Τόσο μίκρυνε η πλάση, τόσο στένεψ’ η ζωή,
μαύρη φεύγει κάθε νύχτα, μαύρο φτάνει το πρωί
τώρα που ’σβησαν οι πόνοι και του χωρισμού η πληγή
άραγε τι μου συμβαίνει και δε με χωράει η γη;
Ρεφραίν
Μεγάλε μου φίλε, καρδιά μου λιοντάρι
εσύ πάντα μ ‘ έβγαζες σωστό παληκάρι
και όταν μου γκρέμιζαν μια αγάπη μεγάλη
εσύ μου κρατούσες ψηλά το κεφάλι
Τώρα που ‘παψα να κλαίω, τώρα έπαψα να ζω,
κι όσο πίνω τόσο βλέπω έναν κόσμο πιο πεζό
όσα πέρασαν και πάνε, λες και με τραβάν μαζί
κι έκλεισες και συ καρδιά μου για μια αγάπη που δε ζει
της Ελένης Λιάκου
0 Σχόλια