Ματαιότητα

5.01.2016 | Ποίηση | 1 |

dead_trees

Ανθίζουν τα δέντρα και ύστερα νεκρά
ρίχνουν τα χρυσά τους φύλλα.
Τα χέρια τους πλέον γυμνά
νιώθουν του χειμώνα την ανατριχίλα.

Ανατέλλει ο ήλιος για να δύσει,
σέρνει την αρχαία πληγή.
Τίποτα για πάντα δε θα ζήσει ·
μόνο η αιώνια αλλαγή.

Πορεύονται οι άνθρωποι γοργά
σε κάθε βήμα ματαιότητα.
Να ζήσουν είναι πια αργά
και χάνονται στην αιωνιότητα.

γράφει ο Βασίλειος Ζήνας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Μάχη Τζουγανάκη

Δηλώνω τυπικά αρχισυντάκτρια της σελίδας. Άτυπα όμως και πιο γνήσια, δηλώνω μέλος μιας όμορφης ομάδας πολύ δεμένης που οι «τίτλοι» του καθενός είναι περιττοί. Δηλώνω επίσης συγγραφέας, ποιήτρια, ερασιτέχνης φωτογράφος, μουσικόφιλή, βιβλιόφιλη, θεατρόφιλη, σινεφίλ και ερωτευμένη με οτιδήποτε ξυπνά τη δημιουργικότητά μου. Τελικά όμως έμαθα… πως το να δηλώνει κανείς τι είναι και τι δεν είναι, είναι ένα μεγάλο παραμύθι, όχι από εκείνα που μου αρέσει να διαβάζω, αλλά από εκείνα που σου θέτουν όρια και σε στριμώχνουν σε καλούπια. Μα εγώ τις λέξεις «όρια» και «καλούπια» τις έχω αφαιρέσει από το λεξικό της ψυχής μου...