Ένα ποτάμι κίτρινο λαμπερό και πεντακάθαρο, που καμιά σύγκριση δεν επιδέχεται με… τον Ινδό ποταμό, που ναι μεν κίτρινος, αλλά πανβρώμικος! Ένας ποταμός που πηγάζει κάπου εκεί έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μου και εκβάλλει κάπου μακριά στο τέλος του ατέλειωτου δρόμου, όπου συναντά τη θάλασσα! Είναι η πιάτσα των ταξί, που με διπλό άραγμα καταλαμβάνει το μισό πλάτος του οδοστρώματος.
Είναι πρωί και για να πας στη δουλειά σου είναι ευκολότερο να μπεις σε ένα ταξί, από το να περιμένεις το ασανσέρ να κατέβει από τον 7ο όροφο όπου μετακομίζουν, για να σε ανεβάσει στο δικό σου διαμέρισμα.
Σκέφτομαι: Αν κάποιος ξενιτεμένος ερχόταν στην Ελλάδα μετά από μόλις 2-3 χρόνια ξενιτιάς και έβλεπε τούτο εδώ το ποτάμι, δεν θα ήξερε τι να υποθέσει. Να είχαν απεργία οι ταξιτζήδες και όλες οι πιάτσες Αθηνών και περιχώρων μαζεύτηκαν συλλήβδην στην πιάτσα τούτης της γειτονιάς; Να είναι μέρα που γιορτάζει ο Άγιος προστάτης τους και οι οδηγοί αναπαύονται μια μέρα μόνη μέσα στις 365 του χρόνου;    Εκείνος θυμόταν και το θυμόταν καλά, πριν ξενιτευτεί, ότι τα ταξί ήταν είδος εν ανεπαρκεία και η συμπεριφορά των οδηγών τους κάθε άλλο παρά ευγενική. Τι έγινε και ήρθαν τα πάνω κάτω και σ’ αυτόν τον τομέα; Μα η έκπληξη καθόλου αρνητική, το αντίθετο μάλιστα. Και μέσα στην τρελή απορία τον φαντάζομαι να πλησιάζει ένα από τα ταξί, να κτυπάει ευγενικά το παράθυρο να ξυπνήσει τον οδηγό που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου (ή αδίκου; Θα σας γελάσω). Ο Ταξιτζής με την τσίμπλα στο μάτι να του κάνει ένα εύγλωττο νεύμα που μεθερμηνευόμενο σημαίνει “όχι εμένα, πάρε τον συνάδελφο πάρα κάτω”. Μα ο εξ Αμερικής – ίσως – ερχόμενος, προχωρεί και προχωρεί και μέσα στα ταξί δεν υπάρχει ψυχή. Και σχήμα οξύμωρο, μα δεν βρίσκει ταξί να πάρει μέσα από ένα ποτάμι από δαύτα.
“Α, ρε Πατρίδα λατρεμένη”, θα μουρμουρίζει, “Αν εσύ θεσπίσεις κανόνες που να τηρούνται, εμένα σφύρα μου αλά Αμερικαίν”.
Αυτά σκεπτόμουν καθώς βγήκα από το σπίτι μου για να πάω, αλήθεια να πάω πού, αυτήν την τελευταία μέρα της ζωής μου; Είχα τελειώσει τις παρτίδες μου μ’ αυτήν την κυρία τη ζωή. Είχα μόλις απολυθεί από τη δουλειά που αγαπούσα, είχα μόλις χωρίσει από το κορίτσι μου που λάτρευα, μετά από μακροχρόνιο δεσμό και ο πατέρας μου για πρώτη φορά στα σαράντα μου χρόνια μόλις με αποκάλεσε “άχρηστο”. Καπάκι σε όλα αυτά τα “μόλις” ήρθε και άλλο ένα, αυτό του κολλητού μου, που μου έκλεισε αδιάφορα το τηλέφωνο όταν απεγνωσμένα του ζήτησα να μ’ ακούσει, έτσι καθώς ήμουνα στα πρόθυρα αυτοκτονίας, “Έλα ρε, κόψε την πλάκα” φώναξε κλείνοντας το ακουστικό του.
