Εγώ, δεν είμαι εγώ…
Μια σκιά είμαι που γυρνώ
μες στης νύχτας την ομίχλη.
Πήρα τα πέπλα της και τα φόρεσα
για να χορέψω τον τελευταίο χορό.

Εγώ, δεν είμαι εγώ…
Περιπλανώμενη τσιγγάνα δίχως παπούτσια
γυρνώ στο περιθώριο της νύχτας.
Δε θέλω να φορέσω τα παπούτσια
που με έφεραν κοντά σου.
Το σκοτάδι ρουφάω αχόρταγα να τραφώ
και ντέφι έχω τον πόνο.
Μια οπτασία είμαι.
Έχει κρύο, αφού ο χειμώνας σε οργασμό βρίσκεται μα
εγώ δεν κρυώνω. Φλέγομαι.
Κεντημένα μαντήλια ανεμίζω τις θύμησες
Τα έχω κεντήσει καιρό τώρα
Με κλωστές από το όνειρο που ξηλώθηκε
Με διαμαντένια δάκρυα έκανα κόμπους σφιχτούς
Με σπαράγματα σχεδίασα στον καμβά τους
όλα τα ανείπωτα.

Εγώ, εγώ πια δεν είμαι εγώ…
Ένα ομοίωμά μου λούζεται με φεγγαρόφως
και αλητεύει σε δρόμους που δε διάλεξε.
Ίσως μάθεις κάτι για μένα πια
από κρωξίματα νυχτοπουλιών.
Ίσως από το ουρλιαχτό των λύκων στα βουνά.

Εγώ, δεν είμαι εγώ…
Μια πλάνη είμαι με ανθρώπινη μορφή.
Μη με ψάχνεις εκεί που κάποτε με βρήκες
Εκεί θα βρεις πια στάχτες.
Η ελπίδα ολόγραμμα ήταν
και σφυρηλάτησε όλα τα δήθεν στα σπλάχνα μου.
Τα λάξεψε με φρούδα και ο νους μου σάλεψε…
Δεν τρέχει αίμα σε αυτές τις φλέβες
που μαζί του κυλούσες κι εσύ.
Τρέχει ο πάγος που αργολιώνει…

Εγώ, δεν είμαι εγώ…

_

γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά