Είναι αργά μου τελειώσαν ο καφές και τα τσιγάρα.

Μην μαζέψεις τις στάχτες ούτε τα κατακάθια

άστα να βρουν χώρο να ξαποστάσουν στην ψυχή μου.

Καιρό τώρα μου το ζητούν κι εγώ αρνιέμαι.

Μα ήρθε η ώρα άστα να φωλιάσουν σε εκείνη την άκρη,

που με τόση φροντίδα τους έχω ετοιμάσει.

Έχουν κι αυτά δικαίωμα να ζουν μαζί μου

είναι ένα τέλος μέσα στο τέλος μου.

Γιατί…. ξέρεις… εγώ ταξίδεψα πριν πολλά χρόνια

για να βρω το φως....... όταν έφτασα τελικά….

εκείνο είχε πάψει να με περιμένει.

Κι έτσι έμεινα να μαζεύω μικροπράγματα

στο σκοτάδι μου και να τα παρηγορώ.

της Άννας Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!