Είναι επειδή μου αρέσει πολύ».

Την κοίταξε έκπληκτος.

«Πώς να σου το εξηγήσω… όταν βρίσκομαι μακριά από τη γη είναι σαν να μη με αγγίζει τίποτα από όσα συμβαίνουν ή συνέβησαν εκεί. Οι αναμνήσεις πονάνε λιγότερο, σχεδόν ξεθωριάζουν αυτή τη λίγη ώρα που κάνω τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη».

«Και δε φοβάσαι για τη ζωή σου;»

«Πίστεψέ με, πιο πιθανό είναι να πάθω κάτι εκεί κάτω παρά εδώ πάνω».

Το αεροπλάνο, σαν να παρέκκλινε από την προκαθορισμένη πορεία του, άρχισε να αιωρείται πέρα δώθε σχεδόν ανεξέλεγκτο.

«Τι γίνεται; Πέφτουμε;» ρώτησε ο Στέφανος που είχε κιτρινίσει.

«Όχι, ηρέμησε. Λίγα κενά αέρος είναι. Δε διαρκούν πολύ».

«Το λες για να με καθησυχάσεις».

Το αεροπλάνο σταμάτησε να τραντάζεται και το χρώμα στο πρόσωπο του Στέφανου επανήλθε. Ανάσανε βαθιά.

«Είδες;» τον ρώτησε χαμογελαστή.

Τα κενά όμως συνέχισαν και μάλιστα σε πιο έντονο ρυθμό. Η ένδειξη για τις ζώνες άναψε κι ο Στέφανος γούρλωσε τα μάτια του.

«Απ’ ό,τι φαίνεται θα διαρκέσουν λίγο παραπάνω», είπε η Χρύσα μα ο Στέφανος μετά βίας την άκουγε.

«Δεν άναψε τυχαία η ένδειξη. Κάτι δεν πάει καλά».

«Πίστεψέ με, έχω ταξιδέψει πολλές φορές. Ανησυχείς άδικα».

«Οι γονείς μου σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα. Γι’ αυτό και απέφευγα να πετάξω με αεροπλάνο μέχρι σήμερα. Όμως τώρα το μετανιώνω».

«Θα ζητήσω από την αεροσυνοδό να φέρει κάτι να πιούμε».

Η Χρύσα έκανε νεύμα σε μια κοπέλα κι εκείνη τους πλησίασε. Με ύφος συνωμοτικό, λες και πρόκειται να καθησυχάσουν κάποιο παιδάκι, τής ζήτησε να φέρει λίγο ουίσκι. Ο Στέφανος το ήπιε σχεδόν μονορούφι.

«Είσαι σίγουρη πως απολαμβάνεις ακόμη την πτήση;»

«Ναι. Δηλαδή όχι τόσο όσο συνήθως».

Έκλεισε τα μάτια του.

«Σε λίγο θα συνεχίσουμε κανονικά την πορεία μας, θα δεις».

Δεν πρόλαβε να αποτελειώσει τη φράση της και τα κενά σταμάτησαν εντελώς.

«Θα πρέπει να ήμουν πολύ γελοίος προηγουμένως», της είπε λίγα λεπτά αργότερα.

«Μονάχα λίγο υπερβολικός. Δικαιολογείσαι όμως».

«Είχα ορκιστεί πως ποτέ δε θα έμπαινα σε αυτά τα μεγαθήρια οχήματα μέχρι όμως που χρειάστηκε. Ο αδερφός μου μένει στη Θεσσαλονίκη. Του έτυχε κάτι σοβαρό και με χρειάζεται. Έπρεπε να βρω ένα μέσο και να βρεθώ κοντά του όσο πιο γρήγορα γίνεται… Γι΄ αυτό προηγουμένως προσπάθησα να σου πιάσω την κουβέντα. Ήθελα να μιλήσω σε κάποιον για να ξεχάσω τον φόβο μου».

«Κι είχες την ατυχία να πέσεις πάνω μου…»

«Όχι και ατυχία. Προσπάθησες να με γαληνέψεις. Ευχαριστώ και για το ποτό».

Η Θεσσαλονίκη ήδη φαινόταν από το παράθυρο. Σε λίγα λεπτά άρχισε η διαδικασία της προσγείωσης. Έφτασαν μαζί στον χώρο των αφίξεων και συνέχισαν παρέα μέχρι που πέρασαν τις πύλες που έβγαζαν στη συμπρωτεύουσα.

Ένας μολυβένιος ουρανός τούς υποδέχτηκε. Ο βαρδάρης φυσούσε σαν μανιασμένος και η Χρύσα με ένα συνοφρυωμένο ύφος κούμπωσε ως πάνω το μπουφάν της.

«Σου εύχομαι να βρεις κάτι που θα σε κάνει να νιώθεις ασφαλής εδώ κάτω και όχι στον αέρα», είπε ο Στέφανος πριν της δώσει κάτι από το πορτοφόλι του.

«Αυτή είναι η κάρτα μου. Για τις φορές που σε πνίγει αυτή η γη και θέλεις σε κάποιον να μιλήσεις».

Η Χρύσα την πήρε και αμέσως έβγαλε κάτι από την τσάντα της.

«Κι αυτή η δική μου. Για όταν ανεβείς ξανά σε αεροπλάνο και χρειάζεσαι κάποιον να σε κάνει να ξεχαστείς».

Κοίταξαν ο ένας στον άλλον με ένα αχνό χαμόγελο. Έπειτα κάπως μουδιασμένα ο καθένας στράφηκε προς τον δρόμο σαν να ψάχνει για ταξί.

Λίγες μέρες μετά, η Χρύσα επέστρεψε στο αεροδρόμιο για το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα. Η πτήση της θα έφευγε το βράδυ μα εκείνη είχε φτάσει ώρες πριν στην αίθουσα αναμονής. Καθόταν με μοναδική παρέα την κάρτα του μουσκεμένη στη χούφτα της ενώ η δυσφορία της κατέληγε ακόμη πιο έντονη από τον ανακυκλωμένο αέρα του χώρου.

Ο ήχος του κινητού μέσα από την τσάντα τσίριξε ξαφνικά.

«Απόψε πετάω στις έντεκα», είπε εκείνος.

«Θα είμαι στην ίδια πτήση. Και ότι ετοιμαζόμουν να σου τηλεφωνήσω…»

_

γράφει η Έλενα Σαλιγκάρα