Βρέχει
στις πρώτες νοτισμένες μέρες
του Οκτωβρίου.
Θυμάσαι
τον δικό μας Οκτώβριο όταν-
τελεία.

Τικ τικ τικ
κάθε σταγόνα δίνει το δικό της τόνο
στη μελωδία
κρατά ένα τέμπο.
Και θα συνεχίσει αδιάσπαστη
ακόμα κι όταν-
τελεία.

Απλώνω των χεριών μου
τις μιμήσεις και σκίζω λίγο
απ’ τον ουρανό
ίσα ίσα να κρυφοκοιτάξω
το παρελθόν άπειρο.
Μα φοβάμαι όταν-
τελεία.

Κλινήρης
μα ακόμα απελπιστικά ζωντανός
μέσα στα σεντόνια επιπλέω
είναι μπλε σαν μια θάλασσα
δακρύων όταν-
τελεία.

Βρέχει
αδιάφορα
για το μικρό δράμα δωματίου
που λαμβάνει χώρα
κάθε μέρα
στις δώδεκα ακριβώς
η νύχτα όταν-
τελεία.

Ας βάλουμε λοιπόν
σε όλα
μια τελεία.
Όσο να’ ναι κατάντησε
ανιαρή ακόμα και
η αέναη επανάληψη.
Έχει επωμιστεί ρόλο πανοπλίας
αβάσταχτης όμως όταν-

–

γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης