3.02.2017
Ποίηση

Κόρη λυγερή

Μηλιά Τσομπανίδου

Κόρη λυγερή
ξεπρόβαλες απ’ της γωνιάς την άκρη,
κατάντικρυ στην προσμονή
και στης καρδιάς το δάκρυ.
Το δάκρυ σαν ψιχαλητό
μου θόλωνε τη θέα,
κι η προσμονή σα  βογγητό
μου ’κοβε τον αέρα.
 
Ξεπρόβαλες ξανά
με μια περίσσια χάρη
κι απ’ τη γωνιά σαν έστριψες
η φύση σε φλερτάρει.
Άνοιξαν τ’ ουρανού
ξάστερες οι αγκάλες,
ηρέμησαν θαρρείς
κύματα και αντάρες.
 
Η όψη σου γαλήνεψε
της φύσης τα στοιχεία,
το δάκρυ παραμέρισε
κι απλώθηκε ηρεμία.
Τα χρώματα της ίριδας
στόλισαν τη μορφή σου
κι ορθάνοιχτες φαντάζανε
οι πύλες του παραδείσου.
 
Αχ! κόρη λυγερή
με ομορφιά ναρκίσσου,
να ’μουν η γη να σε κρατώ
κι αγέρι Επτανήσου.
Να χάιδευα τον κόρφο σου
και να σε νανουρίζω,
σε πέρατα ωκεανών
μαζί σου ν’ αρμενίζω!

_

γράφει η Μηλιά Τσομπανίδου

Ακολουθήστε μας

Υπνοβάτες

Υπνοβάτες

Κάθομαι, κοιμάμαι. στέκομαι κοιμάμαι  και ξαπλώνοντας πάλι κοιμάμαι. Υπνοβατώντας ψάχνω την ελπίδα  μες στο βαθύ το χάος. Με ύπνο το ξεπερνάω.  Στον ύπνο βρίσκω ηρεμία,  στο ξύπνιο με πιάνει μελαγχολία κι εκεί που λέω να το παλέψω  με κυριεύει υπνηλία. Σμίγω με...

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

ο θόρυβος

ο θόρυβος

Τους άκουγε όλη νύχτα Άλλοτε να ερωτεύονται και άλλοτε εκείνη να σπάει σε ό,τι πολυτιμότερο είχε Τότε ήταν που τα δάκρυά της χτυπούσαν με κρότο το ταβάνι όπως πέφτουν δεκάδες τα παιδιά από τα πολυβόλα ή όπως εκείνα τα πουλιά κλείσανε τις φτερούγες τους και παραδόθηκαν...

Ιουνίου αναμνήσεις

Ιουνίου αναμνήσεις

  Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει… Τι μένει απ’ τον Ιούνη;   Η βόλτα στα σοκάκια της Άνω Πόλης. Η ιεροτελεστία του φιλιού – κρυμμένη στις βουκαμβίλιες, μακριά απ’ τις αδιάκριτες ματιές –   Γύρω γιασεμιά, λουλούδια κι ασπρισμένοι τοίχοι. Σοβάδες που ξεκολλούν και...

Σε προσμένω

Σε προσμένω

Σε προσμένω κάτιΔιάπυρους Ιούνηδες καιΤ’ απεχθή φθινόπωρα. Τους ενδιάμεσους μήνες Είτε τρώω χιόνι καιΦλέγομαιΕίτε κρεμάμενος σε μια σεκόγιαΣφίγγω τη θηλή Και σου γράφω ποιήματα.   _ γράφει η Παρασκευή...

7 σχόλια

7 Σχόλια

  1. 'Αννα Ρουμελιώτη
    'Αννα Ρουμελιώτη στο 03/02/2017 σε 7:18 μμ

    Λυρικό!! Πολύ ωραίοι στίχοι!!!

    Απάντηση
    • Milia Tsobanidou
      Milia Tsobanidou στο 06/02/2017 σε 7:50 μμ

      Χαίρομαι που σας άρεσε κυρία Ρουμελιώτη και σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σας!!! 🙂

      Απάντηση
  2. sofia25164
    sofia25164 στο 06/02/2017 σε 9:20 πμ

    Πανέμορφο και αυτό το ποίημά σου Μηλιά μου…Μπράβο σου!!!

    Απάντηση
    • Milia Tsobanidou
      Milia Tsobanidou στο 06/02/2017 σε 7:54 μμ

      Σοφία μου γλυκιά σ’ ευχαριστώ πολύ. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ. Πολλά φιλιά!!! 🙂

      Απάντηση
  3. Ανώνυμος
    Ανώνυμος στο 06/02/2017 σε 10:24 μμ

    ΜΗΛΙΤΣΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑΥΤΟ… ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΛΟΓΟΠΛΕΚΕΙΣ

    Απάντηση
  4. ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ
    ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΛΟΚΑΜΑΚΗ στο 07/02/2017 σε 7:35 πμ

    Ποιητικότατο…Γεμάτο εικόνες και όμορφες νότες δροσιάς, έμπνεσης, νοσταλγίας και δύναμης!

    ΜΠΡΑΒΟ ΜΗΛΙΑ!

    Απάντηση
    • Milia Tsobanidou
      Milia Tsobanidou στο 11/02/2017 σε 12:39 πμ

      Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Πλοκαμάκη για το τόσο όμορφο σχόλιό σας!!! Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!! 🙂

      Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *