Κεκλεισμένων των θυρών
εκδικάζω
με δικάζω
την απόφασή μου
μόνη μου τη βγάζω
και δεν δέχομαι
ένσταση καμιά.
Κεκλεισμένων των θυρών
με καταδικάζω
κατηγόρους, συνηγόρους
μάρτυρες και ενόρκους
δεν τους λογαριάζω
μόνη μου την ετυμηγορία
θα βγάλω ετούτη τη φορά.
Μην χτυπάς τις πόρτες
μην φωνάζεις
την ετυμηγορία μου
δεν είναι ώρα ακόμη
να τη μάθεις.
Φρόντισε μόνο
σε απόσταση να στέκεσαι
σαν την ανακοινώσω.
Ξέρεις έστω και αργά κατάλαβα
πως δεν ήμουν πάντοτε
μόνο εγώ η ένοχη.
Μα την αλήθεια σου το λέω
μεγάλο το επίτευγμά μου αυτό
γι’ αυτό και με συγχαίρω.
Και αφού το φρόντισες
έτσι αριστοτεχνικά
τόσα χρόνια έτσι μόνο να νιώθω
τώρα λέω και σε εσένα
το αντίστοιχο μερίδιο
να σου δώσω.
Κεκλεισμένων των θυρών
και είναι η δίκη μου αυτή
η τελευταία.
Κουράστηκα βλέπεις
μόνο ενοχές να κουβαλώ.
Κουράστηκα στη φυλακή
που επέτρεψα να μπω
άπραγη να ζω τόσο καιρό.
Δική μου τώρα η απόφαση
δικό μου και το φευγιό.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Γλυκόπικρο, κατανοητό και ωραίο.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!Καλημέρα!
Αχ Άννα… Κάποτε στα φοιτητικά μου χρόνια είχα γράψει κάτι τρομερά ανάλογο, μα ίσως ίδιο ολόιδιο στο νόημα!!!!! Μιλούσα για επανάληψη της δίκης σε ένα σκουριασμένο προσωπικό δικαστήριο…. Άγγιξες παλιά πληγή… Όμορφο και πικρό…
Αυτό το προσωπικό δικαστήριο είναι ανάλγητο καμιά φορά Σπύρο … αλλά χρειάζεται κι αυτό πότε πότε!!Ευχαριστώ πολύ την καλημέρα μου!
[…]Κουράστηκα στη φυλακή
που επέτρεψα να μπω[…]
Μαγική η στιγμή της συνειδητοποίησης πως το μοναδικό πρόσωπο που μας καθοδηγεί είναι το πρώτο ενικού!
Όπως το λέτε είναι Βασίλη!!Ευχαριστώ πάρα πολύ!!
Αληθινό με μια δόση γενναιότητας για τούτο το δικαστήριο…
Ευχαριστώ πολύ Μάχη μου!
Δύναμη θέλει και τόλμη τέτοιο δικαστήριο…Όταν όμως φτάνει η ώρα της απόφασης πόσο λυτρωτικό αποδεικνύεται και πόσο αναγκαίο! Πολύ αληθινό,Άννα!
Λυτρωτικό σαν γίνουν τα λόγια πράξη!Ευχαριστώ Μαριάνθη μου!!
Υπέροχο Άννα μου!!!
Ενοχές, τύψεις, προβληματισμοί…
Ύστερα φτάνει το πλήρωμα του χρόνου. Ο καθρέφτης απογυμνώνεται και το πρώσοπο ευθύς διπλασιάζεται.
Αρχίζει η συζήτηση, ο τσακομός, το δικαστήριο. Ένας δικάζει και ο ίδιος κατηγορείται. Ο καθρέφτης ραγίζει και πιθανόν να σπάσει.
Δύσκολή, επίπονη αυτή η μάχη Άννα. Στο τέλος βέβαια αποβαίνει λυτρωτική. Αρκεί να μην συμβαίνει καθημερηνά αυτό το δικαστήριο, διότι πόσο να διαρκέσει κι αυτό το οξυγόνο; Το ράγισμα σαφώς όμως παραμένει.
To δικαστήριο, ο δικαστής, το ράγισμα ..ο ίδιος μας ο εαυτός. Σε ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!
Μου άρεσε πολύ! Τόσο διαφορετικό και τόσο αληθινό! Υπέροχα δοσμένο το νόημα!
Θερμά ευχαριστώ Ιφιγένεια!
“Κεκλεισμένων των θυρών
εκδικάζω
με δικάζω
την απόφασή μου
μόνη μου τη βγάζω
και δεν δέχομαι
ένσταση καμιά…
…Δική μου τώρα η απόφαση
δικό μου και το φευγιό.”
Ευχαριστώ!!! Όταν γίνονται αυτές οι δίκες, θαρρώ πως είναι οι πιο επικερδείς!!!
Καλή συνέχεια!!!
Εγώ ευχαριστώ πολύ Αθηνά!!Να είσαι καλά!!