Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να πω μπράβο στον εκδοτικό οίκο για την εξαιρετική έκδοση και το πάρα πολύ όμορφο εξώφυλλο κι έπειτα στην ποιήτρια γιατί κατάφερε να με συγκινήσει και να με κάνει να δακρύσω αρκετές φορές.
Αν η μουσική είναι η βασίλισσα των τεχνών -μια που μπορεί να διεγείρει οποιονδήποτε- η ποίηση είναι η πριγκίπισσα, που ή θα σε αγγίξει με το μαγικό ραβδάκι (λέξεις) της, είτε όχι. Οι λέξεις αυτές είτε θα σε συγκλονίσουν-κατακτήσουν, είτε θα σε αφήσουν αδιάφορο. Μέση λύση, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει.
Στη συλλογή αυτή, η ποιήτρια μάς χαρίζει απλόχερα αμέτρητες, υπέροχες εικόνες, γλυκές μα άλλοτε πικρές. Θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα ή μας δίνει κάποια τετελεσμένα συμπεράσματα, εναρμονισμένα πάντα σαν ένα κέντημα γαλαξιών από σπουδαίο χέρι.
Ο έρωτας πρωτοστατεί, είναι η εναρκτήρια-κινητήρια δύναμη, που μας κάνει να προχωράμε στη ζωή.
Είναι αναγκαίος:
Δώσε μου λίγη από την ψίχα σου
για να κορέσω της ψυχής μου τις ρωγμές.
Είναι μυρωδιές και γεύσεις:
Ήρθες κι ο έρωτας μύρισε άνοιξη, αλισμαρί και μέλι.
Είναι αισθήσεις:
Ανεπαίσθητη ηδονή
έπλαθε το σώμα σου με ανάσες.
Είναι σπουδαίες στιγμές:
Εκεί,
στο ξάφνιασμα του χρόνου
σ’ ερωτεύτηκα
Είναι εμπόδια:
Δεν είναι που δεν σ’ αγαπώ.
Είναι που οι βουρκωμένοι γαλαξίες
έγιναν ποτάμια αδιάβατα.
Είναι αναμνήσεις:
Περπατήσαμε σε δρόμους
που ακόμα κι αν δεν μάθαμε ποτέ τ’ όνομά τους,
θα τους θυμόμαστε για πάντα.
Η ποιήτρια μάς δείχνει πως όλοι οι έρωτες κατά κάποιο τρόπο είναι αρχάριοι κι όλοι μας βαδίζουμε στα τυφλά. Κάθε έρωτας είναι κι ένα καινούργιο ταξίδι στο άγνωστο, μα με τις ίδιες παγίδες. Εκτός από τον έρωτα, η ποιήτρια μάς δείχνει κι άλλα σπουδαία πράγματα μες τη ζωή. Θα κλείσω με ένα ποίημα που με συγκλόνισε:
Αντίδοτο
Κι όταν θα ‘χεις πεθάνει,
κανείς δεν θα μπει
μαζί σου στο κιβούρι
για να του πεις
ποιος είσαι αληθινά
κι αν έχει πιει
νερό απ’ την ψυχή σου.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα, όμορφα, αυτά ταξίδια!
γράφει ο Χρήστος Αναστασόπουλος από τη σελίδα Βιβλιοσημεία
αναρτήθηκε από τη Λιάνα Τζιμογιάννη για το τοβιβλίο.net
