Δώσε μου την αλήθεια σου
δώσε μου μια στάλα
από το φως του φεγγαριού
στα παγωμένα χέρια μου
τη ζεστασιά να στάξει.
Σε μια γωνιά σου απάνεμη
να τρέξω και να σταθώ
και να ξεχάσω για λίγο έστω
πως σκίστηκε η ψυχή μου
σε κομμάτια χίλια δυο.
Να γείρω δίπλα σου
νύχτα φιλόξενη
νύχτα παρήγορη
που δεν ρωτάς
που δεν μετράς
γιατί τόσο καλά
εσύ μονάχα το γνωρίζεις
πόσο πολύ πονάω
την κάθε μέρα με ψέμματα
αριθμητά να την βαστάω
και να μην με συγχωρώ…
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Πολύ όμορφο!
Ευχαριστώ πολύ Στρατή την καλημέρα μου!!
Συγχαρητήρια Άννα! Για άλλη μια φορά έχεις τον δικό σου τρόπο να μας “περνάς” αυτά που θέλεις! Καλή συνέχεια!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια Έλενα!Καλημέρα 🙂
Άννα σ’ ευχαριστούμε που μας ανοίγεις την ψυχής σου!!!
Κάθε ψέμα ισοδυναμεί με ένα βήμα μακριά από την πραγματικότητα κι άλλο ένα απ’ καθαρότητα της ψυχής μας!!!
Ας σκεφτούμε λοιπόν πόσο μεγάλη απόσταση έχουμε από την αλήθεια και από την ουσία της ζωής!!!
Καλό μησημέρι Άννα!!!
Σε ευχαριστώ Ελένη μου παντα με τον καλό λόγο να είσαι καλά!!!!
Δυνατό.. Άννα μου!
Ευχαριστώ πολύ Μάχη μου την καλημέρα μου 🙂