Να ’ταν ο χρόνος ποταμός κι εγώ πανιά ν’ ανοίξω, και στη βραδιά τη σιωπηλή βαρκούλα ν’ αρμενίσω. Να ’ταν η απόσταση στιγμή γοργά να κατορθώσω, μέσα στο φεγγαρόφωτο να ’ρθω να σ’ ανταμώσω. [...] Μ.Τ. Έχω στην καρδιά μου ένα σου φιλί, μα το λιώνει η γλύκα και η...

  Κόρη λυγερή ξεπρόβαλες απ’ της γωνιάς την άκρη, κατάντικρυ στην προσμονή και στης καρδιάς το δάκρυ. Το δάκρυ σαν ψιχαλητό μου θόλωνε τη θέα, κι η προσμονή σα  βογγητό μου ’κοβε τον αέρα.[...] _ γράφει η Μηλιά...

Ένα πουλάκι κάθεται επάνω στο κλαδί κοιτά τη φύση γύρω του και σιγοκελαηδεί. Τη βλέπει πόσο όμορφη φαντάζει κάθε μέρα μέσα στου ήλιου τη χλιδή, στο κρύο του αέρα. Δεν την τρομάζει τίποτε καμαρωτή φαντάζει, κοιτά τον κόσμο γύρω της και βαριαναστενάζει. Και τη ρωτάει το...

Ο έρωτας - το όνειρο - και η μαργαρίτα... Καταπράσινος αγρός γεμάτος μαργαρίτες. Για τ’ όνειρο αυτό τάχα τι λέν' οι ονειροκρίτες; Μ’ αγαπά; Δε μ’ αγαπά; Ρωτώ, ξαναρωτώ. Στα πέταλα αναζητώ να βρω το σ' αγαπώ!   Τα βήματα μου μ' οδηγούν σε ίσκιο από βελανιδιά. Αχ πόσο...

Άσπρη βαρκούλα στο γιαλό, την είδα και τη θαύμασα. Αχ! Ας αρμένιζα κι εγώ και τα νερά να δάμαζα. Ποιός ξέρει που θα μ΄έβγαζε το κύμα τ΄αεράκι, Ίσως και να με ξέβγαζε, σε Αιγαίου λιμανάκι! [...]  γράφει η Μηλιά...

Πέρασες, τους καλημέρισες, τους χαμογέλασες, χαρές τους έδωσες μα κι ευθύνες μιας ζωής. [...] - γράφει η Μηλιά Τσομπανίδου

Περασμένα μεσάνυχτα. Γέλια, χαχανητά. Καπνός σε πνίγει, μα τα παράθυρα κλειστά. Η νύχτα οπισθοχaωρεί, έρχεται το πρωί. Δακρύσαν τα παράθυρα, έπιασε δυνατή βροχή. [...] - γράφει η Μηλιά...