Κατακαλόκαιρο. Η ζέστη, ειδικά στις τσιμεντουπόλεις, αφόρητη. Τα παιδιά, που άλλες χρονιές βρίσκονταν ήδη σε παραλίες και πλατσούριζαν, τούτη τη χρονιά παραμένουν “εις το κλεινόν άστυ”. Οι νεολαίοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ειδικά όσοι φοιτούν σε πανεπιστήμια, “εντός κι επί τα αυτά”. Αμ τα παππούδια… Αυτά κι αν αδυνατούν να βγουν απ’ το καβούκι τους. Κάτι ο φόβος που εισέπραξαν με την πανδημία τους τελευταίους μήνες, κάτι η σύνταξη που δεν φτάνει μήτε για τα απαραίτητα, μαζί και το αν φύγει από την πόλη και πάθει το κακό δεν υπάρχουν γιατροί και νοσοκομεία, ξεροσταλιάζουν με τα νερά και το πιεσόμετρο υπό μάλης.

Και μέσα σε όλην αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα, η λάσπη από όλες τις πλευρές και προς όλους, χωρίς καμία εξαίρεση σχεδόν, καλά κρατεί. (Μετά μας φταίνε οι πολιτικοί γιατί έχουν κάνει την λασπολογία εθνικό σπορ. Παιδιά δικά μας είναι.) Και αυτοί που πετάνε τις κάθε είδους λάσπες, δεν σκέφτονται πως εξαιτίας τούτης της ζέστης, οι ανεμιστήρες εργάζονται στην μεγαλύτερη κλίμακα. Ακόμη και αυτοί που βρίσκονται μέσα στα κλιματιστικά, για όσους έχουν την πολυτέλεια αυτή. Και τι γίνεται όταν κάποιος βρίσκεται απέναντι από τον ανεμιστήρα και λασπολογεί; Δεν το καταλαβαίνει, δεν το αντιλαμβάνεται άμεσα -πρέπει να διαθέτει και κάποιο βαθμό αντίληψης- πως όσα κάνει και όσα λέει, μπορεί όχι άμεσα, αλλά κάποια στιγμή, να γυρίσουν πάνω του.

Πόσο πνιγηρά δυστυχισμένοι είναι όλοι αυτοί που το μόνο που τους απασχολεί νυχθημερόν, που τους “ενδιαφέρει”, είναι τι κάνει ο άλλος. Έχουν κρίση επί παντός επιστητού. 

Γιατί κανείς δεν κοιτάζει πρώτα τι κάνει, τι έχει κάνει ο ίδιος; Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να κοιτάξει κανείς μέσα του. Κινδυνεύει ν’ αλληθωρίσει κι αν τον τρομάξουν, να μείνει έτσι… Quelle décadence που λένε κι οι φίλοι μας οι Γάλλοι και οι Γαλλομαθείς… Πολύ πιο εύκολο είναι να κοιτάς, να κρίνεις και ειδικά να κατακρίνεις, να ψευδολογείς, να φαντασιώνεσαι για τους άλλους. Βέβαια, γιατί αυτός που λασπολογεί, δεν αρκείται σε όσα βλέπει ή όσα νομίζει πως βλέπει, αλλά δημιουργεί και φανταστικές ιστορίες με το άρρωστο μυαλό του. Θα μπορούσε να μπει εδώ το παράδειγμα της γκαμήλας…, που δεν βλέπει την καμπούρα της, αλλά των άλλων, μόνο που αυτό το άκακο ζωάκι, όπως και τα περισσότερα του ζωικού βασιλείου, δεν διαθέτουν την νοσηρή φαντασία, την κακία, το μίσος και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που πλημμυρίζουν τον άνθρωπο.

Όσοι, λοιπόν, ζουν και αρέσκονται να ασχολούνται με το τι κάνει ο ένας κι ο άλλος, καλά κάνουν, διότι τέτοιο και τόσο μυαλό, τέτοια ψυχή, τόση μόρφωση ιδίως κοινωνική και τόση ενσυναίσθηση διαθέτουν.

Άντε, να περνάτε καλά!… Ευτυχώς που υπάρχουν κι εκείνοι που αρνούνται να παίξουν αυτό το παιχνίδι, που αρνούνται να μπουν στην διαδικασία, έστω κι από περιέργεια ή για να μην μείνουν “απέξω”. Αυτοί που προτιμούν τα δικά τους σωθικά, όσο άρρωστα ή λαβωμένα κι αν είναι και προσπαθούν να τα γιατρέψουν και να τα μετατρέψουν σε πιο λειτουργικά.

Άντε, φιλάκια σταυρωτά!!!

ΥΓ. Όλα αυτά, περί πανδημίας, συνέβαιναν κατακαλόκαιρο; Μήπως δεν συμβαίνουν και τώρα, που μπαίνουμε στον χειμώνα; Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν οι ανεμιστήρες. Δεν σταματά να υπάρχει, όμως, ο φόβος, ο εγκλεισμός και αποκλεισμός μαζί με την κακολογία, την ανευθυνότητα και όσα αρνητικά μπορούν να υπάρξουν γύρω-τριγύρω. Μετά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, με ή χωρίς εισαγωγικά, τα πράγματα έχουν αρκετά ξεφύγει. Ο θυμός, η λασπολογία, η κακομεταχείριση και όσα μπορούν να φέρουν έναν άνθρωπο στο “μη παρέκει”. Ευτυχώς, όμως, που μας σώζουν και μας αφήνουν να ελπίζουμε και να χαμογελάμε, κάποιες “κινήσεις” κάποιων ανθρώπων που τιμούν την ιδιότητά τους και προσπαθούν να μοιάσουν με τις συμπεριφορές εκείνες του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου.

Τα φιλάκια ισχύουν και θα ισχύουν έως ότου αποφασίσουμε να είμαστε πολύ πιο επιεικείς με τους άλλους και το αντίθετο με τον εαυτό μας!

_

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια