Κεκλεισμένων των θυρών, της Άννας Ρουμελιώτη

16 Σχόλια

1. 

   Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 27/08/2015 σε 8:46 πμ

   Γλυκόπικρο, κατανοητό και ωραίο.

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 10:08 πμ

     Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!Καλημέρα!

     Απάντηση
2. 

   drmakspy στο 27/08/2015 σε 9:03 πμ

   Αχ Άννα… Κάποτε στα φοιτητικά μου χρόνια είχα γράψει κάτι τρομερά ανάλογο, μα ίσως ίδιο ολόιδιο στο νόημα!!!!! Μιλούσα για επανάληψη της δίκης σε ένα σκουριασμένο προσωπικό δικαστήριο…. Άγγιξες παλιά πληγή… Όμορφο και πικρό…

   Απάντηση
3. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 10:10 πμ

   Αυτό το προσωπικό δικαστήριο είναι ανάλγητο καμιά φορά Σπύρο … αλλά χρειάζεται κι αυτό πότε πότε!!Ευχαριστώ πολύ την καλημέρα μου!

   Απάντηση
4. 

   Βασίλης στο 27/08/2015 σε 10:34 πμ

   […]Κουράστηκα στη φυλακή
   που επέτρεψα να μπω[…]

   Μαγική η στιγμή της συνειδητοποίησης πως το μοναδικό πρόσωπο που μας καθοδηγεί είναι το πρώτο ενικού!

   Απάντηση
5. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 11:01 πμ

   Όπως το λέτε είναι Βασίλη!!Ευχαριστώ πάρα πολύ!!

   Απάντηση
6. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 27/08/2015 σε 12:23 μμ

   Αληθινό με μια δόση γενναιότητας για τούτο το δικαστήριο…

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 12:53 μμ

     Ευχαριστώ πολύ Μάχη μου!

     Απάντηση
7. 

   Μαριάνθη Πλειώνη στο 27/08/2015 σε 12:40 μμ

   Δύναμη θέλει και τόλμη τέτοιο δικαστήριο…Όταν όμως φτάνει η ώρα της απόφασης πόσο λυτρωτικό αποδεικνύεται και πόσο αναγκαίο! Πολύ αληθινό,Άννα!

   Απάντηση
   • 

     Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 12:54 μμ

     Λυτρωτικό σαν γίνουν τα λόγια πράξη!Ευχαριστώ Μαριάνθη μου!!

     Απάντηση
8. 

   Ελένη Ιωαννάτου στο 27/08/2015 σε 8:21 μμ

   Υπέροχο Άννα μου!!!

   Ενοχές, τύψεις, προβληματισμοί…
   Ύστερα φτάνει το πλήρωμα του χρόνου. Ο καθρέφτης απογυμνώνεται και το πρώσοπο ευθύς διπλασιάζεται.
   Αρχίζει η συζήτηση, ο τσακομός, το δικαστήριο. Ένας δικάζει και ο ίδιος κατηγορείται. Ο καθρέφτης ραγίζει και πιθανόν να σπάσει.
   Δύσκολή, επίπονη αυτή η μάχη Άννα. Στο τέλος βέβαια αποβαίνει λυτρωτική. Αρκεί να μην συμβαίνει καθημερηνά αυτό το δικαστήριο, διότι πόσο να διαρκέσει κι αυτό το οξυγόνο; Το ράγισμα σαφώς όμως παραμένει.

   Απάντηση
9. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 27/08/2015 σε 8:56 μμ

   To δικαστήριο, ο δικαστής, το ράγισμα ..ο ίδιος μας ο εαυτός. Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!

   Απάντηση
10. 

    Ιφιγένεια Τέκου στο 28/08/2015 σε 11:54 πμ

    Μου άρεσε πολύ! Τόσο διαφορετικό και τόσο αληθινό! Υπέροχα δοσμένο το νόημα!

    Απάντηση
11. 

    Άννα Ρουμελιώτη στο 28/08/2015 σε 1:45 μμ

    Θερμά ευχαριστώ Ιφιγένεια!

    Απάντηση
12. 

    Αθηνά Μαραβέγια στο 28/08/2015 σε 4:56 μμ

    “Κεκλεισμένων των θυρών
    εκδικάζω
    με δικάζω
    την απόφασή μου
    μόνη μου τη βγάζω
    και δεν δέχομαι
    ένσταση καμιά…
    …Δική μου τώρα η απόφαση
    δικό μου και το φευγιό.”
    Ευχαριστώ!!! Όταν γίνονται αυτές οι δίκες, θαρρώ πως είναι οι πιο επικερδείς!!!
    Καλή συνέχεια!!!

    Απάντηση
13. 

    Άννα Ρουμελιώτη στο 28/08/2015 σε 9:50 μμ

    Εγώ ευχαριστώ πολύ Αθηνά!!Να είσαι καλά!!

    Απάντηση