Οι καλοκαιρινές νύχτες είναι ερωμένες που σου παίρνουν το μυαλό, σκέφτηκε ενώ έπινε μια γουλιά από το ποτό της.

Δεν είναι μόνο η αρμύρα στο ηλιοκαμένο κορμί, το αντηλιακό με άρωμα καρύδας που πλανάται μόνιμα στον αέρα, το δροσερό αεράκι που βολτάρει τα βρεγμένα μαλλιά, τα δροσιστικά κοκτέιλς στα μπαράκια και οι καλοκαιρινοί όλο υποσχέσεις έρωτες.

Είναι και αυτή η αίσθηση πως τα βράδια μοιάζουν ατελείωτα, πολλές φορές ανέμελα και έχεις τη διάθεση να ξεκαθαρίσεις ό,τι σε απασχόλησε το χειμώνα, να πετάξεις τα άχρηστα και τους άχρηστους της καθημερινότητας σου και να αρχίσεις από την αρχή.

Οι καλοκαιρινές νύχτες… αλήτισσες αλλά και κυρίες, άλλοτε ξέφρενες κι άλλοτε μελαγχολικές, είναι γεμάτες όνειρα και σκέψεις.

Κάποιες σκέψεις χωρίς να θέλεις κι άλλες επειδή το επιτρέπεις, σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα λάθη, τα πάθη, τους εγωισμούς και τα “θέλω” σου, τα “πρέπει” και τα “γιατί”, τα “ίσως” και τα “επειδή”.

Όλα εκεί μπροστά, πυγολαμπίδες στην απόλυτη νύχτα, να προσπαθούν να σε ζαλίσουν.

Αφήνεις χώρο να κάνουν παιχνίδι. Να χορεύουν μέσα στη νύχτα το χορό της ζωής σου. Άλλοτε να λικνίζονται ρυθμικά κι άλλοτε να χορεύουν τρελά πότε-πότε να εναρμονίζονται με το τοπίο κι άλλες φορές να βάζουν την δική τους πινελιά στη βραδιά.

Σκέψεις που σε βρίσκουν χαλαρό, ευάλωτο, ίσως και έτοιμο για αλλαγή και αποφασίζουν να εισβάλουν άλλοτε βίαια κι άλλοτε χτυπώντας την πόρτα της καρδιάς ή του μυαλού, κλέφτες μέσα στη νύχτα, να σου θυμίσουν αυτά που προσπαθείς να ξεχάσεις ή νόμιζες πως ξέχασες, αυτά που προσπέρασες, που άφησες ή επέλεξες να αφήσεις.

Πού και πού κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις σε αυτά που σου θυμίζουν. Αναμνήσεις ενός καυτού φιλιού ή μιας παθιασμένης νύχτας, μιας ξέφρενης βραδιάς με φίλους ή εκείνες τις καψούρικες βραδιές που κοιτούσες τα ταβάνια και περίμενες ένα μήνυμα.

Αναρωτήθηκε αν έφταιγε το πότο που είχε φτάσει στα μισά πριν καλά καλά το καταλάβει.

Σχεδόν παρατηρούσε τις δικές της μύχιες σκέψεις να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητες στο μυαλό της και να την φέρνουν ένα βήμα πριν το λάθος ή το σωστό…

Και εκείνη ήταν έτοιμη να κάνει το λάθος, να του στείλει μήνυμα. Ή μήπως ήταν το σωστό;

Ήθελε να αφήσει όλα τα “γιατί” που την τυραννούσαν να γίνουν λέξεις. Ή ήθελε απλώς να έπιναν το ποτό παρέα και να απολάμβαναν τη μαγεία της νύχτας.

Ήθελε οτιδήποτε περιελάμβανε τους δυο τους. Το μακριά δε τους ταίριαζε. Είχε βαρεθεί τις περίπλοκες καταστάσεις, τις ανούσιες δικαιολογίες, τα φτηνά “θα βρεθούμε”, “θα τα πούμε”.

Ήταν καλοκαίρι, σε διακοπές και θα έπρεπε να είναι μαζί. Μαζί και όπου βγάλει.

Αντί αυτού πέρασαν ένα χειμώνα μέσα σε αναβολές. Χωμένοι στα πρέπει της καθημερινότητας. Ακολουθώντας φιλοδοξίες, κυνηγώντας σκιές, ακούγοντας τον εγωισμό και τις αναστολές τους.

Ποιος είπε πως οι ευφυείς άνθρωποι είναι πιο τυχεροί στον έρωτα;

Η ευφυΐα δεν πιστεύει στην τύχη. Πιστεύει στο κυνήγι και τη διεκδίκηση.

Εκείνοι διεκδίκησαν χώρο ο ένας στο μυαλό του άλλου, ζήτησαν επιτακτικά χρόνο από τις πιο λάγνες σκέψεις τους, εισέβαλαν βαθιά στα μέσα ο ένας του άλλου και γεύτηκα για λίγο την απόλυτη ταύτιση, όμως έμειναν εκεί.

Χόρτασαν την πείνα τους με στιγμές έρωτα. Έδωσαν ραντεβού για τη συνέχεια, που δεν ήρθε ποτέ. Ούτε το τέλος έδωσαν ποτέ. Μόνο συνεχείς ανανεώσεις για μια επόμενη συνάντηση. Όμως, κανείς δε έκανε το επόμενο βήμα.

Άραγε ήταν το ένστικτο του φόβου ή της επιβίωσης η αιτία που οδηγούσε κάθε επόμενη πιθανότητα ένωσης σε αδιέξοδο; Ήξεραν και οι δυο πως το μαζί ήταν εκρηκτικός συνδυασμός.

Αρκετά με τις σκέψεις και τις αναλύσεις, ψιθύρισε και έπιασε το κινητό της τηλέφωνο. Πληκτρολόγησε την πρώτη σκέψη που της ήρθε στο μυαλό. Για μια φορά ήθελε, από τη δική της πλευρά, να είναι αυθόρμητη.

“Αυτό το βράδυ σε θέλω δίπλα μου” του έστειλε.

Μέσα σε δευτερόλεπτα που κύλησαν σαν λεπτά ήρθε η απάντηση.

“Σε 15 λεπτά θα είμαι εκεί.”

Ίσως τελικά μια σκέψη να απέχει ελάχιστα από την πράξη, σκέφτηκε.

Ίσως να χρειάζεται απλά η παραδοχή πως η σκέψη είναι εκεί και δεν θα φύγει μέχρι να υλοποιηθεί και να τερματίσει. Πρέπει να ταξιδέψει από το νου στο άγγιγμα για να τελειώσει τον κύκλο της.

Ίσως τελικά ούτε οι σκέψεις αρέσκονται στο να μένουν μισές, ανολοκλήρωτες, ασυνόδευτες από πράξεις.

Τέλειωσε το ποτό της και σηκώθηκε να βάλει άλλα δυο. Βρήκε ακόμη έναν λόγο να λατρεύει τις καλοκαιριές νύχτες.

Εκτός από μαγικές, έδιναν στις σκέψεις το αβαντάζ να γίνουν από απλές πιθανότητες, πραγματικές στιγμές.