“Θυμάστε, κύριε, τα μπισκότα με το λουκούμι που μας κερνούσατε στη γιορτή σας;”
Ο ενενηντάχρονος γερο δάσκαλος κοίταξε την παλιά του μαθήτρια με βλέμμα απορημένο. Η μνήμη του προφανώς δεν τον βοηθούσε. Η Ιλαρία Τ., έχοντας στεγνώσει τα δάκρυα τής έντονης συγκίνησης που της προξένησε η συνάντησή της με τον “κύριο” πενήντα χρόνια μετά την αποφοίτησή της από την έκτη τάξη του Δημοτικού σχολείου, χαμογέλασε κι άρχισε την αναπόληση.
“Αχ κύριε… τι όμορφα χρόνια… και πόσο μας νοιαζόσασταν, όλα τα παιδιά! Όχι μόνο να μας μάθετε γράμματα (που, αν γίναμε κάτι στη ζωή μας, σε σας το χρωστάμε) αλλά να μας μάθετε να γίνουμε άνθρωποι! Και να γλυκαίνετε τους δύσκολους καιρούς που ζούσαμε και με τον καλό σας τον λόγο και με τα λουκούμια!”
Ο δάσκαλος την κοίταξε συγκινημένος – αλλά δεν είπε τίποτε, δεν θέλησε να διακόψει το νοσταλγικό ταξίδι της.
“Τότε είχαμε διαγωνίσματα δυο φορές το χρόνο, Φεβρουάριο και Ιούνιο – θυμάστε; Και πόση αγωνία είχαμε… Θα γράψουμε; Δεν θα γράψουμε; Θα πάμε στην άλλη τάξη; Θα πάρουμε απολυτήριο; Για μας τα γράμματα και οι σπουδές ήταν μονόδρομος, όνειρο… Το εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή – σε μια Ελλάδα που μόλις πριν λίγα χρόνια είχε βγει από την φωτιά του εμφύλιου…
”Ωστόσο τα διαγωνίσματα του Φεβρουαρίου, παρά την αγωνία τους, είχαν πάντα μια γλυκιά γεύση! Κι αυτό γιατί την 1η Φεβρουαρίου είναι η γιορτή σας! Και μαζί με τα θέματα της αριθμητικής, της ιστορίας ή της φυσικής, φέρνατε πάντα μαζί σας και το κέρασμα – τα λουκούμια και τα μπισκότα! Και μας τα φτιάχνατε σάντουιτς, θυμάστε; Ένα μπισκότο κάτω, το λουκούμι ανάμεσα κι ένα μπισκότο από πάνω! Και κάθε παιδί (ήμασταν και πολλά, ζωή νάχουμε!) έπαιρνε τον γλυκό του μποναμά καθώς σας παρέδιδε την κόλλα!”
Κοίταξε τα γέρικα, βουρκωμένα τώρα, μάτια του “κυρίου” της και του χάιδεψε με αγάπη το χέρι.
“Και ξέρετε κάτι, κύριε; Όταν συναντηθήκαμε όλη η τάξη να γιορτάσουμε τα 35 χρόνια από την αποφοίτηση εκεί, στο ίδιο το σχολειό μας, εγώ κι άλλες δυο παλιές συμμαθήτριες κανονίσαμε και πήγαμε με λουκούμια και μπισκότα! Και ξανακάναμε το δικό σας κέρασμα… και όλο για σας μιλούσαμε, κύριε… και κλαίγαμε και γελούσαμε μαζί… Αχ κύριε πόσο πολύ σας αγαπούσαμε και σας σεβόμασταν – κι ακόμα σας αγαπάμε, πάντα έχουμε τον καλό σας τον λόγο κάθε που συναντιόμαστε…”
Τον αγκάλιασε, έκλαιγαν κι οι δυο τώρα… κι εγώ, το ίδιο συγκινημένη, παρακολουθούσα την σκηνή ανάμεσα στην Ιλαρία και στον παλιό της δάσκαλο, τον “κύριο” (όπως τον προσφωνούσε σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης) – τον πατέρα μου!
Δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι δάσκαλος…
Όχι, δεν είναι Βαγγέλη μου… είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ – να είσαι Δάσκαλος με “Α” κεφαλαίο… όπως υπήρξε ο πατέρας μου!
Κι είμαι τόσο, μα τόσο περήφανη γι αυτόν!
Με “Δ” κεφαλαίο… είδες τι κάνει η συγκίνηση;;;
Κάποτε εδώ στην γειτονιά καλημέρισα στο ψιλικατζίδικο έναν καθηγητή της Φυσικής λέγοντάς του: «Καλημέρα δάσκαλε» . Με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι και μου είπε επιτιμητικά : «Καθηγητής παρακαλώ!».
