Στις διακοπές του Πάσχα ο μικρός Χρήστος θα έρθει αντιμέτωπος με κάτι που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του και με αφορμή αυτό το γεγονός θα αρχίσει τις αναπολήσεις των καλοκαιρινών του διακοπών στο αγαπημένο του νησί. Ποια είναι η αδελφή Καλλινίκη και πώς επηρέασε τη ζωή του; Τι τον συμβούλευε, τι βιβλία του έδινε να διαβάζει, τι συζητούσαν στον ελεύθερο χρόνο της από τα μοναστικά καθήκοντα; Πώς είναι η ζωή σε ένα μοναστήρι και ποιο είναι το πρόγραμμα που ακολουθείται;

Η ευαίσθητη ψυχή του Χρήστου Δασκαλάκη ξεδιπλώνεται σ’ ένα βιβλίο φόρος-τιμής σε ένα πραγματικό πρόσωπο που άλλαξε τη ζωή του για πάντα, δίπλα στο οποίο μεγάλωσε μαθαίνοντας την αγάπη, τη φροντίδα και τον σεβασμό. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του μικρού ήρωα που μας αφηγείται πώς περνούσε τον χρόνο του στο μοναστήρι που φιλοξενούσε τακτικά εκείνον και τους γονείς του, να δούμε την καθημερινότητά του, να παρατηρήσουμε πώς άλλαζε βαθμιαία από παιδί σε νεαρό άντρα και τελικά να κατανοήσουμε πόσο σημαντική ήταν η παρουσία της αδελφής Καλλινίκης στη ζωή του. Ήταν κάτι μεταξύ μεγάλης αδελφής και αγαπημένης δασκάλας για τον Χρήστο, αφού μόνο δίπλα της ένιωθε γαλήνιος και ασφαλής και ίσως αυτό είναι που οι μεγάλοι αποκαλούν «ευτυχία», όπως εκμυστηρεύεται ο ίδιος. Η παρέα της τον κάνει να αισθάνεται λιγότερο μόνος και οι συμβουλές της του δίνουν κουράγιο, δύναμη και αυτοπεποίθηση. Νιώθει χωρίς αξία ή κάποιο ταλέντο, άοσμος, με αδιάφορη προσωπικότητα αλλά η αδελφή Καλλινίκη τον κάνει να αισθανθεί ξεχωριστός, του εμφυσά αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και τον βοηθάει να νιώσει καλά με τον παχουλό και ατσούμπαλο παιδικό εαυτό του. Κάθε συζήτηση μαζί της είναι και μια αλησμόνητη εμπειρία γιατί με τη βοήθειά της έμαθε να αγαπά και να φροντίζει τη φύση, καθώς και να σέβεται την ατομική αξία του καθενός. Δε χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί η ιδιαιτερότητα είναι σημαντική και ξεχωριστή, χαρίζει ποικιλομορφία στις συζητήσεις, στα ενδιαφέροντα, στον χαρακτήρα, στην εμφάνιση. Σαν άλλος Γεροστάθης, η μελίρρυτη αδελφή Καλλινίκη χαρίζει σοφές νουθεσίες με τρυφερότητα («Από το να σκέφτεσαι όσα δεν έχεις και να λυπάσαι, καλύτερα να εκτιμάς όσα έχεις και να χαίρεσαι», σελ. 24-25), υποδεικνύει χωρίς ίχνος διδακτισμού («Και η φαντασία είναι ο πιο όμορφος τρόπος για να κάνεις κάθε έλλειψη να μοιάζει πολύ μικρότερη απ’ ό,τι στην πραγματικότητα», σελ. 27), διατυπώνει σημαντικές παρατηρήσεις που βρίσκουν εφαρμογή ακόμη και σε τομείς που ίσως να μην έζησε η ίδια («Πόσο υπέροχο να μη θες να αλλάξει ο άλλος για το δικό σου καλό αλλά να αλλάζει επειδή βλέπει το καλό σ’ εσένα», σελ. 47) και τονίζει: «Να έρχεσαι και να φεύγεις χωρίς να έχεις αλλοιωθεί. Να μένεις πιστός σε όλα όσα οι υπόλοιποι έπαψαν να πιστεύουν. Να μένεις πιστός σ’ εσένα» (σελ. 88).

