Δεν σας προσκάλεσα ποτέ
έχω μάθει τη διαδρομή μέσα στο σκοτάδι μου
απ’ έξω και ανακατωτά
δεν χρειάζομαι οδηγούς ή συνοδοιπόρους
και ειδικά εσάς.
Μου έχετε σταθεί σαν κόμπος σφιχτός στο λαιμό και με πνίγετε
μου κλέβετε την ανάσα μου και τον αέρα
λιμνάζετε στα βλέφαρά μου με θράσος
μου φράζετε την όποια διέξοδο.
Δεν με λυτρώνετε όσο κι αν έρχεστε μέσα μου
με λυπάστε και στριμώχνεστε μέσα στο μυαλό μου
για να κλέψετε κι άλλο ένα κομμάτι
δεν θέλω να μοιραστώ τίποτα μαζί σας
δεν σας προσκάλεσα ποτέ.
Μην προκαλείτε στιγμές αδυναμίας
για να δικαιολογήσετε την ύπαρξή σας
να τις ύστερα βαφτίζετε δήθεν «δυνατές στιγμές»
με πρόσχημα την παραδοχή των συναισθημάτων.
Δεν σας παραδέχομαι και δεν σας θέλω
δεν σας προσκάλεσα ποτέ… μα ποτέ
σταματήστε να έρχεστε πια…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Δεν χρειάζονται κάλεσμα Άννα μου έρχονται έτσι απλά… ακολουθώντας κάθε μεγάλη στιγμή και είναι εκεί στην άκρη του λαιμού μέχρι που στο τέλος γίνονται δάκρυα!!!!!!Υπέροχο!!!!!!!! Να έχεις μια όμορφη βδομάδα!!!!!!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ Σοφία μου!!Την καλημέρα μου!
Πολύ ωραίο Άννα! Μπράβο!
Καλημέρα Χριστίνα μου!Να είσαι καλά σε ευχαριστώ πολύ!