Κανείς, της Άννας Ρουμελιώτη
Κλωτσάνε οι παλμοί
Ζωή λειψή που βγήκες από μήτρα στεγνή
Αγριεύονται τα σωθικά
Σπαρταράνε ανήμπορα τα χέρια
Από πού να κρατηθείς;
Κρέμεσαι από τη σιωπή
Θάβεις με μίσος τα συναισθήματα
Ύστερα χαϊδεύεις με δάκρυα το στέρνο σου
Κανείς δεν σε βλέπει
Αλλόκοτο στίγμα κουβαλάς
Κλειδώνεσαι στη λήθη
Νιώθεις πιο ασφαλής
Κανείς δεν σε θυμάται.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μπράβο Άννα μου!Βαθιά στοχαστικό το ποίημα σου!Χρόνια πολλά!
Χρόνια πολλά Σοφία μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ να είσαι καλά!!
”…νιώθεις πιο ασφαλής. Κανείς δεν σε θυμάται…”
Και τι είναι αυτό Άννα μου; ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ; ΑΠΟΔΟΧΗ;ΠΑΡΑΔΟΧΗ;
Σού αρέσει αυτή η απώλεια μνήμης από ανθρώπους που πιθανόν σε αγάπησαν πολύ;;;;; Δεν είναι πικρό; ΌΠΩΣ πικρό είναι και το πολύ ωραίο ποίημά σου.
Χρόνια πολλά καλή μου …
Πικρό, αλλά ωραία πικρό Λενα μου. Χρόνια πολλά!!
δύσκολο..πικρό…Καμιά φορά η αμοιβαία λήθη βοηθά… Χρόνια πολλά Αννα μου
Ή αμοιβαία λήθη…. μου αρέσει όπως το θετεις Μάχη μου… Χρόνια πολλά.
Συγκλονιστικό και αυτό το ποίημα σου Άννα μου θέμα…λέξεις… τρόπος προσέγγισης…τα πάντα!!!! Μόνο που τώρα τελευταία τα ποιήματα σου είτε είναι τρυφερά είτε είναι πιο δυναμικά μοιάζουν με ουρλιαχτά ψυχής!!! Ίσως να κάνω λάθος…. Ίσως η δική μου η ψυχή να τα καταγράφει έτσι!!!!! Εύχομαι η δική μου ψυχή να καταγράφει λάθος ή απλά να φταίνε τα φεγγάρια!!!! Έχεις πάντα την αγάπη μου και την μέγιστη εκτίμηση μου!!!!
η αγάπη σου και ή εκτίμησή σου Σοφία μου με συντροφευουν πάντα πολύ τρυφερά και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Και δεν κάνεις λάθος παρόλο που θα έχουμε πολύ σύντομα την αυγουστιατικη πανσέληνο?
Η απόλυτη μοναξιά από την ώρα που θα ανοίξει η ψυχή μας τα μάτια της προβάλλοντας από το απόλυτο σκοτάδι στο φως ? μέχρι που θα κλείσουν οι φτερούγες της προσωρινής μας παρουσίας για να χαθούμε στην απόλυτη ανυπαρξία!
Μπράβο!
Σας ευχαριστώ πολύ!!
Πολύ όμορφο Άννα μου! Χρειάζονται και αυτά τα διαλείμματα, να κλειδώνεται κανείς στη λήθη, γιατί έτσι αποστασιοποιείται από πρόσωπα και καταστάσεις και βρίσκει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει μέσα του σκέψεις και συναισθήματα. Καλό σου βράδυ!
Συμφωνω απόλυτα Χριστινα!!Σε ευχαριστώ πολύ.Καληνυχτα!!
Υπέροχο, η επιθυμία να είμαστε αόρατοι κάποιες φορές για να νιώσουμε ασφαλείς….Πολύ αληθινό, το έχω βιώσει!
Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από κάποια συναισθήματα, από τον πόνο, από τα βάσανα και έτσι επιλέγουμε τη λήθη. Είναι σκληρό, αλλά χρειάζεται.
“Αγριεύονται τα σωθικά…
Κρέμεσαι από τη σιωπή…
Κλειδώνεσαι στη λήθη….”
Λέξεις, συναισθήματα, όλα γεμάτα θυμό, πόνο και πολλή αλήθεια.
Μπορεί να άργησα λιγάκι, αλλά με αντάμειψες!!!!
Να είσαι καλά!!!!!!!!!!!!!