Επιλέξτε Σελίδα

Μονά – ζυγά

Δημοσίευση: 9.03.2014

Ετικέτες

Βιβλίο | Ερικα Τζαγκαράκη | Ζυγά | Μονά | Μονά - ζυγά

Κατηγορία

Λόγος | Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις | Ποίηση | Ω

 

Ρίξε τα λάθη πάνω μου... εγώ... θα τα σηκώσω...

και μη φοβάσαι... μα ποτέ... δεν θα ανταποδώσω...

Συνέχισε να λες παντού... πως σ έχω αδικήσει...

μα άνθρωπος δεν θα βρεθεί... να σε κατηγορήσει...

Τα πάντα θα παραδεχτώ... σε όλα θα 'χεις δίκιο...

κι αν με ρωτήσουνε θα πω... πως είχες λόγο αντρίκιο...

Θα πω πως ήμουνα εγώ... το λάθος στη ζωή σου...

πως έπαιζα μονά - ζυγά... μέχρι να βγει τη ψυχή σου...

θα πω πως σε ξεγέλασα... και σ' εκμεταλλευόμουν...

την ώρα που σε σκότωνα... θα πω... πως το χαιρόμουν...

 

 

της Έρικας Τζαγκαράκη

Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Κώστας Θερμογιάννης

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Βαγγέλης Τσερεμέγκλης
    Βαγγέλης Τσερεμέγκλης στο 09/03/2014 σε 11:10 πμ

    Έρικα μου αρέσει πολύ. Μπορεί να το πει οποιοσδήποτε σε οποιονδήποτε, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έχει και μια μουσικότητα που παραπέμπει σε ρεμπέτικο τραγούδι.
    Ρε παιδιά που είναι ένας μουσικός να το κάνει τραγούδι να το τραγουδάμε και να ευφραίνεται η ψυχούλα μας.
    Συγχαρητήρια Έρικα.

    Απάντηση
  3. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου
    Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου στο 09/03/2014 σε 1:55 μμ

    “Ρίξε τα λάθη πάνω μου… εγώ… θα τα σηκώσω…
    και μη φοβάσαι… μα ποτέ… δεν θα ανταποδώσω…”

    Η απόλυτη προσφορά… μόνο όποιος έτυχε να την βιώσει μπορεί και να την καταλάβει, να την αξιολογήσει σε όλη της την έκταση…

    Συγχαρητήρια φίλη μου Έρικα!

    Απάντηση
  4. Άννα Ρουμελιώτη
    Άννα Ρουμελιώτη στο 09/03/2014 σε 3:55 μμ

    Δύναμη ψυχής!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Συγχαρητήρια!!!!!!!!!!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου