«Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας;» του είπε προβληματισμένη.
«Εσύ δίνεις τώρα τις εξετάσεις σου στον έρωτα ενώ εγώ έχω πάρει το πτυχίο. Εσύ προσπαθείς να βάλεις σε εφαρμογή τις θεωρίες του ενώ εγώ έχω ήδη μάθει μέσα από έρωτες πως καμιά θεωρία δεν ανταποκρίνεται στην πράξη.
Καμιά ερωτική πράξη δεν υπακούει σε κανόνες.
Πρέπει να νιώσεις πως αιμορραγείς, να πληγωθείς και να πληγώσεις, να ερωτευτείς μέχρι τρέλας και να χάσεις το μυαλό σου, να νιώσεις αδύναμος, εξαρτημένος, να βρεθείς στα γόνατα και να ματώσεις ή να πέσεις στο έδαφος και να ξανασηκωθείς για να καταλάβεις την πραγματική δύναμη του έρωτα.
Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθεις μόνος σου, όπως το μαθαίνουν και οι υπόλοιποι, όπως το έμαθα κι εγώ.
Πώς μπορώ να σε πείσω άλλωστε πως ο εγωισμός και ο δισταγμός είναι λάθος σύμβουλοι.
Πώς να σου δώσω να καταλάβεις πως όσο κι τρέχεις μακριά από την επιθυμία εκείνη θα βρίσκει πάντα τρόπο να σε κάνει να υποφέρεις.
Πως ότι είναι να γίνει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα γίνει.
Όσο κι αν αναβάλλεις το ραντεβού σου με τον έρωτα, εκείνος θα σου χτυπά την πόρτα μέχρι να του ανοίξεις.
Αν δεν είναι τώρα, θα είναι αύριο, τον άλλο μήνα, τον άλλο χρόνο, μπορεί και χρόνια, όμως, οτιδήποτε προκαλεί έντονα συναισθήματα δεν ξεθυμαίνει έτσι απλά. Δεν φεύγει όταν δεν του δίνεις σημασία, όταν κάνεις πως δεν υπάρχει.
Σαν ηφαίστειο περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να ξεχειλίσει και να σε πλημμυρίσει συναισθήματα έως ότου δεν μπορείς να ανασάνεις. Να σε πνίξει στην ένταση και το πάθος.
Τέτοιο συναίσθημα είναι ο έρωτας. Αχόρταγο. Τρέφεται από την αδυναμία σου, την ανάγκη σου να βρεθείς σε απόσταση αναπνοής από τα φιλιά, το σώμα και την αγκαλιά που επιθυμείς.
Πώς να σε κάνω να καταλάβεις, μάτια μου, πως κανείς δεν έχει βγει αλώβητος από την προσωπική του μάχη με τον έρωτα;
Όσο κι αν προσπαθώ, βρίσκω μπροστά μου έναν τοίχο. Νομίζεις πως ελέγχεις το παιχνίδι, το μυαλό σου, το σώμα σου. Όμως δεν ελέγχεις τις σκέψεις σου. Κι όταν αυτές αποφασίζουν να μπουν στο παιχνίδι, όλες οι θεωρίες καταρρίπτονται, όλες οι αντιστάσεις κάμπτονται.
Μένεις να τρέμεις στην ιδέα και μόνο, να βλέπεις το πρόσωπο του έρωτα και να παραλύεις, να θέλεις όπως δεν θέλησες ποτέ τίποτε άλλο. Κι αντί να βουτήξεις στο συναίσθημα, εσύ αντιστέκεσαι. Προσποιείσαι πως μπορείς, πως είναι στο χέρι σου η απόφαση.
Να μου το πεις όμως αυτό όταν βρεθείς απέναντι του. Να κοιτάς την επιθυμία σου κατάματα. Να νιώθεις μια ακατανίκητη δύναμη να σε τραβά. Τα πόδια να τρέμουν, την ανάσα να γίνεται βαριά, το βλέμμα να κάνει βόλτα στο κορμί και τις λάγνες σκέψεις να ξεπηδούν από κάθε σου εγκεφαλικό κύτταρο.
Τότε να μου πεις πως μπορείς και ελέγχεις τον έρωτα. Τότε.»
« Τολμάς;» του είπε και τον κόλλησε στον τοίχο ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει.
«Εδώ. Τώρα που δεν μπορείς να κρυφτείς πίσω από λέξεις και υποσχέσεις.»
Την κοίταζε με όλες τις αισθήσεις του στο κόκκινο. Το βλέμμα της ήταν γεμάτο ένταση αλλά ήρεμο. Ήξερε τι έλεγε. Ήξερε τι έκανε. Ήταν ειλικρινής με τον εαυτό της αλλά και μαζί του. Δεν πάλευε να ξεφύγει από ό,τι ένιωθε. Δεν προσποιούνταν. Δεν φερόταν εγωιστικά. Του δίδασκε το πιο απλό μάθημα του έρωτα.
Η πραγματική λύτρωση έρχεται μόνο όταν δέχεσαι την αδυναμία σου και αποδέχεσαι την δύναμη του συναισθήματος.
Ίσως γι’ αυτό την ήθελε τόσο πολύ. Είχε τον τρόπο της σε όλα.
Την φίλησε. Ήταν ο δικός του τρόπος να της πει όσα με λέξεις δεν μπορούσε.

γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα.

(πηγή εικόνας)