Με λένε βροχή, της Άννας Ρουμελιώτη
Στο παγωμένο τζάμι στέκομαι
και περιμένω
σε προσμένω.
Με λαχτάρα αδημονώ
μέσα μου να σε φέρω.
Να λυτρωθώ
να ελευθερωθώ.
Τις στάλες σου
την καταιγίδα σου
με τόση θέληση και πόνο
να προσδοκώ και να ελπίζω.
Θέλω μαζί σου να ενωθώ
κι απ’ το μηδέν
κάτι να τρέξει να κυλήσει
νερό σε χείμαρρο
σταγόνες αίματος
πληγή ζωής αγιάτρευτη.
Σε περιμένω
ένα όνειρο τρελό
που κουβαλάω
ασήμαντο ή σπουδαίο
το ’χω κρυφό σημάδι μέσα μου
και το φυλάω.
Καρτερώ σε λίγο να φανείς
δάκρυ του ουρανού και της ψυχής.
Να έρθω μαζί σου; Θα με θελήσεις;
Συντροφιά σου να γίνω
στον ουρανό και τη γη;
Να με λένε κι εμένα βροχή;
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Άννα μου πολύ όμορφο!
Γεμάτο ευαισθησία.
Μια απουσία αισθητή.
Καλό σου βράδυ!!!
Σε ευχαριστω Ελενη μου!!Να εισαι παντα καλα!!
Λυρικό Άννα μου…
Ευχαριστω παρα πολυ Μαχη μου!!Καλο ξημερωμα!!