Ήμουνα πολύ πιο τυχερός στην ανεύρεση ταξί από τον Αμερικάνο τον φανταστικό που έλεγα λίγο πριν, γιατί στο πρώτο ταξί που βρήκα μπροστά μου μπήκα και συνάντησα τον πιο κεφάτο και έξω καρδιά ταξιτζή που ήλπιζα να βρω. Άκουγε μουσική από ένα μοντέρνο cd player που με ξεκούφαινε.
«Για πού κύριος;»
«Για όπου».
«Κοίτα όμως σύμπτωση, παραγγελιά τον είχες τον Διονυσίου; Και αυτός όπως εσύ, τα ίδια μου ζητάει εδώ και ώρα, ζητάει να τον πάω όπου θέλω. Χατίρι δεν χαλάει το κατάστημα. Επίσης η ορχήστρα στη διάθεσή σου και εγώ δούλος σου. Από χρήμα πώς πάμε;»
«Ένα πεντακοσάρι φτάνει;»
«Αμέ και παραφτάνει για αρκετές ωρίτσες. Και πού’ σαι αφεντικό, εμπιστέψου με, δεν πρόκειται να σου κλέψω λεπτό».
«Φύγαμε λοιπόν».
«Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συμβαίνει το εξής με το παρόν κατάστημα και πρέπει να σε ενημερώσω. Προσφέρουμε ποτά μη αλκοολούχα, μα σε εξαιρετικές περιπτώσεις κάνουμε μικρούλες παρασπονδίες όσο πατά η γάτα που λένε και ρίχνουμε και λίγο κονιάκ 5 αστέρων στο αναψυκτικό. Προσφέρουμε επίσης και ένα λαχείο δωρεάν. Είναι προσφορά και μη γελάσεις, από την ίδια την Θεά Τύχη που φαίνεται τα έχει σκατώσει με τον πελάτη και δια του τρόπου αυτού ζητά τρόπω τινά συγγνώμη για το σκάτωμα. Μεγάλη λέξη η ΣΥΓΓΝΩΜΗ φίλε μου όταν την λες και την εννοείς βέβαια. Να, πάρε το τυχερό σου λαχείο και άσε τις τσιριμόνιες. Θαρρείς ότι εσένα περίμενε να μου κτυπήσεις το παράθυρο να μπεις και εκείνο να θρονιαστεί στην τσέπη τη δική σου… Μωρέ πάρε το που σου λέω. Ωραία. Σε λίγο θα προσφέρουμε και τυρόπιτα, με σφολιάτα τη θες; Με κουρού; ό, τι θέλεις. Είναι από τις γευστικότερες που έχεις φάει στη ζωή σου. Θα απαντήσουμε το τυροπιτάδικο σε λίγο στην αρχή της υπέροχης βόλτας που θα σου προσφέρω και τούτο δεν οφείλεται μόνο στο ωραίο πεντακοσάρικο που κι εσύ πρόσφερες, αλλά στην τύχη σου και βέβαια σε μένα. Αυτό που μόλις σου είπα μη το ξεχνάς, κράτα το στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου και κάποια στιγμή θα καταλάβεις τι είναι όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα που σου λέω τώρα. Ό, τι θέλεις λοιπόν…»
«Άκου φίλε, εκείνο που προς το παρόν θέλω και με συγχωρείς, είναι να πάψεις λίγο να μιλάς. Όταν το θελήσω, θα πατήσω το ON και ξαναπαίρνεις μπρος. Ντάξει; Τι έγινε το κέρατό μου μέσα, κουρντισμένο σε έχουνε;»
«Ό,τι πει ο πελάτης. Η μουσική; Στο mute;»
«Άφησέ την, μόνο χαμήλωσε λίγο την ένταση να χαρείς…»

Και έτσι τα λεπτά περνούσαν, δρόμο παίρναμε δρόμο αφήναμε, άλλοτε με φουλ ταχύτητα, άλλοτε πιο αργά. Καναδυό φορές κάναμε στάσεις, γιατί ο Μίλτος ο ταξιτζής είχε ένα είδος συχνοουρίας, του συνέστησα να το κοιτάξει το θέμα, νέος άνθρωπος ήταν ακόμα για να έχει τέτοιο πρόβλημα με το ουροποιητικό του. Πότιζε όποιο δασάκι έρημο απαντούσαμε. Συμβούλευσε και μένα να κάνω το ίδιο, γιατί για αρκετό χρόνο δεν θα μας δίνονταν παρόμοιες ευκαιρίες.
