15.05.2014

Μετρητής βημάτων

Λυσσομανάει απάνω ο αγέρας·

η γη δεν με λυπάται…

Εμπρός! Μαυροντυμένα κοράκια,

το σταυρό με το ράμφος κτυπάτε.

Λιόκλαδα, ελεύθερα απλώστε

τις ρίζες σας στο ρημαγμένο τάφο…

 

Και ξαφνικά, από ’να κτύπημα,

ξεπροβάλλει μι’ αχτίδα·

χάνεται του σκότους το κάλος.

Μια κυρία που την λένε «Ελπίδα»

ισχυρίζεται πως πέθανε άλλος…

 

Μα εγώ τρομάζω και μόνο στη σκέψη,

στην ιδέα πως θα ζω με το πλήθος.

«Άφησε με! Καλύτερα έτσι…

Όσα μου τάζεις είναι ένας μύθος!»

 

Προτιμώ των σκουληκιών την παρέα,

αυτά συστήνονται με τ’ όνομα τους.

Έχει απάγκιο εδώ, κ’ είναι ωραία

να μετράς βήματα

σε ανυποψίαστους μελλοθανάτους!

Ακολουθήστε μας

Το Αλάτι των Ονείρων

Το Αλάτι των Ονείρων

  Σε ένα ψαροχώρι γεννήθηκα,  εκεί, δίπλα στο κύμα και την αρμύρα, έχτισα τα όνειρά μου. Με το πρώτο φως άκουγα τις βάρκες  να σπάνε τη σιωπή του πρωινού  και τις φωνές των ψαράδων να μπλέκονται με το τραγούδι του ανέμου. Εκεί, έμαθα να διαβάζω τα σύννεφα,  να...

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

τα παιδιά που φύγαν

τα παιδιά που φύγαν

Εμείς αγαπημένη δε θα μάθουμε ποτέ για εκείνα τα παιδιά που ταξίδεψαν πάνω σε οβίδες όπως τα πουλιά ταξιδεύουν με ένα άχυρο στο στόμα αφήνοντας τον άνεμο να δεχτεί το σώμα τους και την ψυχή τους στα δάκρυα μιας μάνας Μήτε για εκείνα που σε ένα στενόχωρο δωμάτιο...

Αντανακλάσεις

Αντανακλάσεις

Απ’ την χερσόνησο του Σίτβε, μέρος εξωτικό μα όχι ξακουστό, από το πιο απόμερο σημείο, της τάφρου του ερωτικού μου πόθου, ξεκινά• Στο δέρμα του λαιμού μου, κοντά στο πιο διακριτό οστό του γυναικείου σώματος , εκείνο που τραβάει τα ανδρικά τα βλέμματα,αν η ματιά είναι...

Γαλάζιες σκέψεις

Γαλάζιες σκέψεις

Να κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα χωρίς γυαλια ηλίου,  να βλέπουμε τα αληθινά του χρώματα  Δεν μιλάμε. Σιωπή.  Τα κύματα είναι σαν μελωδία από κάποιο γνωστό τραγούδι. Τους στίχους δεν θυμάμαι. Αλλά σίγουρα θυμάμαι την μελωδία.  Αν κοιτάξω την θάλασσα, με ορθάνοιχτα τα...

2 σχόλια

2 Σχόλια

  1. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

    “Μα εγώ τρομάζω και μόνο στη σκέψη,
    στην ιδέα πως θα ζω με το πλήθος.”

    Όταν έχεις συμφιλιωθεί με την κατάσταση που βιώνεις… όταν έχεις συμφιλιωθεί με την Ειμαρμένη σου…
    Τότε αποποιείσαι την αλλαγή… το ξάφνιασμα – έστω κι αν φαίνεται παραπλανητικά δελεαστικό…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου