Φύγε δε θέλω να σε δω,
δε σε έχω ανάγκη.
Τα όνειρά μου ταίριασα
κι όχι δικό σου πλοκάμι,
που θέτεις ασφυκτικά
κλοιό και τον σφίγγεις.
Στα όνειρά μου διαταγές
κι ερμηνείες ξετυλίγεις.
Σύνελθε κι αποφάσισε
δρόμο άλλον να πάρεις.
Φαρμάκι, δηλητήριο
άλλους πια να τρατάρεις,
σε ονόμασα και το μπορώ
και δεν διακινδυνεύω
τίτλους σου έδωσα θαρρώ,
το δίκιο μου για να βρω.
Κλέφτης ονείρων έγινες,
περιωπής έχεις θέσει.
Μα κάτεχε και μάθαινε
πως σε έχω αποθέσει
στα τάρταρα στα έγκατα
μυαλού μα και ψυχής μου,
απαλλοτρίωση έκαμα
κι έχω πάντα μαζί μου
τα όνειρά μου διάφανα
λαμπρά και με στολίζουν.
Εσένα τώρα έδιωξα
να μη με φοβίζουν
τα σχέδια που θέλησες
σε μένα να επιβάλεις.
Κλέφτης ονείρων έγινες.
Δίχως να καταλάβεις.
Το δύστυχο και άμοιρο
συμβάν που γεννήθηκε
απ’ τα δικά σου δρώμενα
άθλιο απεδείχθη.
_
γράφει η Άννα Ζανιδάκη
0 Σχόλια