με συρματόπλεγμα δεμένο γένος
ανδράποδο κανιβάλων,
ευνουχισμένη γενιά,
όνειρα,
στάχτες βουτηγμένες
σε αυταπάτη δανεική.
μέσα από λέξεις και στιχάκια,
δραπετεύω
δίχως συρματοπλέγματα
σε λιβάδια τρέχω
με πόδια γυμνά
…οι άνθρωποι αδειάσαν τους κάδους
και σκουπίδια γεμίσαν οι τηλεοράσεις,
ξεχείλισαν σύρματα ματωμένα, τα όνειρα δέσαν…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Αναλυτικά, όλες οι προσφορές των εφημερίδων του Σαββάτου και της Κυριακής συγκεντρωμένες σε ένα και μόνο σημείο!
Πόσες φορές θα αρνηθώ να πεθάνω, Θα θολώσω τα νερά της λιμνάζουσας θλίψης Θα κοπιάζω να βρω έναν λόγο χαράς Πόσες φορές θα αρνηθείς να πεθάνεις, Ένα λουλούδι θα κόψεις, θα το μυρίσεις Θέλεις να κλέψεις την ουσία, του παραπάνω εσύ για να ζήσεις. Μια ώρα...
Δεν παραδόθηκα στον Έρωτα Σε αυτόν που σε τρελαίνει Που σου βυθίζει το κορμί σε κόκκινη άμμο Που σε γεμίζει με αισθήσεις μυστήρια όμορφες Δεν έχω παραδοθεί Στον έρωτα εκείνο που σου γεμίζει μακάβριο φως τις νύχτες Και σε σκεπάζει σαν δειλινό τα πρωινά Δεν έχω...
Ίσως αν πονούσα λιγότερο, να μπορούσα να μιλήσω για τα μαχαίρια. Ίσως αν δεν ήξερα όσα ξέρω, να μαχαίρωνα κι εγώ με την κάθε ευκαιρία. Ίσως τα μαχαίρια να φτιάχτηκαν για τα χέρια μου, για να καταφέρω να μάθω τα όρια μου. Και ίσως το αίμα της πληγής, που αναβλύζει από...
Ήτανε χρόνια δύσκολα Άκουγα απ τη γιαγιά μου Ζήσανε περάσανε Και ήταν τα δικά μου. Ευχετήρια ψυχής Που θελα να της δώσω Να γυρίσει πίσω ευθύς Χαλί για να της στρώσω. Να συναντήσει έλεγε Τα Άγια Χώματά τους Να προσκυνήσει ζήταγε Κάθε στιγμή κοντά τους....
Εκείνο το βράδυ Δεν στο κρύβω, δάκρυζα στο φεγγάρι Πώς γίνεται να δακρύζω σε κάτι μακρινό;΄ Πώς γίνεται να πονάω για κάτι άπιαστο και φευγαλέο; Δάκρυζα για μένα ή για σένα; Ή και για τους δυο; Έβλεπα εμένα στο πόνο και εσένα στο σκοτάδι Μα η ψυχή πονούσε στο σκοτάδι ...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Εκείνο το βράδυ Δεν στο κρύβω, δάκρυζα στο φεγγάρι Πώς γίνεται να δακρύζω σε κάτι μακρινό;΄ Πώς γίνεται να πονάω για κάτι άπιαστο και φευγαλέο; Δάκρυζα για μένα ή για σένα; Ή και για τους δυο; Έβλεπα εμένα στο πόνο και εσένα στο σκοτάδι Μα η ψυχή πονούσε στο σκοτάδι ...
Ηλιοβασίλεμα και ξάπλωσες σ' ένα λιβάδι με κόκκινες παπαρούνες… Κουράστηκες πολύ να τρέχεις Η φλόγα της ημέρας σβήνει, η σπίθα του κεριού τρεμοπαίζει και εσύ βυθίζεσαι όλο και πιο πολύ στον κόσμο των σκιών… Ακούς την ανάσα σου να γροθοκοπάει τα στήθη σου και...
Ξεδιπλώνοντας την ήρεμη ηλιαχτίδα το ουράνιο τόξο διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μας. Δεν απέχουμε παρά έτη φωτός από τους συντοπίτες μας και θέλγουμε την άσχετη σχετικότητα της σχέσης μας Αιώνιο Άπειρο και εμπορική συναλλαγή Το Τρεχούμενο είμαστε εμείς εσαεί και διαπρεπώς...
…μέσα από λέξεις και στιχάκια,
δραπετεύω
δίχως συρματοπλέγματα
σε λιβάδια τρέχω
με πόδια γυμνά…
Υπέροχο!
Όλα πολύ όμορφα Δήμο!
“μέσα από λέξεις και στιχάκια,
δραπετεύω
δίχως συρματοπλέγματα
σε λιβάδια τρέχω
με πόδια γυμνά”
Σας ακολουθώ κ. Χλωπτσιούδη!!Με την αλήθεια των στίχων σας να με συντροφεύει!!!!Ευχαριστώ!!!!!!!!
Ονειροπολώ / οργίζομαι – θλίβομαι…
Μ’ αυτή τη σειρά – τη ίδια που έχουν τα θραύσματα… και που το καθένα μου μιλά αλλιώτικα – χαϊδεύοντας ή κραυγάζοντας!
Ti να πω φίλε μου Δήμο, με αυτά σου τα “θραύσματα” με πλήγωσες κι εμένα και τραύμα προσπάθειας δημιουργίας γεννήθηκε μέσα μου. Σε ευχαριστώ φίλε μου.
Παιδιά, σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια. Δεν ξέρετε τι ενθάρρυνση είναι…
Εξαιρετικά λόγια, σε τόσα λίγα λόγια…