Απόγευμα φάνηκε στη γύρα του δρόμου...
Με μακριά και ξέπλεκα τα μαύρα μαλλιά
Ρόδου πινελιές στα όμορφα μάγουλα
Σίγουρο έλαμπε στα μάτια της το Αύριο
Στη μικρή της χούφτα κρατούσε τον κόσμο
Γοργό το βήμα, πεταχτό
στη γη λες δεν πατούσε
Κι είπε να καθίσει λίγο
Μια ανάσα μόνο
Μια στιγμή
Δίψασε
Και στο καθρέφτισμα του νερού
Είδε
Η στάχτη λες και τά 'βαψε τα λίγα της μαλλιά
Κι ο χρόνος χάραξε σκληρά τα βελουδένια μάγουλα
Πού πήγαν κείνες οι φωτιές που παίζαν μες στα μάτια;
Μα πώς;
Μόνο για μια στιγμή ήταν
Σάμπως ξεχάστηκε...
Και τώρα...
Έμεινε κει να σκέφτεται
Δίβουλη...
Κι ο ήλιος τελείωνε τη σημερνή του ρότα
και ζωγράφιζε τον ουρανό με χίλια χρώματα...
Ανέμελος αυτός...
Ίδιος πάντα...
_
γράφει η Αγγέλα Χρονοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Όμορφο!!Νοσταλγικό!!Δεν μπορεί να έσβησαν εντελώς οι φωτιές που καίγαν μες στα μάτια!!Συγχαρητήρια!!!