Καθώς πίνω το καφεδάκι μου το μυαλό μου, έτσι απροσδόκητα, έτρεξε πίσω και έφτασε σε ένα αγαπημένο κομμάτι του παρελθόντος μου. Σε εκείνη τη περίοδο που ο μπαμπάς μου τα απογεύματα διατηρούσε ένα εργαστήριο όπου επισκεύαζε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και τοποθετούσε κεραίες. Το εργαστήριο αυτό ήταν στο Βύρωνα, σε μια γειτονιά που τότε δεν περνούσαν και πολλά αυτοκίνητα. Δεν ξέρω τώρα πια πως είναι εκεί τα πράγματα γιατί έχω και κάτι χρονάκια να περάσω παρ’ όλο που δεν μου είναι μακριά. Επειδή στη γειτονιά που βρίσκεται το σπίτι μου, οι δρόμοι είναι πολυσύχναστοι και είναι πολύ επικίνδυνο να κατέβεις στο δρόμο να παίξεις, ο πατέρας μου κάθε απόγευμα έπαιρνε μαζί του εμένα και την αδερφή μου στο μαγαζί, όπου εμείς τρέχαμε να συναντήσουμε τα άλλα παιδιά που κατέβαιναν από τις γύρω πολυκατοικίες στο δρόμο. Τα παιχνίδια ήταν ατελείωτα και γεμάτα φαντασία που μας ταξίδευαν σε δικούς μας κόσμους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι μέχρι και μέλος σε συμμορία είχα γίνει. Η συμμορία λεγόταν Thundercats (τότε βλέπαμε όλοι φανατικά εκείνο το κόμικς), όλοι ήταν αγόρια και εγώ φυσικά ήμουν η chitara (ποια άλλη θα ήμουν άλλωστε αφού ήμουν το μοναδικό κορίτσι). Μου είχαν φτιάξει και φυσοκάλαμο, μιλάμε για απίστευτη κατασκευή, με στόχαστρο, χερούλι, θέση για να βάζω τον στόκο και σαν διακοσμητικό μια ροζ κορδέλα. Εννοείται βέβαια ότι υπήρχε και αντίπαλος. Ο από πάνω δρόμος από τον δικό μας, εμείς τον λέγαμε απάνω γειτονιά είχαν φτιάξει και εκείνοι τη δική τους συμμορία. Περιττόν να σας πω τι γινόταν. Έχω κυλιστεί στους δρόμους, έχω πιαστεί μαλλί με μαλλί, έχω κατασημαδευτεί από στόκο που με πετύχαινε με τόση δύναμη που το σημάδι έκανε να φύγει και εβδομάδα και ας ήταν και πάνω από τα ρούχα. Αυτή ήταν η άγρια πλευρά μου γιατί τώρα που το σκέφτομαι είχα δυο πλευρές που εκδήλωνα στη γειτονιά αυτή. Η άλλη μου πλευρά ήταν η ήσυχη, αυτή που ήμουν και στη παρέα των κοριτσιών όπου ασχολούμασταν με το παιχνίδι “λάστιχο” (δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά ήταν αυτό που ήταν ένα μεγάλο κομμάτι λάστιχο ενωμένο στις άκρες του, δυο κορίτσια το πέρναγαν στους αστραγάλους τους απέναντι το ένα στο άλλο και ένα τρίτο κορίτσι πήδαγε ανάμεσα στις δυο πλευρές προσπαθώντας να μην τις ακουμπήσει), φέρναμε όλες τα κουζινικά μας (παιχνίδια ήταν και αυτά), τις κούκλες μας και εκεί βγάζαμε όλες τα ταλέντα μας στη μαγειρική.
Ωραίες εποχές που κάθε φορά που τις αναπολώ σκέφτομαι τι να έχουν γίνει αυτά τα παιδιά; Δεν θυμάμαι ολονών τα ονόματα. Έτυχε όμως πρόσφατα να συναντήσω κάποιο από αυτά που δεν θυμόμουν αλλά με πλησίασε εκείνο και μου είπε οτι δεν έχω αλλάξει στα χαρακτηριστικά μου τόσο πολύ ώστε να μην με αναγνωρίσει. Χάρηκα τόσο πολύ. Τα είπαμε, θυμηθήκαμε, γελάσαμε και μετά χαθήκαμε ξανά.
Πάντως δεν έχω κανένα παράπονο από τη ζωή μου σαν παιδί. Έχω ζήσει ανέμελες στιγμές γεμάτες παιχνίδι (όχι μόνο σε εκείνη τη γειτονιά αλλά και σε άλλες περιπτώσεις) και ας μην έχω κοντά μου κάποια πρόσωπα που έπαιζαν ρόλο τότε στη ζωή μου.

Πραγματικά ΕΖΗΣΑ σαν παιδί

.

Η εικόνα του άρθρου είναι από το flickr (http://www.flickr.com/photos/camdiluv/4441155157/)