ΚΑΤΑΡΑ Η’ ΕΥΧΗ Ν’ ΑΡΚΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ ΓΙΑ Ν’ ΑΝΑΣΑΝΕΙΣ;

…είναι κάποιοι που μιλούν με λέξεις και άλλοι που με εικόνες σιωπούν…

Ευλογημένοι κι οι δυο

Ολότελα Ανθρώπινοι

Ειλικρινά αφιερωμένοι

Κάπως έτσι ένιωσα όταν λιγόστεψε το μελάνι στα δάχτυλα μου και σίγησε προσωρινά εκείνη η φωνή στο νου. Αφήνοντας με να περιπλανιέμαι σε μια φωτογραφία που κρατούσα μπροστά μου και μέσα μου.

Την φωτογραφία εκείνη που αποτύπωσε στο χαρτί ο Στράτος Γιαννόπουλος -ερασιτέχνης φωτογράφος μεν, αυθεντικός ταξιδιώτης και συλλέκτης αισθαντικών στιγμών δε-, που με οδηγό τα μυστικά του χρώματα σου εξιστορεί και από μια νέα, ανείπωτη ιστορία του σε κάθε βλεφάρισμά σου στην εικόνα.

Γιατί καθετί που προορίζεται για την Ψυχή έχει το δικό του τρόπο να σ’ αγγίζει.

Και μην φοβάσαι.

-Ακόμη κι αυτοί που κάποιες στιγμές κάνουν πως δεν ακούν τα λόγια σου, να’ σαι σίγουρος ότι τα νιώθουν.-

Άκου κι εμένα που μια ζωή ολάκαιρη κρατώ αγκαλιά το μολύβι και το χαρτί για να ξομολογούμαι τα αγαπημένα και τα επώδυνα κινδυνεύοντας ν’ απομείνω μοναχός….

Η απαρχή έγινε τότε που βολεύτηκε στη χούφτα μου η Σιωπή και το Σκοτάδι μου ‘πε «Γράψε!».

Κι εγώ σώπασα.

Σώπασα τόσο που η γκρίζα φωτογραφία αντανακλάστηκε εντός μου.

Ωσάν σε ενός φτωχού ποιητή τη σκιά που βραβευμένος με δάκρυ αγκομαχά από χαρά που επιτέλους του επιστράφηκε στα χέρια το λευκό, το μαύρο και το γκρίζο της Ψυχής του.

Και η Θάλασσα;

…αυτή η θάλασσα….

Πόσες φορές στέγνωσα τις σκέψεις μου στους βράχους της, σκαλώνοντας την καρδιά στον αφρό της ονειροβατώντας στους μυστήριους ήχους της. Αδιάκοπα και ολόψυχα, μέχρι να πάρω την συγχώρεση Του Θεού, που βάφτισα στα νερά του τις λύπες μου.

-Τόσες πολλές για μια τέτοια καρδιά που ερωτεύτηκε σα παιδί τις ψιχάλες-

…κι άραγε τι να πρωτοχωρέσει σε τούτο το αναστημένο κουφάρι ηθικής που προσπέρασε κάθε «ευκαιρία» υποταγής σε οτιδήποτε αληθινό, επιμένοντας ν’ αναμοχλεύει την γεύση της αισιοδοξίας βαστώντας πάντα το χέρι της απόφασης για αλλαγή, στα βήματα της ελπίδας και των ονείρων;

Μας χαϊδεύει ο χρόνος

Σε κλεψύδρα είναι οι χαρές της ζωής και στο χέρι μας είναι να μην τις αφήσουμε να λιγοστέψουν.

Άνοιξε την αγκαλιά σου

Ζήσε, μοιράσου, εκφράσου.

Μ’ ένα χαμόγελο, με μια κραυγή, με κάτι!

…και έπειτα αναλογίσου αν είναι ευχή ή κατάρα ν’ αρκεί ένα κομμάτι χαρτί για ν’ ανασάνεις….

ΥΓ. Ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό το ταξίδι τόσο εσάς αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι, όσο και τον Στράτο Γιαννόπουλο που μας συντροφεύει σε κάθε μας ταξίδεμα με τις ξεχωριστές του φωτογραφίες….

_

γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος