Τον Άγγελο Πετρουλάκη τον γνώρισα ως άνθρωπο σε μια παρουσίαση βιβλίου που είχαμε οι δυο μας αναλάβει πριν μερικά χρόνια. Εντυπωσιάστηκα με το μεστό κι εμπεριστατωμένο λόγο του. Ύστερα γνώρισα την ψυχή του μέσα από την εξαιρετική του ποίηση που αγγίζει κάθε ευαίσθητη καρδιά που ξέρει να εκτιμάει το καλό. Με τον πεζό του λόγο δεν είχα έρθει σε επαφή μέχρι που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο του ‘μου ’πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα’ από τις εκδόσεις Πατάκη. Μέσα στις σελίδες του γνώρισα πια και την καρδιά του!

Το βιβλίο αυτό είναι από τα διαμάντια εκείνα που βρίσκονται κρυμμένα στα ράφια των βιβλιοπωλείων και που μονάχα ο σωστός βιβλιοπώλης θα το προτείνει, όχι κατ’ ανάγκη το σύγχρονο μάρκετινγκ. Δε μου αρέσει να είμαι απόλυτος, αλλά στην περίπτωση αυτού του μυθιστορήματος δε γίνεται αλλιώς, μόνο ως ένα εξαίσιο βιβλίο θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει! Ο συγγραφέας μας διηγείται την ιστορία ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος εκ της κατασκευής του(!) έχει μάθει να δέχεται από τον περίγυρό του παθητικά εντολές και να τις εκτελεί. Στις αρχές τις δεκαετίας του ’70 ο πατέρας του αποφασίζει να τον στείλει στη σχολή της Χωροφυλακής κι ο ήρωας πειθήνια ακολουθεί τη μοίρα του, μέσα σε εποχές δύσκολες, με τη χούντα να αλωνίζει και να μοιράζει την εξουσία σε όλους εκείνους που διψούσαν γι’ αυτή. Ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους στο Σώμα όχι γιατί το επιδιώκει αλλά γιατί ο χαρακτήρας του δεν του επιτρέπει να αφομοιωθεί στο έκτρωμα που τον έχει περικυκλώσει και που είναι αναγκασμένος να υποφέρει.

Ο Άγγελος Πετρουλάκης έχει καταφέρει να αναπαραστήσει με εξαιρετική μαεστρία την εποχή της χούντας και των χρόνων που ο πρωταγωνιστής υπηρέτησε, έχει ζωντανέψει την ιστορία σε όλο της το (αηδιαστικό) μεγαλείο και κάπου εκεί αρχίζει, νεαρό παιδί, η συναναστροφή του με τις γυναίκες που έπαιξαν μεγάλο και καθοριστικό ρόλο στη ζωή του. Γυναίκες που έπλασαν το χαρακτήρα του, το είναι του ολόκληρο, μέσα από μια αφήγηση που γυρίζει έντεχνα το χρόνο μπρος πίσω και δίνει στον αναγνώστη μια κινηματογραφική γεύση εξαιρετικής σκηνοθεσίας!

«[…]Ρυάκι κατακόκκινο στη λευκή σάρκα, να κατηφορίζει αργά…

‘Αν δεν το πάρεις με τα χείλη σου, θα φτάσει στο πάτωμα και θα λερώσει το χαλί…’

Έσκυψα και πρόλαβα το μικρό ρυάκι στο ύψος της κοιλιάς της. Τινάχτηκε δυο φορές και κόλλησε την ήβη της στο στόμα μου, ενώ εξακολουθούσε να ρίχνει το κρασί του ποτηριού της πάνω στα στήθη της. Ρούφηξα άπληστα κρασί και σάρκα, τα χίλια ψιθυριστά ναι, κλείνοντας τα μάτια σε μέρες περισσότερο γκρίζες και από το γκρίζο του Δεκέμβρη.

Εκείνη κάτω από το φως των κεριών μού ’μαθε να πίνω κρασί από το πιο γλυκό ποτήρι του κόσμου…»

Ένα κείμενο απόλυτα ισορροπημένο που δεν ξεφεύγει πουθενά, δεν πλατιάζει πουθενά, δεν αφήνει τον αναγνώστη να το αφήσει από τα χέρια του! Ο λόγος του συγγραφέα συναντά αυτό που η λογοτεχνία είναι πραγματικά. Όλα τα στοιχεία μιας εξαίσιας γραφής είναι αρμονικά δεμένα με μια καλοφτιαγμένη ιστορία, η οποία μάλλον έχει μέσα της πάρα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του Άγγελου Πετρουλάκη. Το βιβλίο ‘μου ’πες να κουρευτώ και κουρεύτηκα’ είναι ένα εξαίσιο δείγμα σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας που καλό θα είναι να αποτελεί μέρος κάθε αξιοπρεπούς βιβλιοθήκης! Ο Άγγελος Πετρουλάκης είναι, εκτός από πολύ καλός ποιητής, κι ένας αξιόλογος συγγραφέας.