Ετικέτα: Λένα Μαυρουδή Μούλιου

Αγάπα, σου λέει ο άλλος και μη ζητάς ανταπόδοση ντε και καλά. Προσωπικά, δε συμφωνώ καθόλου με τη ρήση αυτή. Τι νόημα έχει να αγαπάς και ο άλλος να μη νοιάζεται για σένα; Αν εννοεί κάποιος, να αγαπά έτσι γενικώς κι αορίστως ναι, το καταλαβαίνω. Δηλαδή, να σέβεσαι, να μη θέλεις το κακό κανενός, να υπολογίζεις. Συμφωνώ με όλα αυτά και επαυξάνω. Αλλά όταν εγώ λέω “αγαπώ”, σημαίνει ότι ένα πολύ σημαντικό μέρος του συναισθηματικού μου κόσμου το έχω χαρίσει σε κάποιον, αυτός το δέχτηκε και μου το ανταποδίδει, αν όχι στα ίσα σε ένα μεγάλο τους μέρος σίγουρα....

Κάθε έργο της μοναδικό, όπως ένας στίχος! Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Μεταξύ του αν με επέλεξε η γραφή ή εγώ εκείνη, επιτρέψτε μου να πω ότι η απάντηση είναι κάπου στη μέση και ανάλογα με τις επιταγές των ηλικιακών μου Εποχών. Επειδή δε, τα τελευταία χρόνια γράφω σχεδόν non stop, το κόστος είναι μεγάλο, όσον αφορά τη σωματική μου υγεία από το συνεχές καθισιό. Που σημαίνει, κάνω καλό στην ψυχή μου και ταλαιπωρώ το κορμί έτσι χωρίς μέτρο, συνεχώς και απολύτως. Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας; Θα σας φανεί περίεργο, ασυνήθιστο ίσως,...

  Δύο τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Σουλτάνας και μία η ιδιότητά της. Πιο συγκεκριμένα, είχε μια θεία μελωδική φωνή και μια άλλη απόκοσμη μυστήρια φωνή που κανένα παγκόσμιο λεξικό δε μπορούσε να τη μεταφράσει. Ακόμη ειδικότερα να πω, ότι μιλούσε, με τα λεγόμενα για μας άψυχα αντικείμενα, σε σημείο εκείνη να καταλαβαίνει τη γλώσσα τους και αυτά τη δική της. Όσον αφορά δε την ιδιότητα που λέγαμε, ήταν κάτι σαν το δεξί χέρι της γιαγιάς μου στις δουλειές του σπιτιού, χέρι άξιο και σβέλτο. Και αφού κατά κάποιον περιληπτικό τρόπο έκανα τις συστάσεις, ας πιαστούμε τώρα και με την...

Πόσο πολύ λυπάμαι όταν βλέπω ότι είμαι κάτι σαν πολυτέλεια στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και κυρίως των φίλων μου. Μια πολυτέλεια που ναι μεν μπορεί να ομορφαίνει τη ζωή τους, αλλά όμως μπορούν κάλλιστα να ζήσουν και χωρίς αυτήν (με αυτήν την έννοια η «πολυτέλεια»). Είμαι το περίσσιο τους, πιθανόν ο πασατέμπος τους, όχι το ουσιαστικό, το απαραίτητό τους, όπως το ψωμί και το αλάτι. Είμαι ο πρωινός καφές ή το δεύτερο πακέτο τσιγάρα τους, το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ο ήλιος του μεσημεριού μια χειμωνιάτικη ημέρα, στο υπόλοιπο της οποίας απλά δεν υπάρχω, δεν είμαι κοντολογίς...

    Πώς κύλησε τόσο  γοργά σαν άτι φτεροπόδαρο το νερό στο ρυάκι της ζωής μου; Ξυπνώ και βλέπω ένα πρωί, θλίψη στα μάτια αυτών που λένε μ’ αγαπούν. Που λένε πως με νοιάζονται, για εμένα αγωνιούν. Στα μάτια τους δε λάμπει πια το φως που από τα δικά μου μάτια έπαιρναν και μου το γυρνούσαν πίσω… Μια κατήφεια με ίσκιους τα γεμίζει και συννεφιά βαριά. Και τα χείλη τους βουβά και κρυφά σαν να ψιθυρίζουν: «Γριά, είσαι γριά, γριά…»[…] _ γράφει η Λένα Μαυρουδή...

