Στάχτη που αναπολεί τη ζεστασιά
δίπλα στο κούτσουρο
τα απομεινάρια της κοιτώ
και οι αναμνήσεις
έρχονται καταπάνω μου
σαν κοφτερά σπαθιά
για να μου σκίσουν το μυαλό.
Το παραπέτασμα τότε
κι εγώ απομακρύνω
αποφασίζω πια να δω.
Και βλέπω τις σκιές των περασμένων
μορφή τεράτων πως έχουν αποκτήσει
και είναι λαμπαδιασμένη
σαν τη φωτιά η κραυγή τους
στους τοίχους μοιρολόι έχουν σκορπίσει.
Και βλέπω τα φαντάσματα
απ΄τα κομμένα ρόδα
το ξεραμένο αίμα τους
να μου προσφέρουν
δώρο και ανταμοιβή.
Πως το λησμόνησα εγώ
ότι κρατούσα το μαχαίρι;
Πως το λησμόνησα έτσι γρήγορα
το χέρι το δικό μου ήτανε
που έφερε τη σφαγή.
Και βλέπω τις σκιές
που όλο και πυκνώνουν
με του θανάτου τη μορφή
έρχονται και ανταμώνουν.
Κόκκινα ρόδα ήτανε
και στόλιζαν περίτεχνα τον κήπο.
μια στάλα αίμα κατακόκκινο
απ΄της καρδιάς τον τελευταίο χτύπο.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
ΝΑ που ανταμώνουμε πάλι .Τούτη τη φορά με τον δικό σου περίτεχνο τρόπο,
Καλημέρα Άννα
Πολύτιμα σχόλια για μένα τα λόγια σου Λένα!!Πολλα ευχαριστώ!!Καλό βράδυ!!
Πως το λησμόνησα εγώ ότι κρατούσα το μαχαίρι;
Πως το λησμόνησα έτσι γρήγορα το χέρι το δικό μου ήτανε
που έφερε τη σφαγή…
πάρα πολύ δυνατοί οι στίχοι σου Αννα…
Όχι όμως τόσο δυνατοί ώστε να μπορεσω να λησμονήσω. Σε ευχαριστώ πολύ Μάχη μου!Καλό βράδυ
Μπράβο Άννα,υπέροχοι οι στίχοι σου. Οσονούπω θα σου στείλω και τα δικά μου ποιήματα για να μου πεις τη γνώμη σου.
Σε ευχαριστώ πολύ Μιχάλη μου!Περιμένω πως και πως 🙂
Άννα μου πολύ δυνατό το ποίημα σου!!!!
Εύγε!!!
Δεν σου κρύβω πως ανατρίχιασα!!!
Καλό βράδυ!!
Ελένη μου χίλια ευχαριστώ αν εισαι καλά 🙂
Αννα , καθε στιχος μια εικονα μαγικη!!! Υπεροχο ,πολυ δυνατο ποιημα ολο νοημα ,συγκλονιστικο!!
Αγαπημένη μου Σοφία σε ευχαριστώ πολύ πολύ!! 🙂
Πολύ όμορφο . Και διαισθάνομαι ότι η επίγνωση που φέρει, πάντα θα στολίζει σα ρόδο τον κήπο ….. έστω και στον τελευταίο χτύπο.
Φιλικά Λία Ράμου
Τι όμορφο σχόλιο Λία!!!Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!!