γράφει η Άντια Αδαμίδου - Οι μικροί γαλαξίες Του Νικηφόρου Βρεττάκου Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ. Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους. Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται. Ὅμως, ἐσύ, δὲ...

Απόψε είχαμε απογραφή. Με επισκέφθηκαν όλες μου απελπισίες μαζεμένες.  Εγώ δεν είχα ιδέα – ποτέ δεν με ενημέρωσε καμία πριν έρθει. Με έπιασαν απροετοίμαστο. Πώς επισκέπτεσαι τον άλλο τέτοια ώρα κυρά μου; Είχα τροχιοδρομήσει να ζήσω μια ευτυχία – στον ύπνο μου....

Με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι ένα πρωί, πανιά θ’ ανοίξω πάλι στο γαλάζιο, παίρνοντας μια βαθειά αναπνοή, της θάλασσας τις στράτες σαν διαβάζω. Η βάρκα μου ένα όμορφο σκαρί, σε ταρσανά χτισμένο με μεράκι, να σκίζει τα νερά και να ‘ν’ γερή, με μένα καπετάνιο στο δοιάκι. Ο...

Ρόδο εσύ της άνοιξης, αστέρι της καρδιάς μας γλυκιά νότα της ποίησης, πηγή της ομορφιάς μας. Με σένα η μέρα ξεκινά και η ζωή αρχίζει με σένα αγάλλεται η αυγή κι ο έρωτας ανθίζει.   Κάθε ανάσα σου, πνοή, κάθε σου γέλιο, ελπίδα απάγκιο και αναπνοή, μέσα στην...

στον John Lennon    φαντάσου  γαλάζιο σύννεφο στου ορίζοντα τη ράχη  στάλες αγάπης να ραντίζουν τις καρδιές μας  της λήθης άγγιγμα να γίνεται το δάκρυ  κραυγές που ενώθηκαν σε μία οι πληγές μας   φαντάσου  πρασινοκίτρινο χειμέριο λουλούδι  ευωδιάζει μέσ’ στα...