Η Άλκη Ζέη, όταν επισκεπτόταν την κόρη της, Ειρήνη Σεβαστίκογλου και τα εγγόνια της στις Βρυξέλλες, περνούσε αξέχαστες στιγμές αλλά δεν έπαυε να γράφει ούτε στιγμή. Την περίοδο της πανδημίας η Ειρήνη αποφάσισε να συγυρίσει το δωμάτιο όπου έμενε η μητέρα της και ανακάλυψε σ’ ένα παλιό τετράδιο ένα κείμενο που έγραψε και αφιέρωσε η Άλκη Ζέη στον εγγονό της, Αντουάν («Στον Αντώνη που δεν τρώει πεπόνι»). Πρόκειται για παιγνιώδη επαναφήγηση του παραμυθιού του Μολυβένιου στρατιώτη του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και οι εκδόσεις Μεταίχμιο το χαρίζουν με αγάπη σε παιδιά και γονείς με αφορμή το Λογοτεχνικό Έτος 2023 «Άλκη Ζέη» σε μια υπέροχη σκληρόδετη έκδοση μεγάλου μεγέθους.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν υπήρχαν οι μικροί Πόκεμον, φιγούρες ζωγραφισμένες σε πλαστικοποιημένες κάρτες που τις μάζευαν τα παιδιά και προσπαθούσαν να συμπληρώσουν τη συλλογή τους. Μεγάλη αγωνία να τους πέσουν διαφορετικοί ήρωες για να συμπληρώσουν το άλμπουμ! Ένας από αυτούς τους χαρακτήρες βγήκε στον κόσμο ακούγοντας τις λέξεις «Άχρηστος Πόκεμον», μιας και είναι κοινός ανάμεσα στα παιδιά και τον έχουν όλοι. Έτσι καταλήγει στα σκουπίδια με μια κούκλα Μπάρμπι που της λείπει το ένα χέρι και μαζί ζουν συναρπαστικές περιπέτειες στους υπονόμους της πόλης όπου παρασύρονται από τα νερά της βροχής.

Τι να πεις και τι να γράψεις για το ταλέντο της Άλκης, για τη μυθοπλασία που αναπτύσσει, για τον ρεαλισμό και ταυτόχρονα για τη φαντασία της…Η ιστορία έχει πολλές ανατροπές, βασίζεται σε αντικείμενα οικεία στα περισσότερα παιδιά και περνάει υποδόρια το μήνυμα της αποδοχής της διαφορετικότητας. Είχα παρασυρθεί τόσο πολύ που όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα ένιωθα πως κάτι μου λείπει, πως ήθελα να διαβάσω κι άλλο όμως κατάλαβα και ενστερνίστηκα το ότι το κείμενο είναι περισσότερο ένα παιχνίδισμα, κάτι σαν άσκηση, παρά μια από τις ιστορίες της που όλοι γνωρίζουμε κι έτσι το έπιασα από την αρχή! Η εικονογράφηση της Φωτεινής Τίκκου είναι χορταστική, ρεαλιστική και με πολλές εκφράσεις αποτυπωμένες που δίνουν ποικιλία και στηρίζουν σωστά τις εξελίξεις του κειμένου. Η δυσκολία αποτύπωσης του καλαθιού αχρήστων και του περιεχομένου του μέσα από τη διχτυωτή του πλέξη ξεπερνιέται με ωραίες ιδέες ενώ οι φωτισμοί είναι σωστοί και οι αποτυπώσεις παραστατικές.

Το «Με βάρκα ένα παπούτσι» είναι οι περιπέτειες που ζουν ένα συνηθισμένο κι ένα ελαττωματικό παιχνίδι όταν τα παραπετάει ο ιδιοκτήτης τους και καταλήγουν στους υπονόμους. Ανατροπές, τρυφερότητα, ρεαλισμός, διαχρονικά μηνύματα θα κρατήσουν συντροφιά στους μικρούς αναγνώστες και θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν τη σημασία και την αξία της διαφορετικότητας μέσα από ένα τρυφερό παραμύθι.