Στα ρημαγμένα πεζοδρόμια
κομμένα χέρια
γδέρνουν το τσιμέντο
σκελετοί λουλουδιών
ξεπροβάλλουν μέσα
απ’ την καμένη γη
κι ενός λεπτού σιγή
ποτέ δεν θα είναι αρκετή
για να θρηνήσουμε την Άνοιξη.
Στα ρημαγμένα σπίτια
οι ψυχές
αλυχτίζουν στους τοίχους.
Με καρφιά
κρεμασμένες οι μνήμες
στάλα στάλα
το χύνουν το αίμα
κι εσείς ποιητές
τα χαρτιά σας απλώστε
να σταλάξει
κόκκινο δάκρυ
στους τελευταίους σας στίχους…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Δραματικά όμορφο…. Μου θύμισε κάτι ανάλογο δικό μου…. Υπάρχει νομίζω μεγάλη ταύτιση… Αν θέλεις ρίξε μια ματιά Άννα… http://spirogyrismata.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html
Πράγματι υπάρχει ταύτιση ……. Είναι που οι θύμισες μαχαίρια έγιναν τώρα
πασχίζοντας την λήθη να ξεφύγουν…………. Δραματικά όμορφο Σπύρο. Σε ευχαριστώ πολύ!!
Με ωραίο αρχιτεκτονικό ξεδίπλωμα!
Λιτό και εύοσμο!
Χίλια ευχαριστώ!!!Μεγάλη τιμή για μένα τα σχόλιά σας!
Άννα μου πολύ δυνατό!!! Μπράβο σου!!
Με έκανες να ανατριχιάσω…
Καλό σου απόγευμα!!!
Ωραία μου Ελένη σε ευχαριστώ πάρα πολύ!Καλό απόγευμα να έχεις!
Απλά άψογο Άννα!
Μάχη μου!! Χαρά μου εσύ!!!Σε ευχαριστώ!!
Εξαιρετικό Άννα! Ανατριχιαστικα πανέμορφο.
Σας ευχαριστώ πολύ Γιάννη!!!
Δυνατό! μεστό! υπέροχο!!!
Πωπω, εσείς εδώ μέσα θα με κάνετε να μάθω, έστω και τώρα στα γεράματα, την ποίηση!!!
Πόσο λυρικό και συνάμα γήινο, γεμάτο εικόνες, ακόμα και μυρωδιές!!!
Ευχαριστώ!!!