Η μέρα δεν έχει χαράξει ακόμη μα έχω σηκωθεί από ώρα. Δεν άντεχα να μείνω άλλο στο κρεβάτι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν ξέρω πως από σήμερα η ζωή μου θα αλλάξει;
Η βαλίτσα μου στέκεται πλάι στην πόρτα και σε άλλη περίπτωση θα σήμαινε πως πάμε ταξίδι. Έτσι είναι και τώρα, με τη διαφορά πως φεύγω μόνος.
Ο χρόνος κυλάει μα ακόμη δε βρίσκω το κουράγιο για να φύγω. Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο και χαζεύω τη θέα από το σπίτι μας. Δε με πειράζει που είναι σκοτάδι. Η εικόνα της γειτονιάς μου είναι τόσο οικεία που μπορώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια την όψη της απέναντι ατημέλητης πολυκατοικίας. Άλλωστε είναι τόσο στενός ο δρόμος που μας χωρίζει που νομίζεις πως με ένα σάλτο θα τη φτάσεις. Λίγο πιο κάτω είναι το περίπτερο που αγοράζω την εφημερίδα μου ενώ στο βάθος το παρατημένο πάρκο που συνηθίζουν να παίζουν τα παιδιά μου. Ομολογώ πως ποτέ δεν μου άρεσε να μένω εδώ μα τώρα όλα φαντάζουν πιο όμορφα.
Τα παιδιά μου κοιμούνται ακόμη. Δυο άγγελοι σε αντικριστά κρεβάτια ονειρεύονται και εγώ χαϊδεύω τα μαλλάκια τους. Εύχομαι να μην νομίσουν πως τα εγκατέλειψα. Μήπως θα έπρεπε να τα ξυπνήσω; Να ακούσουν πάλι πως τα λατρεύω και πως δε φεύγω για πάντα. Καλύτερα όχι. Ας μείνει η εικόνα που έκλεισαν χθες στην ψυχούλα τους. Τον πατέρα τους χαμογελαστό και όχι κάποιον με δάκρυα στα μάτια.
Σηκώνω την αποσκευή, είναι τόσο ελαφριά. Δεν έχω πάρει πολλά πράγματα, μάλλον δεν αντέχω άλλο βάρος. Αρκετό έχω ήδη μέσα μου για την απόφαση που πήρα. Εκείνο που φρόντισα να πάρω οπωσδήποτε μαζί μου είναι μια φωτογραφία. Η γυναίκα μου χαμογελαστή κρατάει -μωρό τότε- το μικρό μας αγγελούδι ενώ το μεγαλύτερο κάθεται στο ποδηλατάκι του. Εγώ τους είχα τραβήξει τότε που είχαμε πάει εκδρομή. Τότε που ήμασταν ευτυχισμένοι.
Λίγο πριν ανοίξω την πόρτα, νιώθω ένα άγγιγμα στο μπράτσο μου. Γυρίζω και βλέπω τη Σοφία. Το ύφος της με καρφώνει. Δε μου μιλά και αυτό με βολεύει απίστευτα. Οι αποχαιρετισμοί είναι το χειρότερό μου.
Βγαίνω στον δρόμο. Σε λίγο θα ξημερώσει, κι απ’ όσο μπορώ να διακρίνω, η μέρα θα είναι λαμπερή. Έτσι είναι σ’ αυτή τη χώρα, ακόμη και τον Ιανουάριο υπάρχει περίπτωση να απολαύσουμε ένα μεσημέρι με λιακάδα. Μόνο που το σημερινό, εγώ δε θα προλάβω να το δω.
Περπατώ και πίσω μου σέρνω τη βαλίτσα. Έχω φυλάξει τις προσδοκίες μου εκεί μέσα αλλά και την υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπορέσω να δω ξανά την οικογένειά μου. Ποιος να μου το ‘λεγε πως όταν άκουγα τις ιστορίες του παππού μου για την ξενιτιά θα ερχόταν η μέρα που θα το ζούσα κι εγώ; Εύχομαι μόνο να τα καταφέρω όπως κι εκείνος, που μπόρεσε να στήσει μια καλύτερη ζωή εκεί στα ξένα για τους αγαπημένους του. Το μόνο που επιζητώ είναι να έρθει η στιγμή που πάλι θα τους φωτογραφίσω χαμογελαστούς. Δε θα είναι το ίδιο, το ξέρω. Εδώ είναι η πατρίδα μας και η ψυχή μας εδώ θα τριγυρνάει. Μακάρι να μπορούσα να πάρω την ομορφιά αυτού του τόπου μαζί μου, μα πώς να χωρέσει ο ήλιος στη βαλίτσα;
_
γράφει η Έλενα Σαλιγκάρα
Στη βαλίτσα μπορεί ο ήλιος να μη χωράει. Όμως στην καρδιά και την ψυχή τουδεν μπορεί; Ας τον βάλει εκεί για να τον κραταέι όρθιο.
