23.08.2014

Όταν η μοναξιά γίνεται αφόρητη
έτοιμη να σε πλακώσει σαν βράχος
οι τοίχοι μοιάζουν σαν κελιά, πέφτουν επάνω σου.
Ο αέρας σου κόβει την πνοή
σου στερεί τη μυρωδιά, η σιγή νεκρώνει τα πάντα.
Μιλάς με τον εαυτό σου
σκέψεις άσχημες πνίγουν την ύπαρξή σου
η ανάσα σου γεμίζει το στήθος, με πόνο, με καημό.
Οι νύχτες μεγαλώνουν και οι βροντές στα παραθύρια
γίνονται έντονες.
Ήχοι, τριξίματα βουβά, τραντάζουν τη γαλήνη σου
όλα τα χρώματα του καμβά γίνονται γκρίζα.
Οι φόβοι ζωντανεύουν και οι μνήμες κιτρινισμένες
μέσα στο χρόνο, συννεφιές.
Το δρομολόγιο της θλίψης έχει πορεία
γεμάτο τρομαχτικά ταξίδια.
Οι ψίθυροι στο σκοτάδι, ζωντανεύουν φτιάχνουν παραμύθια.
Και το μυαλό ασυνάρτητο, εκεί να πονά.
Ναι κάπου εκεί, αναζητάς τον εαυτό σου
προσπαθώντας να βγεις από το τούνελ της καταστροφής.
Ναι κάπου εκεί ξυπνάς, ανοίγεις τα παράθυρα
να μπει φως, καθαρός αέρας, ρουφάς τον ήλιο και τραγουδάς.
Αποκτάς ελπίδα κι όλα φαντάζουν ζωντανά
αποκτούν χρώμα.
Γιατί είσαι άνθρωπος και η καρδιά είναι η σωτηρία σου
το τραγούδι η ορμή σου
και η συντροφιά το εισιτήριο για τη ζωή.

Ακολουθήστε μας

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Αόρατο το φάσμα της σιωπής

Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Η Ροή

Η Ροή

Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη.  Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει.   Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες  Να έχεις αντί να είσαι.    Μα πώς...

Η φθορά της φωνής

Η φθορά της φωνής

Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...

Σκοπώ

Σκοπώ

Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....

1 σχόλια

1 Σχόλιο

  1. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

    “Ναι κάπου εκεί, αναζητάς τον εαυτό σου…”
    Ο μόνος που, θες δε θες, σε συντροφεύει διαχρονικά – για καλό ή για κακό…

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου