Κλωτσάνε οι παλμοί
Ζωή λειψή που βγήκες από μήτρα στεγνή
Αγριεύονται τα σωθικά
Σπαρταράνε ανήμπορα τα χέρια
Από πού να κρατηθείς;
Κρέμεσαι από τη σιωπή
Θάβεις με μίσος τα συναισθήματα
Ύστερα χαϊδεύεις με δάκρυα το στέρνο σου
Κανείς δεν σε βλέπει
Αλλόκοτο στίγμα κουβαλάς
Κλειδώνεσαι στη λήθη
Νιώθεις πιο ασφαλής
Κανείς δεν σε θυμάται.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Μη με κρατάς! Θέλω να πάω κοντά. Τυφλώνομαι απ’ την ομορφιά της. Πρέπει να την αγγίξω κι ας γίνω ανάμνηση στη δίνη της. Είναι η σωτηρία μου. Η αρχή και το τέλος των πάντων.Καρδιά από πέτρα, χέρια και πόδια φτιαγμένα από χαλάζι. Τί να σου κάνουνε κι αυτά;...
Σκιάχτρα μορφές Έρχονται και ταράζουν τα όνειρά μου Η διέξοδος μέσα μου Ομίχλη απέραντη Ταξίδια ανείπωτα Ανατριχιάζουν στο βλέμμα μου Ψιλά γράμματα οι λέξεις Στη συμφωνία θανάτου Σιωπή απόλυτη Συμπαραστάτης στο πλάι μου Και βήματα μετρημένα...
Τα θυμάμαι εκείνα τα τραγούδιαόνειρα καλοκαιρινά, αγκαλιές κάτω από τ' άστρα.Θυμάμαι την μελωδία, το στίχο, τον ρυθμόθυμάμαι, θυμάμαι την ζεστασιά και το σ' αγαπώ. Να τ' οι δίσκοι, να και τα όνειρα μαςκάθε μελωδία ξεχωριστή, όπως και κάθε μέραμια μελωδία...
Μεγάλη παρηγοριά φίλε μου το γράψιμο. Σου κρατάει απίστευτη συντροφιά. Έτσι και γράψεις στο χαρτί - ή όπου αλλού δεν έχει σημασία- αυτά που σου βαραίνουν το μυαλό και την καρδιά, πάει περίπατο η όποια μοναξιά σου. Αν δε παράλληλα, τα όσα σου...
Πόσες ημέρες να έχουν περάσει που η Θεανώ δεν έχει ανταλλάξει δυο ανθρώπινες λέξεις με συνάνθρωπό της; Μια εβδομάδα, δυο; “Και να δεις που, έτσι όπως πάει το πράμα, θα ξεχάσω πώς μιλάνε οι άνθρωποι, αφού εισπράττω μόνο ήχους και δεν...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Πόσες ημέρες να έχουν περάσει που η Θεανώ δεν έχει ανταλλάξει δυο ανθρώπινες λέξεις με συνάνθρωπό της; Μια εβδομάδα, δυο; “Και να δεις που, έτσι όπως πάει το πράμα, θα ξεχάσω πώς μιλάνε οι άνθρωποι, αφού εισπράττω μόνο ήχους και δεν...
Δεμένος χειροπόδαρα πάνω στο χωρίς στρώμα σιδερένιο κρεβάτι, και ακριβώς πάνω από το κεφάλι του κρεμασμένο, ένα βρυσάκι σαν εκείνο του παλιού καιρού που είχαμε στους νιπτήρες μας, όχι σαν υπό απειλή Δαμόκλειας σπάθας αλλά κυριολεκτικά σπάθας εν δράση....
Ερημιά προκαλεί ο πόλεμος και η φτώχεια. Και μια πόλη κατάστρεψε ολοσχερώς μια βόμβα Δίχως παιδιά, δίχως χαρά μόνο με πόνο και σκλαβιά. Δίχως διασκέδαση και καλοπερασιά μόνο με πόλεμο που προκαλεί ζημιά _ γράφει ο Ευθύμιος-Ραφαήλ...
