Κανείς, της Άννας Ρουμελιώτη

15 Σχόλια

1. 

   sofias70 στο 15/08/2016 σε 5:36 μμ

   Μπράβο Άννα μου!Βαθιά στοχαστικό το ποίημα σου!Χρόνια πολλά!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιωτη στο 15/08/2016 σε 9:44 μμ

     Χρόνια πολλά Σοφία μου. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ να είσαι καλά!!

     Απάντηση
2. 

   Lena Mavroudi Mouliou στο 15/08/2016 σε 8:33 μμ

   ”…νιώθεις πιο ασφαλής. Κανείς δεν σε θυμάται…”
   Και τι είναι αυτό Άννα μου; ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ; ΑΠΟΔΟΧΗ;ΠΑΡΑΔΟΧΗ;
   Σού αρέσει αυτή η απώλεια μνήμης από ανθρώπους που πιθανόν σε αγάπησαν πολύ;;;;; Δεν είναι πικρό; ΌΠΩΣ πικρό είναι και το πολύ ωραίο ποίημά σου.
   Χρόνια πολλά καλή μου …

   Απάντηση
3. 

   Άννα Ρουμελιωτη στο 15/08/2016 σε 9:48 μμ

   Πικρό, αλλά ωραία πικρό Λενα μου. Χρόνια πολλά!!

   Απάντηση
4. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 15/08/2016 σε 10:18 μμ

   δύσκολο..πικρό…Καμιά φορά η αμοιβαία λήθη βοηθά… Χρόνια πολλά Αννα μου

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιωτη στο 15/08/2016 σε 11:11 μμ

     Ή αμοιβαία λήθη…. μου αρέσει όπως το θετεις Μάχη μου… Χρόνια πολλά.

     Απάντηση
5. 

   Σοφία Ντούπη στο 15/08/2016 σε 10:36 μμ

   Συγκλονιστικό και αυτό το ποίημα σου Άννα μου θέμα…λέξεις… τρόπος προσέγγισης…τα πάντα!!!! Μόνο που τώρα τελευταία τα ποιήματα σου είτε είναι τρυφερά είτε είναι πιο δυναμικά μοιάζουν με ουρλιαχτά ψυχής!!! Ίσως να κάνω λάθος…. Ίσως η δική μου η ψυχή να τα καταγράφει έτσι!!!!! Εύχομαι η δική μου ψυχή να καταγράφει λάθος ή απλά να φταίνε τα φεγγάρια!!!! Έχεις πάντα την αγάπη μου και την μέγιστη εκτίμηση μου!!!!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιωτη στο 15/08/2016 σε 11:18 μμ

     η αγάπη σου και ή εκτίμησή σου Σοφία μου με συντροφευουν πάντα πολύ τρυφερά και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Και δεν κάνεις λάθος παρόλο που θα έχουμε πολύ σύντομα την αυγουστιατικη πανσέληνο?

     Απάντηση
6. 

   Πλοκαμάκη Χρυσούλα στο 15/08/2016 σε 10:56 μμ

   Η απόλυτη μοναξιά από την ώρα που θα ανοίξει η ψυχή μας τα μάτια της προβάλλοντας από το απόλυτο σκοτάδι στο φως ? μέχρι που θα κλείσουν οι φτερούγες της προσωρινής μας παρουσίας για να χαθούμε στην απόλυτη ανυπαρξία!
   Μπράβο!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιωτη στο 15/08/2016 σε 11:19 μμ

     Σας ευχαριστώ πολύ!!

     Απάντηση
7. 

   Χριστίνα Σουλελέ στο 16/08/2016 σε 8:52 μμ

   Πολύ όμορφο Άννα μου! Χρειάζονται και αυτά τα διαλείμματα, να κλειδώνεται κανείς στη λήθη, γιατί έτσι αποστασιοποιείται από πρόσωπα και καταστάσεις και βρίσκει την ευκαιρία να επανατοποθετήσει μέσα του σκέψεις και συναισθήματα. Καλό σου βράδυ!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιωτη στο 16/08/2016 σε 11:24 μμ

     Συμφωνω απόλυτα Χριστινα!!Σε ευχαριστώ πολύ.Καληνυχτα!!

     Απάντηση
8. 

   Μάρθα Δήμου στο 20/08/2016 σε 4:14 μμ

   Υπέροχο, η επιθυμία να είμαστε αόρατοι κάποιες φορές για να νιώσουμε ασφαλείς….Πολύ αληθινό, το έχω βιώσει!

   Απάντηση
9. 

   Βάσω Καρλή στο 21/08/2016 σε 11:52 μμ

   Πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από κάποια συναισθήματα, από τον πόνο, από τα βάσανα και έτσι επιλέγουμε τη λήθη. Είναι σκληρό, αλλά χρειάζεται.

   Απάντηση
10. 

    Ανώνυμος στο 22/08/2016 σε 6:11 μμ

    “Αγριεύονται τα σωθικά…
    Κρέμεσαι από τη σιωπή…
    Κλειδώνεσαι στη λήθη….”
    Λέξεις, συναισθήματα, όλα γεμάτα θυμό, πόνο και πολλή αλήθεια.
    Μπορεί να άργησα λιγάκι, αλλά με αντάμειψες!!!!
    Να είσαι καλά!!!!!!!!!!!!!

    Απάντηση