Σαν πεταλούδα… έτσι νιώθω.
Σαν τις πεταλούδες τις καρφιτσωμένες σε κορνίζα… άψυχες, τελειωμένες.
Έτσι είμαι κι εγώ, τελειωμένος – αλλ’ όχι άψυχος. Με κρατούν εδώ, καρφωμένο στο κρεβάτι, με σωλήνες να ξεπηδούν από παντού στο κορμί μου. Τρέφομαι με σωλήνα, αναπνέω με σωλήνα, παίρνω φάρμακα με σωλήνα.
«Δεν αντέχω άλλο, πατέρα», μου είπες. «Κουράστηκα να σε νταντεύω, να κλείνομαι μέσα για χάρη σου… έχω τη ζωή μου να σκεφτώ. Θα σε πάω σε οίκο ευγηρίας, να έχεις τη φροντίδα που πρέπει»
Δεν ήθελα τη φροντίδα του γηροκομείου, εσένα ήθελα μοναχά… να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι γύρω μου. Όπως τότε, που ήσουν μικρούλα – θυμάσαι; Δεν ξεκολλούσες λεπτό από κοντά μου. Το χεράκι σου στο χέρι μου, περίπατοι στην αμμουδιά κι ατέλειωτες ερωτήσεις για να μάθεις τον κόσμο.
Και τον έμαθες, στον έμαθα… αλλά δεν σου έμαθα τη συμπόνοια, τραγική μου αμέλεια.
Αρνήθηκα την τροφή, αρρώστησε η ψυχή μου, αρρώστησε το σώμα μου – και με γέμισαν σωλήνες για να τρέφομαι, να αναπνέω, να παίρνω φάρμακα.
Πες τους να τους βγάλουν, σε ικετεύω. Να ησυχάσεις κι εσύ, να ξεκουραστώ κι εγώ… να πάω να βρω τη μάνα σου.
Λευτέρωσε την πεταλούδα… την ψυχή μου.
_
γράφει η Βάσω Αποστολοπούλου
Την καρδιά μου μάγκωσε η ιστορία σας..
Φτωχός εκείνος….που δεν έμαθε να αγαπά…να συναισθάνεται…να συμπονά…πόσο μάλλον όταν είναι καρπός από το δικό σου δέντρο…
Λίγες οι λέξεις σας…μεγάλο το μάθημα…δυνατή η ουσία…!
Πικρές αλήθειες… από πικρές ιστορίες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν..
Σ΄ευχαριστώ πολύ, Μάχη μου!
Εργαζόμενος σε νευρολογική κλινική, φαντάζεστε πόσους “παρκαρισμένους” βλέπω εδώ…. Πονάει αυτή η ιστορία… Πονάει…
Σαν γιατρός, που έχουν δει κι εμένα πολλά τα μάτια μου, σε καταλαβαίνω απόλυτα, φίλε μου drmakspy…
Σ’ ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Μια δυνατή και συγκινητική ιστορία με μηνύματα ανθρωπιάς!!!!!!!!!
Ένα καμπανάκι για τον καθένα μας…
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Πόλα μου!
Κανένας να μην έφτανε σε τέτοιο σημείο ..κανένας Βάσω μου … μεγάλη πίκρα.. Σε ευχαριστώ για αυτη την ιστορία!!
Σε κανέναν δεν αξίζει να ζει τέτοιο εφιάλτη… πόσω μάλλον όταν “ηθικός αυτουργός” είναι το ίδιο του το σπλάχνο, έστω και άθελά του…
Σ’ ευχαριστώ πολύ, Άννα μου!
Πόση απογοήτευση και θλίψη για όσους βιώνουν τέτοια γεγονότα και είναι γονείς…! Έντονα συναισθηματικό το μήνυμα, της αληθινής και πικρής ιστορίας σου,Βάσω μου!!!!!
Αφορμή στάθηκε μια πραγματική ιστορία που παρακολούθησα πρόσφατα με πολύ πόνο και με ανείπωτη, ανίσχυρη οργή, Μαριάνθη μου…