Είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες· με άγχος, νεύρα, άσχημα νέα και μποτιλιάρισμα στους δρόμους. Φτάνω επιτέλους στο σπίτι. Πάει και αυτό, μονολογώ με έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Δεν έχω το παραμικρό κουράγιο για σερφάρισμα στο ίντερνετ. Ειδήσεις και μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα περιμένουν καλύτερες ώρες, μπορεί και μέρες. Όσοι δουλεύουν σε νησιά, ο Αύγουστος είναι μακράν ο χειρότερος μήνας. Τρώω και ξαπλώνω για λίγο.

Νωρίς το απόγευμα επιστρέφω στη δουλειά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με ανέμελα πρόσωπα ανθρώπων κάθε ηλικίας που απολαμβάνουν τις διακοπές τους. Τα χαμογελά τους επιφέρουν απανωτά ρήγματα στις έτσι κι αλλιώς ετοιμόρροπες βεβαιότητές μου. Κάνω υπομονή και περιμένω την έξοδο από την πόλη για να ξεφύγω από την κίνηση και τα υπαρξιακά βασανιστήρια. Στην τελευταία στροφή με περιμένει, χρόνια τώρα, η Μαργαρίτα.

Η Μαργαρίτα είναι κοπτοραπτού. Παλιά τις λέγαμε μοδίστρες και ράφτρες. Εργάζεται σε ένα δωματιάκι, στο ισόγειο ενός προσφυγικού χαμόσπιτου. Η πόρτα καλύπτεται ολόκληρη από τζάμι και το μοναδικό παράθυρο έχει πάντα ανοιχτά τα παραθυρόφυλλα. Το μικρό πλεχτό κουρτινάκι δεν κρύβει τίποτα από το δωμάτιο. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που κάνει το αμάξι να περάσει από μπροστά βλέπω τη Μαργαρίτα πίσω από την παλιά ραπτομηχανή σίνγκερ και γύρω της κάθε είδους υφάσματα να την περιβάλλουν. Όταν την πρόσεξα για πρώτη φορά μου έκανε εντύπωση η ραπτομηχανή. Μου θύμισε έντονα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που σε όλα τα σπίτια του χωριού δέσποζε η μικρή σίνγκερ χειρός. Η γειτόνισσα όμως, η μοδίστρα, είχε τη μεγάλη. Πού με έχανες πού με έβρισκες εγώ ήμουν στη μοδίστρα και παρακολουθούσα άφωνος το ράψιμο με τη μηχανή. Πολλές φορές έσκυβα κάτω για να καταλάβω τον περίπλοκο μηχανισμό που, με το πάτημα του ποδιού στο πετάλι, μετέφερε την κίνηση στον μεγάλο τροχό κι από εκεί ο ιμάντας στον μικρό τροχό και στο ράψιμο. Έτσι γινόταν στην αρχή γιατί από ένα σημείο και μετά έβλεπα τα μπούτια της γειτόνισσας και ακόμα πιο μέσα, σε κείνο το σκοτεινό σημείο που με τραβούσε με μια ανεξήγητη δύναμη, όπως ο μαγνήτης τις καρφίτσες.

Έχω ξεχάσει πια πόσα χρόνια γίνεται αυτή η διαδρομή. Και η Μαργαρίτα πάντα εκεί. Με κρύο και με ζέστη, με βροχή και με χαλάζι. Με το ίδιο τρανζιστοράκι πάνω στη μηχανή. Το μόνο που αλλάζει είναι η μικρή ηλεκτρική σόμπα του χειμώνα, με τον λευκό ανεμιστήρα του καλοκαιριού. Όλα τα γεγονότα του καιρού μας η Μαργαρίτα τα έζησε στο δωματιάκι. Είδε το κράτος μας να εκσυγχρονίζεται και αργότερα να επανιδρύεται. Οι δραχμές να γίνονται ευρώ και το ψωμί παντεσπάνι. Μετά ήρθαν τα μνημόνια και τα λεφτά που υπήρχαν έπαψαν να υπάρχουν. Άκουσε και για την τρύπα του όζοντος που μεγαλώνει, για τον πλανήτη που καταστρέφεται. Μου είπε και τα δικά της.

Ναι έχουμε αρχίσει και μιλάμε. Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε. Ένα βράδυ μου φάνηκε πως μου χαμογέλασε. Αλήθεια. Σήκωσε το κεφάλι της από τη μηχανή, με κοίταξε και μου έσκασε ένα χαμόγελο. Από τότε ένοιωσα μαζί της μεγάλη οικειότητα. Τη βάφτισα Μαργαρίτα γιατί κάθε φορά που περνούσα μπροστά από το δωματιάκι και την έβλεπα σκυμμένη και αφοσιωμένη στη δουλειά της ήθελα να της πω μια καλησπέρα και μετά μια καληνύχτα. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το «καληνύχτα Μαργαρίτα». Από τότε άρχισα να δημιουργώ φανταστικούς διαλόγους μαζί της. Μου μίλησε για όλα. Για τον έρωτα που τη σημάδεψε. Τον λόγο του χωρισμού. Γιατί απέρριψε όλες τις άλλες προτάσεις και δεν παντρεύτηκε. Τη μοναξιά της όλα αυτά τα χρόνια. Τα όνειρα που χάθηκαν, η ζωή που κούρασε.

Επιτέλους είμαι στην τελευταία στροφή. Ετοιμάζομαι για την καλησπέρα αλλά μένω άφωνος από την έκπληξη. Το δωματιάκι για πρώτη φορά σκοτεινό και τα παραθυρόφυλλα κλειστά. Βλέπω ένα μικρό χαρτί κολλημένο στην πόρτα. Φρενάρω το αμάξι και προσπαθώ να διαβάσω. Αμέσως γίνεται χαμός από τα κορναρίσματα. Αναγκάζομαι να συνεχίσω και το σφίξιμο στην καρδιά μεγαλώνει. Δεν θέλω να σκεφτώ άσχημα πράγματα. Όχι. Η Μαργαρίτα είναι καλά. Το πιο πιθανόν να γύρισε ο αγαπημένος της και να την πήρε μαζί του. Ναι. Η Μαργαρίτα είναι πια ευτυχισμένη. Αλλά γιατί σκουπίζω με το μανίκι μου ένα δάκρυ; Προφανώς είναι για μένα. Για όλα αυτά τα χρόνια που χάθηκαν σε μια στροφή της ζωής.

Όχι, σήμερα δεν είναι μια μέρα σαν τις άλλες. Καληνύχτα Μαργαρίτα.

_

γράφει ο Δημήτρης Γιατρέλλης