Δείξε μου το φόβο σου..
Κοίταξέ με για μια μόνο στιγμή.
Εγώ θα καταλάβω…

Δεν είσαι, όμως, πουθενά, της μοναξιάς η πλάνη και απόψε σκιαγραφεί τη μορφή σου. Διψασμένος στην έρημο της απουσίας σου, κυνηγώ οάσεις σε κάθε τι που σου μοιάζει. Ακολουθώ το άρωμα σου, αλλά ποτέ δεν φτάνω στην πηγή του. Μόνος χαράζω προορισμούς και χτίζω κάστρα για να προφυλάξω κάθε τι που απέμεινε αληθινό από εσένα.
Μούσα μου εσύ και εγώ απλά ένα μικρό παιδί με μία πένα στο χέρι. Μου τη χάρισες κάποτε, θυμάμαι, και με αποκάλεσες ποιητή. Τα χρόνια πέρασαν και το παιδί εκείνο μεγάλωσε, αλλά ποιος ξεχνά τις νύχτες εκείνες που ζωγράφιζε ακόμη και το ίδιο το φεγγάρι, ώστε δύο ζευγάρια μάτια να διαβάσουν την ιστορία του.
Μια μέρα δανεική αποζητώ, τρέχω, την αναζητώ. Είσαι το καλοκαίρι μου και οι στιγμές μας το μελάνι στην πένα που κρατώ. Δεν ξέρω αν σε αγάπησα ποτέ, ακόμα και αν είσαι εσύ εκείνη ο λόγος που ακόμα γράφω.
Κι αν το μελάνι μου τελειώνει, εγώ θα συνεχίσω να γράφω, δίνοντας φωνή, ζωή σε ένα άψυχο χαρτί. Ικανό κάθε εμπόδιο να ξεπεράσει, έρημο και θάλασσα θα διασχίσει. Θα σιγοψιθυρίσει όλα όσα εγώ δεν σου έχω ποτέ μου φανερώσει. Ώστε να τα ακούσεις μονάχα εσύ…
Τα γράμματα όπως η αγάπη μας ξεθωριάζουν, η πένα μου σκουριάζει, μα μου τελείωσαν και οι δικαιολογίες.

Δεν θέλω ένα τελευταίο φιλί, μου αρκεί μονάχα ένα βλέμμα…
Έχω ανάγκη κάτι να θυμάμαι, κάτι να γράψω και να μοιραστώ…

_

γράφει ο Κωνσταντίνος Κοφινάς