Στα ρημαγμένα πεζοδρόμια

κομμένα χέρια

γδέρνουν το τσιμέντο

σκελετοί λουλουδιών

ξεπροβάλλουν μέσα

απ’ την καμένη γη

κι ενός λεπτού σιγή

ποτέ δεν θα είναι αρκετή

για να θρηνήσουμε την Άνοιξη.

Στα ρημαγμένα σπίτια

οι ψυχές

αλυχτίζουν στους τοίχους.

Με καρφιά

κρεμασμένες οι μνήμες

στάλα στάλα

το χύνουν το αίμα

κι εσείς ποιητές

τα χαρτιά σας απλώστε

να σταλάξει

κόκκινο δάκρυ

στους τελευταίους σας στίχους…

 

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!