Αυτές τις μέρες συνήθισα
να μιλώ για τον εαυτό μου σε χρόνο
παρελθόντα.
Γράφοντας για το χθες.
Αντικρύζοντας το αύριο
μέσα από μουσκεμένες
με μνήμες παλαιές φωτογραφίες.
Δεν είναι τίποτε παραπάνω
από ομίχλη που σέρνεται αθόρυβα
προς τα βουνά με τις βιολέτες.

Μέσα απ’ το μικρό κουτάκι της μνήμης
ανασύρω τις μέρες -όχι και τόσο μακρινές
που ο καιρός αυτός σήμαινε τον ερχομό σου
τόσο αναπάντεχα.
Το φως να ανάβει ή να σβήνει
-εσύ απέναντι να μου γνέφεις-
τόσο γρήγορα.
Η μυρωδιά της βροχής με καλημερίζει
απ’ τους κορμούς των πεύκων
τόσο ξεδιάντροπα.

Αυτές τις μέρες έχω μια τάση
να προσέχω τις μικρολεπτομέρειες
αποθηκεύοντας μόνο τις πιο ασήμαντες
ώστε να ’χω επαρκές υλικό για ανακύκλωση.
Μια πολυτέλεια και αυτή
που πρόσφατα γνώρισα.
Ξέρω πως θα το μετανιώσω πικρά
δεν έφυγες όμως ποτέ απ’ τις σκέψεις μου
αιώνιος κάτοικος -κάτι καλύτερο: άρχων.

Ξέρεις, τα νεογέννητα πουλιά
τα αλλοπρόσαλλα τραγούδια τους
ο τρόπος που στρέφονται στον ήλιο
ο τρόπος που επαναλαμβάνουν
τα ίδια τραγούδια
ξανά και ξανά
μου φαίνεται πως εύχονταν
ένα αλλιώτικο τέλος.

-

γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!