Θα είχε περάσει κάτι λιγότερο από ένα δίωρο από την ώρα που ξεκινήσαμε κι εγώ σαν να πήρα να νυστάζω κάπως. Είπα ευγενικά στο Μίλτο ότι σκόπευα να πάρω έναν υπνάκο.
«Κάνε δουλειά σου αφεντικό, κάνε δουλειά σου. Θα σε ξυπνήσω στο τυροπιτάδικο. Και μετά θα κάνουμε μια μικροστάση για ένα ξεμούδιασμα, απαράβατος όρος ενός καλού ταξιτζή. Στη συνέχεια πηγαίνουμε όπου μας αρέσει. Προτείνω θάλασσα για ουζάκι και καυτή αθερίνα. Μάνα μου αυτή είναι ζωή. Πώς μπορούν οι άνθρωποι κλεισμένοι στα κλουβιά που έκτισαν μόνοι τους να κρύψουν μέσα σ’ αυτά τον αγέρα και τον ήλιο τους; Δεν ζητά πολλά η ζωή αφεντικό. Να, όπως σου είπα μαριδίτσα φτηνή και ασύγκριτο ελληνικό ουζάκι με θέα το Ναό του Ποσειδώνα, γιατί εκεί σκοπεύω να σε πάω, όπως θα κατάλαβες, στο Ακρωτήρι μας στο Σούνιο… Πες μου ποια χώρα στον κόσμο κάνει ευτυχισμένο τον άνθρωπο με μόνον αυτά τα λίγα; Πάρε εμένα π.χ. Και τον παράδεισο να μου έταζε ένα λαχείο σαν αυτό που σου χάρισα και που θα κληρώσει το απόγευμα, δεν θα την άλλαζα την Ελλαδίτσα μου ούτε γι΄ αυτού τη χάρη κι ας είχε μέσα, όχι μία Εύα, αλλά δέκα. Και δεν μου λες αφεντικό, από υγεία πώς τα πάμε;»
«Δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτήν. Και ο κίνδυνος που την απειλεί δεν έχει να κάνει με αρρώστιες. Αλλά ο υπνάκος που λέγαμε πάει κι’ αυτός σαν εμάς περίπατο».
Ω, μα εσύ είσαι Κροίσος ρε φίλε. Για πες μου, ξέρεις πολλούς από τον περίγυρό σου που δεν έχουν πρόβλημα υγείας; Κόσμος και κοσμάκης μπαίνει σε τούτο εδώ το μαγαζί και με το που κάθονται αρχίζουν να φυσάνε και να ξεφυσάνε και αν δεν μου πουν τον πόνο που τους βασανίζει την καρδιά, τους νεφρούς, το κεφάλι, το στομάχι και δεν συμμαζεύεται, θα σκάσουν οι Χριστιανοί… Να ξέρεις, είσαι ο πρώτος που με την υγεία του σπάει τη θλιβερή μονοτονία της αρρώστιας».
