Απ’ τα κλαδιά σου στάζουν δάκρυα.
Λυγμοί βασανισμένων ψυχών.
Τα σπλάχνα σου…
λουσμένα…
με μοιρολόγια… με θρήνους.
Οι ρίζες σου…
πόνος…
σκληρός… αβάσταχτος
αργά βαδίζουν κάτω απ’ τη γη.
Τα πουλιά έρχονται.
Κουρνιάζουν λίγο στην αγκαλιά σου
κι ύστερα φεύγουν.
Στοιχειό η σκιά σου
σκοτεινή και βουβή.
Μέρα και νύχτα
νύχτα και μέρα
ο χρόνος να φέρνει και μια συντριβή.
Στο θάνατο δίπλα να στέκεις
και ν’ αποζητάς τη ζωή.
Μέρα και νύχτα
νύχτα και μέρα
με δάκρυα παρέα.
Η λήθη θα έρχεται πάντα
κι εσύ θα είσαι εκεί.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Και κάπου εκεί, σε μια γωνιά ένα σκανταλιάρικο παιδί παραμονεύει να του δώσεις την ευκαιρία να σου σκάσει ένα χαμόγελο για τις ζαβολιές που δεν του επέτρεψες να κάνει. Συγχαρητήρια Άννα.
Σε ευχαριστω πολυ Βαγγελη. Πιστευω πως το παιδι αυτο μπορει κατα βαθος να τις κανει τις ζαβολιες . Να εισαι καλα!!!
Άννα εξαιρετικό!!!
Πολύ η ιδιαίτερη η μέρα και η νύχτα σου!!!
Χαιρομαι που σου αρεσε Ελενη!!!Χιλια ευχαριστω!!!
Οι ρίζες σου…
πόνος…
Χωρίς τον πόνο των ριζών,
τα δέντρα μόνο σάπια κούτσουρα …
Πολύ όμορφη
η προσπάθειά σας Άννα …
Καλημέρα …
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!
“μέρα και νύχτα ο χρόνος να φέρνει και μια συντριβή”
Άννα μου,
αυτό είναι ένα από τα πολύ όμορφα ποιήματά σου..δεν στο είπα όταν το ανέβασες και το διάβασα πως με έκανες να βουρκώσω..
ο,τι γράφει πάνω στο δέντρο της ζωής, ότι κρατάνε γερά οι ρίζες της είναι το αποτύπωμά μας ..
οι τοποι που μας ορίζουν…οι στεναγμοί..οι λύπες και οι χαρές…ρίζες που χτίστηκε πάνω τους το θαύμα μας.
μια κρητική ματινάδα που αγαπώ και στην αφιερώνω λέει:
“ποτέ σου να μη λησμονάς τους τοπους που σ’όριζα
δεν έχει αξία το δεντρί άμα δεν έχει ρίζα”…
Τώρα θα βουρκώσω εγώ Μάχη μου αν και άργησα να δω το σχόλιό σου σε ευχαριστώ πάρα πολύ ……..
Κινηματογραφικό,βουβό κι εκκωφαντικό μαζί.Εύγε!
Υπέροχο!!!!Συγχαρητήρια, Άννα!!!!