Κάνει κρύο
Κοιτάζω τους δήμιους του χρόνου.
Σκέφτομαι πως ποτέ δε θα μπορέσω να σε φέρω πίσω.
Τι νόημα έχει;
Εγώ εδώ
Εσύ εκεί
Δύο κόσμοι διαφορετικοί
Μακρινοί σαν ψεύτικα όνειρα
και κοντινοί
τόσο όσο μια ανάσα.
Δύο κόσμοι κι ένα κερί
Σβήνει και μαζί του χάνω την εικόνα σου.
Θολώνει πάνω σε αυτόν τον καθρέφτη
που μας κρατάει χώρια.
Κάνει κρύο.
Κοιτάζω τους δήμιους του χρόνου.
Αν μπορούσα να τους σταματήσω
Ίσως και να σε έσωζα.
Οι κόσμοι μας δεν μας αντέχουν άλλο
Προσπαθούν να κρυφτούν
και η εικόνα σου πνίγεται.
Πνίγεται μέσα σε βροχή κόκκινη.
Χάνεται μα δίνω όρκο στην ψυχή μου
και ας μην είναι πια στο κλουβί της.
Δε θα σε λησμονήσω ποτέ.
ΠΟΤΕ!
Κάνει Κρύο.
Δεν αντέχω πια να τους κοιτώ!
Ξέρω πως ο χρόνος μου έχει τελειώσει.
Φεύγω και αναγκάζομαι να σου κλέψω τη ζωή
Τη ζωή που ήλπιζα να σου χαρίσω
Τη ζωή που ονειρευόμασταν μαζί.
Θεέ μου,
Αν υπάρχει ανάσταση
τότε σε παρακαλώ.
ανάστησε την ευτυχία στη ζωή της.
Εμένα μου φτάνει
να κοιμάμαι με το χαμόγελό της.
γράφει ο Παναγιώτης Σολακίδης
“ανάστησε την ευτυχία στη ζωή της.
Εμένα μου φτάνει
να κοιμάμαι με το χαμόγελό της”
Όταν μιλά η αληθινή αγάπη… εκείνη που υπάρχει αυτόνομα… που δεν γυρεύει ανταλλάγματα…
Α! Φίλε Παναγιώτη Σολακίδη, πόση δύναμη έχουν οι στίχοι σου, πόσο πόνο, πόση αυταπάρνηση. Την άκουσα την κραυγή σου. Υπέροχη η επίκληση σου στο κλείσιμο!
Αγαπητή Βάσω και αγαπητέ Χριστόφορε σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Όπως επίσης ευχαριστώ και το βιβλίο.net. Απαντώ κάπως καθυστερημένα καθώς είχα μπλέξει με ένα χειρουργείο και δεν μπορούσα να έχω πρόσβαση. Να είστε καλά και θα χαίρομαι να διαβάζω και δικές σας δημιουργίες. Στο λινκ από κάτω έχω το ποίημα με δική μου αφήγηση.
https://www.youtube.com/watch?v=bf-aloiKsGs