Καθώς άγγιζα τα χείλη του
για τελευταία φορά
Καθώς χανόμουν στο βυθό των ματιών του
Ποσό ήθελα να φωνάξω «μείνε»
Εδώ ανήκεις
Κι όπου είναι η αγκαλιά μου
Καθώς έπλεκα τα δάχτυλά μου στα μαλλιά του
Καθώς έστρεφε μακριά το βλέμμα
Ήθελα να ψιθυρίσω «είμαι εδώ»
Μου λείπεις τόσο.
Πονάω να σε κοιτάζω.
Δεν θα του συγχωρήσω ποτέ
Το ποσό επιδέξια με έκανε να τον αγαπήσω
Τόσο που η ζωή μου να μοιάζει πια άδεια
Τόσο που να μην ξέρω ποια ήμουν πριν
Και τι θα γίνω από ‘δω και πέρα
Έμαθα να ζω γι’ αυτόν και ξέχασα εμένα
Είναι η συνήθεια που με σκοτώνει
Είναι η μορφή σου που με στοιχειώνει
Που δεν μ’ αφήνει να προχωρήσω
Που με αναγκάζει να σ’ αγαπήσω
_
γράφει η Ελένη Βαρδαξόγλου
Άγγιγμα ψυχής….πιο έρωτας πεθαίνεις!!!
Συγχαρητήρια!!!