Λευκές κόλλες χαρτιού
λόγια χιλιοειπωμένα
για την αγάπη, τον έρωτα, το πρώτο φιλί

τις σταγόνες και τον ήχο της βροχής
την αλμύρα της μάγισσας θάλασσας
του ποταμιού την αδιάκοπη ροή

το γυναικείο κορμί που διψά
το λάγνο βλέμμα που σε μεθά
το άρωμα στα τσαλακωμένα σεντόνια κι ένα κενό μαξιλάρι
το τυχαίο άγγιγμα
την πείνα της σάρκας
τις μύχιες σκέψεις
τα υγρά μάτια
τις κομμένες ανάσες
την απουσία
την σκέψη που οργιάζει
τα αδάμαστα όνειρα
το νου που ταξιδεύει

το σημαδεμένο χαμόγελο που στάζει γλύκα
το παιδί, που ζει ακόμα μες τα χαλάσματα της τύχης του
την παλιά γειτονιά
τους άγνωστους περαστικούς που βουίζουν σα μελίσσι
τους αδικοχαμένους φίλους που προσμένουν το δάκρυ
τις χαμένες πατρίδες να στέκουν γυμνές κάτω από αχόρταγα βλέμματα
τα ξεθωριασμένα ιδανικά
το άγνωστο μέλλον που τρέχει πάντα ένα βήμα πιο γρήγορα από σένα
το προκαθορισμένο τέλος

πώς να γεμίσεις μια σελίδα με φως
πώς να γιατρέψεις μια πονεμένη ψυχή
πώς να δαμάσεις έναν ανήσυχο νου
πώς να χορτάσεις τις ορμές