«Συγγνώμην» του απάντησα «έχετε δίκιο. Δεν σας ταιριάζει το δάσκαλε!» Χαμογέλασε ικανοποιημένος που με έβαλε στην θέση μου κι έφυγε καμαρωτός-καμαρωτός.
Ή όμορφη και πολύ συγκινητική ιστορία της Βάσως μου φέρνει στο νου μερικές φυσιογνωμίες που εκεί στα βάθη της Αφρικής πάσχιζαν πολλές φορές, με δάκρυα στα μάτια να μάθουν σε Ελληνόπουλα που δεν είχαν ποτέ δει την γη των προγόνων τους να τους την γνωρίσουν. Τα δάκρυα εκείνα, των ανθρώπων εκείνων μέσα στις μικρές μας τάξεις, όσες δεκαετίες και να περάσουν, θα είναι ανάμνηση τόσο γλυκά μελαγχολική πλέον, που φέρνουν δάκρυα στα δικά μου μάτια.
Βάσω σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες τόσο όμορφα μαζί μας την ιστορία αυτή και αν δεν ζητάω πολλά, επίτρεψε μου να είμαι κι εγώ περήφανος για τον πατέρα σου τον Δάσκαλο.
Λίγοι καταλαβαίνουν την τεράστια αξία της λέξης “δάσκαλος”, Χριστόφορέ μου – κι ακόμη λιγότεροι είναι άξιοι αυτού του τόσο τιμητικού τίτλου!
Σ’ ευχαριστώ για τον επαινετικό σου λόγο, είναι και δική μου τιμή η τιμή προς τον πατέρα μου!
Πόσο υπέροχα τρυφερό!!!!!!!! Και πόσο περήφανη πρέπει να νοιώθεις για τον δικό σου Δάσκαλο, για τον δικό σου Πατέρα!!!!!!
Να είσαι καλά που το μοιράστηκες και μας γλύκανες κι εμάς με τα κεράσματά του!!!!!!!
Ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!!!!!
Ο τίτλος “Δάσκαλος” είναι τίτλος τιμής ιερός! Κι όσοι δεν το συνειδητοποιούν, απλά δεν τον αξίζουν!
Εγώ σ’ ευχαριστώ φίλε μου Χριστόφορε – και για το ζεστό και επαινετικό σου σχόλιο και για την τιμή που μου κάνεις να νιώθεις περήφανος για τον Δάσκαλο πατέρα μου! Να είσαι καλά!
Σ΄ευχαριστώ πολύ Αθηνά μου για την χαρά και την τιμή να γνωρίζω ότι η κατάθεσή μου αυτή, κατάθεση ψυχής για ένα ιερό μου πρόσωπα, άγγιξε εσένα και τους φίλους μου που εκτιμώ και αγαπώ!
Υ.Γ. Χαιρετισμούς από τον Φωκίωνα – μου κρατά πολύ όμορφη συντροφιά από χτες το βράδυ!
Γράφει πιο πάνω: Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πώς γράφονται τα δάκρυα Βάσω μου???? Με λουκούμι και μπισκότα !!!!!!
Σ’ ευχαριστώ που με άφησες να έρθω κοντά σου, Μαρία μου, και να γλυκάνω τις (έτσι κι αλλιώς) τρυφερές κι όμορφες αναμνήσεις από τα σχολικά χρόνια!
Κυρία Βάσω με συγκινήσατε βαθύτατα!!!
Μια δασκάλα λίγο πριν τη συνταξιοδότηση.
Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, Ισαβέλλα φίλη μου, και ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση στο να δω και να απαντήσω στο πολύ τρυφερό και ευγενικό σου σχόλιο – αλλά μεσολάβησε η γέννηση του εγγονού μου και παραμέλησα αρκετά κάποιες μου κινήσεις!
Η επαφή μου με συναδέλφους των γονιών μου, με Δασκάλους που υπήρξαν μέσα στη ζωή μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είναι κάθε φορά μια πηγή συγκίνησης για μένα!
Να είσαι πάντα καλά!
O Δάσκαλος Βάσω μου δε γίνεται. Γεννιέται δάσκαλος. Ή το έχεις ή όχι. Δεν το διδάσκεσαι σε καμιά σχολή… σε κανένα πανεπιστήμιο. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Αυτό πιστεύω κι εγώ Άννα Μαρία μου! Και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο που γεννήθηκα από δυο τέτοιους Δασκάλους!
Σ’ ευχαριστώ θερμά για το τιμητικό σου σχόλιο!