Μπράβο Άννα μου!Βαθιά στοχαστικό το ποίημα σου!Χρόνια πολλά!
Χρόνια πολλά Σοφία μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ να είσαι καλά!!
”…νιώθεις πιο ασφαλής. Κανείς δεν σε θυμάται…”
Και τι είναι αυτό Άννα μου; ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ; ΑΠΟΔΟΧΗ;ΠΑΡΑΔΟΧΗ;
Σού αρέσει αυτή η απώλεια μνήμης από ανθρώπους που πιθανόν σε αγάπησαν πολύ;;;;; Δεν είναι πικρό; ΌΠΩΣ πικρό είναι και το πολύ ωραίο ποίημά σου.
Χρόνια πολλά καλή μου …
Πικρό, αλλά ωραία πικρό Λενα μου. Χρόνια πολλά!!
δύσκολο..πικρό…Καμιά φορά η αμοιβαία λήθη βοηθά… Χρόνια πολλά Αννα μου
Ή αμοιβαία λήθη…. μου αρέσει όπως το θετεις Μάχη μου… Χρόνια πολλά.
Συγκλονιστικό και αυτό το ποίημα σου Άννα μου θέμα…λέξεις… τρόπος προσέγγισης…τα πάντα!!!! Μόνο που τώρα τελευταία τα ποιήματα σου είτε είναι τρυφερά είτε είναι πιο δυναμικά μοιάζουν με ουρλιαχτά ψυχής!!! Ίσως να κάνω λάθος…. Ίσως η δική μου η ψυχή να τα καταγράφει έτσι!!!!! Εύχομαι η δική μου ψυχή να καταγράφει λάθος ή απλά να φταίνε τα φεγγάρια!!!! Έχεις πάντα την αγάπη μου και την μέγιστη εκτίμηση μου!!!!
η αγάπη σου και ή εκτίμησή σου Σοφία μου με συντροφευουν πάντα πολύ τρυφερά και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Και δεν κάνεις λάθος παρόλο που θα έχουμε πολύ σύντομα την αυγουστιατικη πανσέληνο?
Η απόλυτη μοναξιά από την ώρα που θα ανοίξει η ψυχή μας τα μάτια της προβάλλοντας από το απόλυτο σκοτάδι στο φως ? μέχρι που θα κλείσουν οι φτερούγες της προσωρινής μας παρουσίας για να χαθούμε στην απόλυτη ανυπαρξία!
Μπράβο!
Σας ευχαριστώ πολύ!!
Πολύ όμορφο Άννα μου! Χρειάζονται και αυτά τα διαλείμματα, να κλειδώνεται κανείς στη λήθη, γιατί έτσι αποστασιοποιείται από πρόσωπα και καταστάσεις και βρίσκει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει μέσα του σκέψεις και συναισθήματα. Καλό σου βράδυ!
Συμφωνω απόλυτα Χριστινα!!Σε ευχαριστώ πολύ.Καληνυχτα!!
Υπέροχο, η επιθυμία να είμαστε αόρατοι κάποιες φορές για να νιώσουμε ασφαλείς….Πολύ αληθινό, το έχω βιώσει!
Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από κάποια συναισθήματα, από τον πόνο, από τα βάσανα και έτσι επιλέγουμε τη λήθη. Είναι σκληρό, αλλά χρειάζεται.
“Αγριεύονται τα σωθικά…
Κρέμεσαι από τη σιωπή…
Κλειδώνεσαι στη λήθη….”
Λέξεις, συναισθήματα, όλα γεμάτα θυμό, πόνο και πολλή αλήθεια.
Μπορεί να άργησα λιγάκι, αλλά με αντάμειψες!!!!
Να είσαι καλά!!!!!!!!!!!!!