«Ναι, αλλά μπορεί να μην έχω πρόβλημα υγείας στο σώμα, μα η ψυχή μου είναι στο μαύρο της το χάλι. Έχεις όρεξη ν’ ακούσεις;»
«Αμέεε! Και τόσην ώρα αυτό δεν κάνω;»
«Συγγνώμη φίλε, μα τόσην ώρα εσύ μιλάς… Λοιπόν έχουμε και λέμε… Με χώρισε η γυναίκα που αγαπούσα…»
«Διακόπτω την εξιστόρηση αγαπητέ μου πελάτη για να σου πω σ’ αυτό το σημείο ότι για να τη χάσεις και αφού δεν σου ξαναγύρισε, σημαίνει ότι είτε ποτέ σου δεν την είχες, είτε δεν άξιζε η αγάπη της. Αν άξιζε δεν θα είχε τόσο εύκολα χαθεί. Αυτή είναι η σοφή αλήθεια. Σοβαρή η απώλεια, δεν λέω, μα όχι και να πέσεις του θανατά άντρας δυο μέτρα, ευπαρουσίαστος, σαραντάρης και γερός σαν ταύρος… Πάμε πάρα κάτω…»
«Δεν έχω δουλειά. Με διώξανε. Δούλευα στην εταιρεία τους από παλικαρόπουλο είκοσι ετών. Την εταιρεία την είχα σαν σπίτι μου και τα αφεντικά οικογένειά μου. Το γνωστό πρόβλημα και η εύκολη δικαιολογία της κρίσης. Βασιλιάς της συνείδησης και πάλι ο Μαμωνάς. Πόσο θα κρατήσουν λες τα χρήματα της αποζημίωσης και το ταμείο ανεργίας; Μετά τι κάνω μου λες;»
«Α, δεν ξέρω τι θα κάνεις, μα νομίζω ότι κάτι θα βρεις, δεν μπορεί. Άσε που το λαχείο θα σου λύσει το πρόβλημά σου το χρηματικό… Άλλο βάσανο;»
«Μάλωσα με το γέρο μου, αυτό δεν είχε ξαναγίνει, άναψαν τα αίματα και με είπε “άχρηστο”!».
«Αν εγώ σε αποκαλούσα έτσι, θα μου έδινες μια μπουνιά που θα έβλεπα ως και τη σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Δεν είν’ έτσι; Για να στο πει εκείνος θα πει ότι είναι συγχυσμένος, μπερδεμένος, πονεμένος και απελπισμένος έτσι που σε βλέπει να τα ‘χεις βάψει μαύρα, να έχεις παραιτηθεί. Αλλιώς τον ήξερε το γιο του, πολεμιστή, μαχητή, άντρα. Σε βλέπει να υποφέρεις για βλακείες. Γιατί ρε φίλε, άλλο το “στενοχωριέμαι” και άλλο το “υποφέρω”. Ο πατέρας σου κι αν δεν έχει ζήσει δύσκολες καταστάσεις. Παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιους πολέμους, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς, ξεριζωμούς, μα άντεξε. Βλέπει τώρα τον 40άρη γιο του να πνίγεται στα ρηχά. Ε, τι να κάνει, να μη θυμώσει ο μαύρος κι αυτός; Του γονιού η βρισιά είναι έπεα πτερόεντα. Δεν σου λέω να μην την υπολογίσεις, αλλά μην την πάρεις και τοις μετρητοίς. Αποκλείεται να την εννοούσε. Εσύ όμως, έτσι ευαισθητοποιημένος που είσαι με τις απανωτές σου στραβές είν΄ η αλήθεια, την μέτρησες περισσότερο απ’ ό,τι της άξιζε. Άκουσε φίλε, ένας άντρας ακόμη και λεμόνια μπορεί να πουλήσει στην Ομόνοια για να θρέψει την οικογένειά του. Κάποτε όμως έρχεται και η στιγμή που αφήνει τον πάτο του πηγαδιού. Κάποιο αόρατο σχοινί τον τραβάει έξω. Θα μου πεις “μα αν ήτανε να τον τραβήξει έξω τότε γιατί τον πηγάδιασε;” – Μπαμπινιώτη τρέμε- ε, δεν ξέρω να σου πω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι μια ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει Αν εσύ από μια φυγόκεντρο δύναμη εκτοξευτείς απ’ αυτήν, στάσου εκεί στο σημείο που γκρεμίστηκες και μόλις βρεις την κατάλληλη συνθήκη πήδα πάνω της με την πρώτη ευκαιρία και συνέχισε. Αυτό κα κάνεις και όχι να κάθεσαι να την χαζεύεις να γυρίζει, άπραγος, απελπισμένος και μίζερος και να παραιτείσαι. Να οδηγείσαι στην αυτοχειρία το βλέπω καθαρά προς τα ‘κει βαδίζεις, χαζός δεν είμαι. Αυτό μωρέ σημαίνει άντρας; Κοίτα εμένα, να πούμε, με PHD από το SCHOOL OF ECONOMICS βρέθηκα και γω σαν εσένα δίχως δουλειά. Όταν είδα ότι τούτη εδώ η ιστορία με την κρίση θα τραβήξει πιθανόν σε μάκρος μάζεψα ό,τι λεφτουδάκια είχα και μαζί με την αποζημίωση, αγόρασα μια άδεια ταξί και κουτσά στραβά το μεροκάματο βγαίνει. Είμαι αφέντης του εαυτού μου, που αν μη τι άλλο δεν πρόκειται να με ξεπουλήσει όπως έκαναν τα αξιοσέβαστα αφεντικά τα δικά μου και τα δικά σου.
