Κόρη λυγερή
ξεπρόβαλες απ’ της γωνιάς την άκρη,
κατάντικρυ στην προσμονή
και στης καρδιάς το δάκρυ.
Το δάκρυ σαν ψιχαλητό
μου θόλωνε τη θέα,
κι η προσμονή σα βογγητό
μου ’κοβε τον αέρα.
Ξεπρόβαλες ξανά
με μια περίσσια χάρη
κι απ’ τη γωνιά σαν έστριψες
η φύση σε φλερτάρει.
Άνοιξαν τ’ ουρανού
ξάστερες οι αγκάλες,
ηρέμησαν θαρρείς
κύματα και αντάρες.
Η όψη σου γαλήνεψε
της φύσης τα στοιχεία,
το δάκρυ παραμέρισε
κι απλώθηκε ηρεμία.
Τα χρώματα της ίριδας
στόλισαν τη μορφή σου
κι ορθάνοιχτες φαντάζανε
οι πύλες του παραδείσου.
Αχ! κόρη λυγερή
με ομορφιά ναρκίσσου,
να ’μουν η γη να σε κρατώ
κι αγέρι Επτανήσου.
Να χάιδευα τον κόρφο σου
και να σε νανουρίζω,
σε πέρατα ωκεανών
μαζί σου ν’ αρμενίζω!
_
γράφει η Μηλιά Τσομπανίδου
Λυρικό!! Πολύ ωραίοι στίχοι!!!
Χαίρομαι που σας άρεσε κυρία Ρουμελιώτη και σας ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σας!!! 🙂
Πανέμορφο και αυτό το ποίημά σου Μηλιά μου…Μπράβο σου!!!
Σοφία μου γλυκιά σ’ ευχαριστώ πολύ. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ. Πολλά φιλιά!!! 🙂
ΜΗΛΙΤΣΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑΥΤΟ… ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΛΟΓΟΠΛΕΚΕΙΣ
Ποιητικότατο…Γεμάτο εικόνες και όμορφες νότες δροσιάς, έμπνεσης, νοσταλγίας και δύναμης!
ΜΠΡΑΒΟ ΜΗΛΙΑ!
Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Πλοκαμάκη για το τόσο όμορφο σχόλιό σας!!! Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!!! 🙂