Καθόταν ήσυχα ήσυχα στην πολυθρόνα της και ατένιζε τον τοίχο απέναντι με τέτοια ένταση, που απορώ πώς και ακόμη δεν τον τρύπησε, όπως έκανε πριν λίγο με το καρφί και το σφυράκι της για να κρεμάσει το πεντηκοστό, ίσως, βραβείο της. Βραβεία, βραβεία όλων των βαθμίδων, σε μιαν απίστευτη συλλογή. Μικρά μόνον κενά διαστήματα ανάμεσά τους, με τον τοίχο να έχει τώρα αυτήν την περίεργη ταπετσαρία, που ό,τι και να πεις την πρωτοτυπία της την έχει. “Και τώρα που τον γέμισες τον τοίχο, κυρία μου, σαν τι σκοπεύεις να κάνεις; Γιατί για να σταματήσεις να διαγωνίζεσαι, να αγωνίζεσαι και...

Απίστευτος καπνός από τσιγάρα μεταξύ των οποίων σίγουρα και από τα λεγόμενα απαγορευμένα, ποτά, μουσική στη διαπασών, που να μην ακούς τον διπλανό σου, φασαρία, ηχορύπανση, χαμός… Καθόταν στο μπαρ, σε ένα από εκείνα τα πανύψηλα σκαμπό, με ένα μισοάδειο ποτήρι στο χέρι και κουδούνιζε τα παγάκια του, θαρρείς και συνόδευε μια παράξενη μουσική που τη άκουγε μόνον αυτός και τον απορροφούσε στον ρυθμό της. Το πρόσωπό του γυρισμένο προς την μεριά του μπάρμαν που όμως ήταν φανερό ότι δεν τον πρόσεχε. Σίγουρα, οι εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μισόκλειστα μάτια του, ουδεμία σχέση είχαν με το μπαρ...

Σιγά, μη βιάζεσαι. Σιγά, σου λέω, σιγά. Και όλα τούτα τα σιγά, με την έννοια του αργά, όπως άλλωστε υπονοεί και το «μη βιάζεσαι», που σου είπα. Διευκρίνισα τι θέλω να πω, μη και νόμιζες ότι εννοούσα κάτι σε ντεσιμπέλ, κάτι σαν «μη μιλάς δυνατά» ένα πράγμα. Η Ελληνική γλώσσα, η πιο πλούσια ίσως γλώσσα, κρύβει τόσες παγίδες. Σαν τούτην εδώ, ας πούμε. Θα έλεγε ποτέ ένας Μπαμπινιώτης ΣΙΓΑ με την έννοια του ΑΡΓΑ; Δεν το ξέρω. Δεν κάνω μάθημα γλώσσας τώρα, παρά μόνο μία εισαγωγή για να σου διηγηθώ το πάθημά μου, η άμοιρη, από μία μετάφραση που...

-Τι συμβαίνει; Γιατί γελάς και μάλιστα κρυφά; -Εγώ; Γελώ εγώ; Βρε, ότι δε βλέπεις καλά είναι πολύ απλά γνωστόν, το ότι δεν ακούς κιόλας, δεν το ’ξερα. Δε μου λες; Νοείται γέλιο άηχο; Αυτό τότε ονομάζεται χαμόγελο, για να ξέρουμε και τι μολογάμε και να μην κακοποιούμε, μη βιάζουμε, μην κατακρεουργούμε την ήδη κατακρεουργημένη και βιασμένη, ελληνική γλώσσα! -Κοίταξε δικανικό που τον έβγαλε η συνάδελφος και φίλη μου απ’ όσο γνωρίζω. Γιατί, βρε συ, προσπαθείς να δικαιολογηθείς που γελάς; Κακό είναι το γέλιο; Ποιον, νομίζεις, ενοχλεί η ευφορία σου, με ύψιλον και φι, να εξηγούμαστε και μην πάει το...

