Πριν ακόμα νιώσεις ότι έχεις ξυπνήσει, όταν τα μάτια σου παραμένουν σφαλιστά, ανήμπορα να αντικρίσουν τις πρώτες αχτίδες φωτός της νέας μέρας, που τρυπώνουν αυθάδικα μέσα από τις γρίλιες του ξύλινου παντζουριού σου, εικόνες ανακατεμένες περνούν μπροστά από τα μάτια σου με την ταχύτητα του φωτός.
Όνειρα τόσο ζωντανά, σχεδόν αληθινά. Περνούν από μπροστά σου, ανάμεσα από τις πυκνές, κλειστές βλεφαρίδες σου, αστραπιαία, που μόλις και μετά βίας προλαβαίνεις να τα εξηγήσεις, να τα κατανοήσεις. Ή μπορεί και όχι.
Και τότε είναι που λαθραία τρυπώνει στο κρεβάτι σου. Τ΄ αρπάζει απ΄ το κεφάλι σου. Και σου αφήνει μια πικρή γεύση. Γιατί τα όνειρα είναι γλυκά. Όχι, δεν είναι άνθρωπος, αλλά έχει ανάγκη από αγάπη. Σου κλέβει τα όνειρα γιατί είναι πονηρός. Ακριβώς μπροστά στα μάτια σου. Ξαφνικά αδειάζει το μυαλό σου, δεν θυμάσαι τι είδες, ούτε πως ένιωθες. Τίποτα. Λευκό σεντόνι. Ξέρεις μόνο ότι κάτι είδες.
Και έτσι τα όνειρα σου χάνονται για πάντα, μαζί με τον κλέφτη ονείρων που δραπετεύει αθόρυβα, γλιστρώντας από τη χαραμάδα της πόρτας.
Θα γυρίσει. Πάντα το κάνει.
Αφού χρειάζεται τα όνειρά σου για να ζήσει.

_

γράφει η Ρούλα Κόζη