Αν όμως παρά ταύτα εσύ προτιμάς το χάος της ανυπαρξίας, κάνε αυτό που προτιμάς. Μα μη ξεχνάς ότι το Χάος δεν δίνει και δεύτερη ευκαιρία. Την δεύτερη ευκαιρία η ζωή είναι που την δίνει και μόνον αυτή.
Πάμε τώρα για κείνη την τυρόπιτα που σου έλεγα, γιατί από το πες πες στέγνωσε ο λαιμός και το στομάχι μου. Δεν κερδίζεται εύκολα το μεροκάματο, τι να κάνουμε;
Και κάναμε ακριβώς αυτό. Ήπιαμε και μια θεϊκά παγωμένη μπυρίτσα μη ανιχνεύσιμη, όπως με βεβαίωσε το φιλαράκι μου, από κανένα αλκοτέστ, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας (συγγνώμη, την βόλτα μας ήθελα να πω), “έτσι χωρίς πρόγραμμα” όπως θα έλεγε και η αείμνηστη, η υπέροχη δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν. Απίστευτο, μα ο άνθρωπος αυτός ενεργούσε πάνω μου κατασταλτικά.
Όλες μου οι αισθήσεις είχαν χαλαρώσει γλυκά. Δεν ήταν μόνο τα λόγια που μου έλεγε και που τα ήξερα κι εγώ το ίδιο, αλλά η αίσθηση ότι παρ’ όλες τις αντιξοότητες της ζωής δεν μπόρεσαν να αμβλύνουν και να εξαφανίσουν στην τελική την Ανθρωπιά από τον πλανήτη. Αισθανόμουνα την ανάγκη να του ζητήσω να γίνουμε φιλαράκια.
Υπάρχουν φίλοι που τους γνωρίζεις μια ζωή, που τους αγαπάς, μα που δεν νιώθεις όπως και δεν νιώθουν για σένα αυτόν τον περίεργο ερωτισμό σαν αυτόν, για έναν φίλο που γνώρισες μόλις χθες που συναντήθηκαν οι δρόμοι σας για λόγους άγνωστους και από μια στιγμή στην άλλη τον έκανες δικό σου. Για μένα, φίλος σημαίνει οικογένεια, μέλος αυτής, του πυρήνα της, όχι της περιφέρειάς της. Συνδέεσαι μαζί σου με δεσμό καλύτερο από συγγενικό που δεν επιτάσσει το αίμα, μα η καρδιά.
Μα όσο η ώρα περνούσε, ένιωθα μέσα μου ένα κενό να μεγαλώνει στη σκέψη ότι σε πολύ λίγο θα τον έχανα. Χωρίς να το καταλάβω, έτσι όπως ήμουνα βυθισμένος στις πιο αντιφατικές σκέψεις μου, ξαφνιασμένος βλέπω να παρκάρει σε μια ταβερνίτσα από κείνες τις παλιές, στο κύμα πάνω, στα ριζά του λόφου του Ακρωτηριού στη κορφή του οποίου δέσποζαν οι καβοκολώνες, ο Ναός του Ποσειδώνα. Πότε είχαμε προλάβει να φτάσουμε μέχρι εδώ στο Σούνιο, ούτε που κατάλαβα.