Ένα μεγάλο εύγε στη μοναχή που δε δίστασε να δανείσει στον Χρήστο τη «Μικρή πριγκίπισσα», ένα βιβλίο που άλλοι θα απομάκρυναν συλλήβδην, πιστεύοντας πως απευθύνεται σε κορίτσια, να όμως που το περιεχόμενό του μιλάει σε όλους όσους βιώνουν τη μοναξιά, την κακοποίηση, την απομόνωση λόγω της μειονεκτικής (κατά τους άλλους) κοινωνικής, πνευματικής ή οικονομικής θέσης: «Δύσκολο πράγμα να δεχτείς ότι είσαι διαφορετικός στα μάτια των άλλων… Δισεκατομμύρια άνθρωποι, όλοι διαφορετικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί και ευπρόσδεκτοι σ’ αυτόν τον κόσμο» (σελ. 129). Χωρίς να το ξέρει, η μοναχή έβαλε άλλο ένα λιθαράκι στην προσωπικότητα του αφηγητή: «Θα το βάλω κι αυτό στη λίστα με τους στόχους μου για όταν μεγαλώσω. Να φτιάξω κι εγώ κάτι που θα μπορεί να μοιραστεί από άνθρωπο σε άνθρωπο, να βοηθάει σε κάτι και να κάνει καλό» (σελ. 181). Τι καλύτερο λοιπόν από τα βιβλία του συγγραφέα για μικρούς και μεγάλους; Τα μοιραζόμαστε, τα διαβάζουμε, μας βοηθάνε και μας κάνουν καλό!

Ο Χρήστος Δασκαλάκης γίνεται καλλιεργεί τη φαντασία και την ηθική του αναγνώστη, ακολουθεί διαδρομές στο αγαπημένο του νησί και τις ποτίζει με όνειρα και προβληματισμούς, μεταμορφώνεται με επιτυχία σ’ ένα παιδί που μας καλωσορίζει στη ζωή του, στα βιώματά του, στην καθημερινότητά του, που μας συστήνει τους τετράποδους φίλους του και την οικογένειά του, που μας εκμυστηρεύεται τα σχέδιά του για όταν μεγαλώσει. Βασικό κομμάτι της αφήγησης είναι το μοναστήρι και οι μοναχές, όπου ο Χρήστος δεν έχανε στιγμή από τις ετοιμασίες και από τη διαβίωση εκεί όσες φορές φιλοξενούνταν με τους γονείς του. Όλα αποτυπώνονται στο βιβλίο με τέτοιο τρόπο που δημιουργείται μια πρωτόγνωρη κατάνυξη και ανοίγουν πόρτες κλειστές για τον ευρύτερο κόσμο που δε γνωρίζει τι αποτελεί την καθημερινότητα ενός μοναχού, τι τρώει, πώς διαβιεί, πόσες φορές προσεύχεται κλπ. Ο απλός, χωρίς ηλεκτρισμό, τρόπος της ζωής εκεί, μες στη φύση, με τα βασικά αγαθά και χωρίς τίποτα περιττό, αφήνουν χώρο στα σημαντικά, τα απαραίτητα, τα αυθεντικά, τα ωραία να δηλώσουν την παρουσία τους και να γοητεύσουν τον αναγνώστη. Το κείμενο εξισορροπεί την τρυφερότητα, τη γαλήνη και την ηρεμία ενός μοναστικού χώρου και την ανταριασμένη ψυχή ενός παιδιού που ετοιμάζεται να μπει στην εφηβεία και βιώνει πρωτόγνωρες εμπειρίες.

«Το σπίτι κάθε παιδιού θα πρέπει να είναι ένα ασφαλές βασίλειο γεμάτο, όχι απαραίτητα με παιχνίδια και δώρα, αλλά σίγουρα γεμάτο με κατανόηση, αγάπη και πολλές αγκαλιές» (σελ. 148). Αυτά πρεσβεύει μεταξύ άλλων η αδελφή Καλλινίκη, μια μοναχή που βοήθησε με πολλούς τρόπους τον μικρό Χρήστο που μας αφηγείται την ιστορία να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, με τη βοήθεια της χάρης του Κυρίου αλλά και της άσβεστης δίψας του για γνώση. Το νέο μυθιστόρημα του Χρήστου Δασκαλάκη είναι γεμάτο τρυφερότητα, διαχρονικά μηνύματα, αισιοδοξία και αγάπη και μας δείχνει τι και πώς επηρέασε την ψυχοσύνθεσή του, πότε και γιατί άλλαξε, τι βήματα έκανε με τη βοήθεια μιας σημαντικής προσωπικότητας που ήταν πάντα εκεί για να τον στηρίξει και να τον εμψυχώσει. Ο κεντρικός ήρωας με την αγάπη, τη δοτικότητα, την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά θα βοηθήσει πολύ στην ψυχική και συναισθηματική διάπλαση του αναγνώστη με γλυκό και τρυφερό τρόπο, χωρίς ίχνος διδακτισμού.