Δε θα είναι το ίδιο, Λένα μου… Την καλησπέρα μου.
Άχχχ αυτός ο ήλιος! Ευχαριστώ για το όμορφο κείμενο!
Εγώ ευχαριστώ που σας άρεσε! 🙂
Ο ήλιος δε βολεύεται σε μια βαλίτσα, αλήθεια. Μα φαίνεται πως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Και η ιστορία που περιγράφεις γνώριμη, οικεία και πονάει. Άλλη μια ιστορία που γράφει η ζωή κι εσύ μας τη μεταφέρεις όμορφα. Καλό σου βράδυ Έλενα!
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα για το όμορφο σχόλιο. Καλή συνέχεια να έχεις!
Μια εικόνα της εποχής μας που μας προκαλεί μεγάλη θλίψη… Πολύ καλό κείμενο. Καλό βράδυ!
Ευχαριστώ πολύ Πόπη. Όντως προκαλεί θλίψη… Όμορφη συνέχεια!
Μια ιστορία που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε ζήσει πλέον από κάποιον κοντινό μας. Την ώρα αυτή που σου γράφω κάποιος κάπου ετοιμάζει μια τέτοια βαλίτσα. Και αυτό από μόνο του είναι ιδιαιτέρως θλιβερό. Όμως ευτυχώς τα όνειρα χωράνε σε βαλίτσα. Το ίδιο και η ελπίδα. Πιάνει μικρό χώρο στα μπαγκάζια και μεγάλο στην καρδιά. Καλό σου βράδυ Έλενα
Έχει γίνει πλέον τόσο συνηθισμένο… Λες και ταξιδέψαμε πίσω στον χρόνο και ζούμε τις ίδιες στιγμές ως κοινωνία.
Καλησπέρα Μάχη
…….. μα πώς να χωρέσει ο ήλιος στη βαλίτσα;…..
Μια τέποια βαλίτσα που δεν χωρούσε τον ήλιο πήραν και οι δικοί μου άγγελοι πριν τρία χρόνια… Μα ευτυχώς γύρισαν…Πολύ νωρίς… Τους έλειπε ο ήλιος… Και τον ξαναβρήκαν…
Πόσο με άγγιξε η ιστορία σου! Μπράβο Έλενα!
Χαίρομαι πολύ που σας άγγιξε. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που ξαναγύρισαν τόσο γρήγορα κοντά σας! Καλό βράδυ.
“Οι αποχαιρετισμοί είναι το χειρότερό μου”
Πάντα μελαγχολικοί και πάντα επώδυνοι – είτε βραχείας είτε μακράς διάρκειας… ιδίως όταν παραφυλάει η θλίψη και η οργή της άδικης, της αναγκαστικής αναχώρησης.
Πολύ στοχαστικό κι ευαίσθητο,Έλενα!
Ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο! Την καλημέρα μου!
Πολύ όμορφο κείμενο Έλενα ..ανθρώπινο…. την καλημέρα μου!!
Ευχαριστώ Άννα μου. Να έχεις μια όμορφη μέρα!
Πολύ όμορφη η ιστορία σου Έλενα…Και η αλήθεια είναι ότι η πέννα σου, δεν μ’ άγγιξε απλά… μου έξυσε και κάποιες παλιές πληγές… μεγάλωσα χωρίς τους γονείς μου που έφυγαν στα πέντε μου μετανάστες! Οπότε… και ξέρω από πρώτο χέρι πόσο και τι… τους έλλειψε… αλλά και πόσο μου έλλειψαν. Όμορφα γραμμένη η υπέροχη ιστορία σου!!! Μπράβο σου!!!
Ευχαριστώ πολύ Σοφία για τα όμορφα λόγια σου… Η αλήθεια είναι πως κάτι αντίστοιχο συνέβη και σε μέλος της δικής μου οικογένειας. Σκεφτόμουν κάποια λόγια του ενώ έγραφα το κείμενο…
Καλό βράδυ εύχομαι!