Φωτογραφία: Βασιλένα Μητσιάδη

“Θα γίνω πεταλούδα, όταν μεγαλώσω, γιατί πολύ που τις ζηλεύω, μια όμορφη λευκή πεταλούδα, να το ξέρεις”, είπε η μικρή Ειρήνη. “Και θα πετάω, θα πετάω αδιάκοπα, θα ζαλίζω τον κόσμο με τα τραγούδια μου, ελεύθερη και ωραία. Κι όλο θα γλεντώ τη ζωή, γλυκό μεθύσι των λουλουδιών, από ψηλά αγναντεύοντας την γη. Και θα ‘ναι μεταξένια η ομορφιά μου, να το ξέρεις”. Κι κόμπαζε χαμογελώντας, στριφογυρνώντας σαν μπαλαρίνα. 

“Ναι, και θα πετάς, ζηλόφθονα κόντρα στους ανέμους, στον φόβο να σου ρίξουν τα πτερά. Και θα ριχτείς άβγαλτη ερωτικό σεργιάνι, να μη ξέρεις τι ζητάς. Και θα μεθύσεις πλάνη των αρωμάτων, των νοθευμένων χρωμάτων. Του ήλιου μαύρη χαρά να πάρεις, σ ‘άδειες αγκαλιές, κύκλους να κάνεις, γύρω από τις φωτιές, μέχρι να σου κάψουν τα φτερά. Τόσο θα σε λατρέψουν οι σκιές, φίλους και εχθρούς να τους έχεις, διαρκής χειμώνας, της μοναξιάς κατάρα, μόνο σ΄ αυτήν ν ‘ ανήκεις. 

Και θα ξαπλώσεις, αλλοτινή ξεγνοιασιά, στο χώμα που δακρύζει, του έρωτα μοιρολόι στην ξεχασμένη άνοιξη. Που θα σ’ αναστήσει κύκλος της ζωής, αληθινή αγάπη”. Είπε η σοφή μητέρα της. 

_

γράφει ο Οδυσσέας Νασιόπουλος