Δημοσιεύσεις
Για να δείτε ολόκληρο το ημερολόγιο ή να το κατεβάσετε δωρεάν, κλικ εδώ!
Τις μέρες σε κοιτώ μες τα μάτια μήπως καταφέρω να μοιραστώ μαζί σου τα μυστικά μου. Σιωπηλά. Ούτε ψίθυρος να ακουστεί. Τις νύχτες κρουστές σκέψεις αγκαλιάζουν σφιχτά το μυαλό μου, γεμίζουν το κεφάλι μου ασφυκτικά. Πόσο γλυκός ο ήχος της σιωπής. Μα και πόσο πικρός....
Ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο έχουν τη χαρά να παρουσιάσουν το «καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2018». Πιστοί, όπως κάθε χρόνο, ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net και οι εκδόσεις τοβιβλίο δημιουργούν μια εξαιρετική συλλογική έκδοση συμμετέχοντας στην...
Η αίθουσα όπου βρισκόταν η βιβλιοθήκη, δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Δεν ήταν όμως και μικρή για ένα χωριό όπως η Σκαλωτή. Ήταν ένας χώρος περιποιημένος, προσεγμένος, με λευκά έπιπλα και πολύ καλό φωτισμό. Τα ράφια βρίσκονταν περιμετρικά στους τρεις από τους τέσσερις...
Οι τρεις άντρες προχώρησαν διστακτικά στο εσωτερικό του γραφείου, μιας που γνώριζαν καλά τις απόψεις της νεαρής αστυνομικού για το θέμα του Καρά Ντερέ και των μυστηριωδών εξαφανίσεών του. Η Ελπίδα τους περίμενε όρθια πίσω από το ταλαιπωρημένο από τα χρόνια γραφείο από...
«Είσαι η μόνη που δεν έχεις οικογένεια, Ελπίδα». Αυτή η φράση γυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό της από την ώρα που ο ανώτερός της, της ανακοίνωσε την μετάθεσή της στο αστυνομικό τμήμα του Σιδηρόνερου Δράμας. Έσβησε το μισοτελειωμένο της τσιγάρο και άνοιξε τον χάρτη να...
απόσπασμα από το καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2015 του ιστότοπου τοβιβλίο.net και των εκδόσεων "τοβιβλίο".
Καθισμένη στην αγαπημένη της πολυθρόνα στο στενό της μπαλκονάκι, απολάμβανε το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου της. Η ησυχία ήταν απλωμένη παντού. Τέλη Αυγούστου βλέπεις και οι τελευταίοι είχαν εγκαταλείψει και εκείνοι το κλεινόν άστυ, αναζητώντας ανάσες δροσιάς στις...
(Σκέψεις που διαβάζονται και αντίστροφα, απ’ το τέλος προς την αρχή!) Αυτό είναι το μέλλον του κόσμου αντικοινωνικός και μοναχικός κόσμος που θα ζει πίσω από την οθόνη του Δεν θα υπάρχει φιλία και οικογένεια [...] - γράφει η Ρούλα...
Ούτε η παραμικρή χαραμάδα δεν υπήρχε, για να μπορέσει να περάσει μια αχτίδα φωτός ανάμεσα από τα βαριά, μαύρα σύννεφα και να σπάσει την καταχνιά που απλωνόταν στον αστικό ουρανό. Ο αέρας που φυσούσε μανιασμένα, ήταν παγωμένος, νοτισμένος και είχε την μυρωδιά της...
Ο σερβιτόρος για πέμπτη φορά περνούσε νευρικά από μπροστά μου, κουνώντας το κεφάλι του. Το κερί πάνω στο τραπέζι μου είχε πλέον καεί και η φλόγα τρεμόσβηνε. Το μέχρι πριν από δύο ώρες πολύβουο καφέ είχε τώρα σχεδόν σιωπήσει, καθώς η ώρα του κλεισίματος πλησίαζε....
Πριν ακόμα νιώσεις ότι έχεις ξυπνήσει, όταν τα μάτια σου παραμένουν σφαλιστά, ανήμπορα να αντικρίσουν τις πρώτες αχτίδες φωτός της νέας μέρας, που τρυπώνουν αυθάδικα μέσα από τις γρίλιες του ξύλινου παντζουριού σου, εικόνες ανακατεμένες περνούν μπροστά από τα μάτια...