Δεν είναι πια κατάσταση αυτή με σένα και να το ξέρεις. Τα νεύρα μου τσατάλια. Σου μιλώ γλυκά, τσιρίζεις. Σε παίρνω με το καλό, τσιρίζεις. Θυμώνω, αγριεύω, τσιρίζεις. Δε μιλώ, τσιρίζεις και τότε τσιρίζω κι εγώ. Κάνουμε ένα αποκρουστικό ντουέτο, που η γειτονιά θα έχει να το λέει. Μα, για πες μου σε παρακαλώ πολύ, πώς εσύ, μια γυναίκα φιλάρεσκη, που τη νοιάζει και την πάρα νοιάζει μάλιστα η γνώμη του κοινού, πώς και δε χαμπαριάζει για τα σχόλια που θα κάνει ο κόσμος με τις τσιρίδες σου; Σού είπε ποτέ κανένας ότι υπάρχει έστω και ίχνος, υπόνοιας γοητείας,...

-Μουρμουρίζεις; Πάλι; Μα τι είναι αυτό με σένα άνθρωπέ μου; Θέλεις να πεις κάτι να εκτονωθείς; Ε, πες το να τελειώνουμε, που να πάρει. Τι νόημα έχει να επιβαρύνουμε το air pollution και με μουρμούρες, που δεν ξέρουμε και τι αφορούν; -Με το Μεγάλο Αφεντικό τα έχω αγάπη μου. -Με το Μεγάλο; Σαν πόσο Μεγάλο, δηλαδή; -Α, Μεγαλύτερο δε γίνεται. -Ρε πας καλά; Με τον Θεό τα έβαλες; Είσαι με τα καλά σου; Τα βάζουν μ’ Εκείνον ποτέ; -Αν τα βάζουν λες; Και γιατί όχι, παρακαλώ; Είναι απαγορευμένο; Το γράφει μέσα στις δέκα εντολές προς Μωυσή; -Αμ, το γράφει,...

Περίεργα παιχνίδια που παίζει η φαντασία μαζί μας πολλές φορές είτε είμαστε ξυπνητοί είτε κοιμισμένοι. Με μένα συνέβη το δεύτερο ευτυχώς… Θα ήμουν λέει ίσως στα μισά μου χρόνια ή και ακόμη λιγότερα απ’ όσα κουβαλώ τώρα στην πλάτη μου. Αρχή Φθινοπώρου στο καλαντάρι, μα όχι και ο καιρός που καλά κρατεί. «Μικρό Καλοκαιράκι» το ονομάζουν οι παλιοί και έχει μια απίστευτη γλύκα η φύση, σκέτη απόλαυση, χωρίς τις ακραίες της εξάρσεις. Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου νησί μόνη, χωρίς την συνηθισμένη φιλική ή οικογενειακή μου συντροφιά, νιώθοντας μια περίεργη αδιόρατη μοναξιά. Βαδίζω σε ένα καλντερίμι που είναι φρεσκοποτισμένο από...

  Σας έτυχε ποτέ αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες γραφιάδες να αισθάνεστε τόσο μα τόσο γεμάτοι από ιδέες που να νομίσετε ότι θα γράψετε με μιας και απνευστί, τα βιβλία που ονειρευτήκατε και που δεν τα γράψατε εδώ και τόσα χρόνια; Και τι κάνετε; Παίρνετε τα καλά ξυσμένα μολύβια σας, κάθεστε μπροστά στις αγαπημένες λευκές σας κόλλες που εσάς αναμένουν για να πάρουν ζωή και κάνετε να αρχίσετε. Αυτό γίνεται χωρίς πρόγραμμα τις περισσότερες φορές. Μα ξαφνικά σαν να βγήκε το καλώδιο από την πρίζα όλες οι ιδέες σας έγιναν έπεα πτερόεντα και μην τις είδατε τις άστατες. Και μένεις...

Όταν με πιάνει η νοσταλγία για τα χρόνια τα παλιά, για τα χρόνια της νιότης, ο γεροπεθερός μου απορεί και λέει: «Καλά, ας ήξερα τι είναι αυτό που σου άρεσε από τα τότε! Για να τα πάρουμε ένα ένα και από την αρχή: Εσύ βέβαια, σαν μικρή που ήσουν, δε συμμετείχες στις δουλειές του σπιτιού, τη λάτρα του, όπως τη λένε. Αν ζούσε η συγχωρεμένη η γιαγιά σου, να την ρωτούσες, πού σας μπανιάριζε σαν ήσασταν μικρά. Θέλεις να σου το πω; Να το πω. Στη σκάφη. Εκεί που πλένανε οι νοικοκυρές τα ρούχα τού σπιτιού, πάνω στο πλυσταριό....