Γέμισε χρώματα ο καμβάς της ημέρας
το μονοπάτι πλημμύρισε με ροδοπέταλα
σαν το αεράκι της αύρας σου απλώθηκε...

Η άνοιξη έφερε τη μελωδία της αίσθησης
η ανάσα σου έδωσε αρμονία
στο ηχόχρωμα της ζωής μου
οι νότες εντυπωσιάστηκαν
απ' αυτόν τον υδάτινο ρυθμό
ήταν άγνωστος σ' αυτές
ακούστηκε πως τις είχαν κρύψει
οι οπτασίες στο κατώφλι του νου σου

Σε ένιωσα δίπλα μου... κοντά μου
η απουσία σου μου χάιδευε αέρινα την όψη
στάθηκε με στοργή στην άκρη του δωματίου
ακούμπησα τα χέρια στο πρόσωπο
και την κοιτούσα… να με καθηλώνει

Ήρθε πλάι μου
άγγιζε την ισορροπία μου
της πρόσφερε το ελατήριο της φωνής της
με αγκάλιασε, με νανούρισε
μ' ένα ξεχασμένο παραμύθι
μυρίσαμε τη σιωπή και τη πάχνη
τα φώτα έσβησαν στους λυγμούς
κλείσαμε τα μάτια και ξαπλώσαμε
στη καμάρα του ονείρου...

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου 

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!