Στρωθήκαμε, παραγγείλαμε ουζάκια θεϊκά και απολαύσαμε την τελειότερη αθερίνα που μύριζε Σαρωνικό πριν ακόμη την γευτείς. Κάπως έτσι θα απολάμβανε και ο θαλασσινός Θεός τα γεύματά του αφήνοντας τους ξενέρωτους συναδέλφους του να απολαμβάνουν την αμβροσία και το νέκταρ τους.
Μετά το φαγητό, η ώρα άρχισε να κυλά για μένα με πυραυλική ταχύτητα, τελείως αφύσικα.
Στο γυρισμό ήμουν εγώ εκείνος που δεν έβαζε γλώσσα που λένε στο στόμα του. Έλεγα, έλεγα και σταματημό δεν είχα. Ακόμα δεν τελείωσε, η πιο όμορφη ημέρα της ζωής μου, σκεπτόμουν. Ένιωθα να γεμίζει σιγά σιγά το κενό στη σκέψη που προηγουμένως είχα κάνει ότι θα τον έχανα τούτον τον υπερπολύτιμο φίλο. Γιατί να τον έχανα όμως; Θα του το ζητούσα και ήλπιζα να μου πει ότι κι εκείνος επιθυμούσε σαν εμένα να αρχίσουμε να κτίζουμε την πιο όμορφη φιλία. Μέσα σε μια μέρα που ακόμα δεν τελείωσε συμπυκνώθηκε χρόνος ατέλειωτος, σαν αυτόν μιας πεταλούδας που ζει πλήρης χρόνου σε μια και μόνη μέρα.
Αποχαιρετηστήκαμε. Σχεδόν τον αγκάλιασα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε αντρίκιο λόγο ότι θα ξανασυναντηθούμε σύντομα.
Ώστε δεν ήταν αυτή η τελευταία μέρα της ζωής μου, όπως σχεδίαζα να κάνω!

Και κοίταξε τώρα. Μάγος ήταν ο Μίλτος ο ταξιτζής; Με το λαχείο του κέρδισα τόσα χρήματα, όσα θα έπαιρνα από μισθούς ενός χρόνου, συν τα χρήματα της αποζημίωσης και το ταμείο ανεργίας, θα είχα χρόνο αρκετό να σκεφτώ, να ψάξω, να δω τι θα κάνω, καρμπόν δηλαδή, όπως είχε κάνει ο φιλαράκος μου.
Και βέβαια, αμέσως την επόμενη μέρα, πήγα να τον βρω γιατί στο τηλέφωνο δεν απαντούσε, για να του πω τα ευχάριστα νέα και να τον ευχαριστήσω για τη ζωή που μου ξανάδωσε πίσω με τέτοιο μαγικό τρόπο. Μα δυστυχώς δεν τον βρήκα. Όλη την επόμενη μέρα ένα ένα έψαξα όλο το κίτρινο ποτάμι, ρωτώντας και ξανά μανά ρωτώντας τους συναδέλφους του μήπως τον είδαν. Μα έμεινα εμβρόντητος όταν με βεβαίωσαν ότι το άτομο που τους περιέγραφα τους ήταν παντελώς άγνωστο. Ζήτησα από την ομοσπονδία τους και μου έδειξαν το άλμπουμ φωτογραφιών των ταξιτζήδων της συγκεκριμένης πιάτσας, μα Μίλτος πουθενά.

Πέστε με τώρα φευγάτο, πέστε με φαντασιόπληκτο, μυθομανή και ό,τι άλλη αηδία θέλετε. Μα η καρδιά μου δεν μου έστελνε αρνητικές σκέψεις ότι κάτι κακό του συνέβη. Κατάλαβα ότι ο Μίλτος ο ταξιτζής ήταν εδώ, μέσα μου, δίπλα μου, παντού. Ήταν ο Φύλακας άγγελός μου που για μια μέρα μόνο έζησε παίρνοντας ανθρώπινη υπόσταση σαν μια πεταλούδα κι αυτός, για να σώσει μια ζωή από βέβαιο θάνατο. Τη ζωή τη δική μου!

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου