Σφιχτά τα δάχτυλα πιέζουν τα λάθη.
Ζουλώντας τα, παραμορφώνονται σε λησμονημένες επιθυμίες.
Μέσα στη φενάκη της ελπίδας, ανταμώνονται οι σκέψεις.
Ρυτιδιασμένες και αποκαμωμένες ξεδιψούν με αληθινά ψέματα.
Η πληγωμένη παλάμη τυλίγεται γύρω από ένα κυανόλευκο επίδεσμο.
Πολυχρησιμοποιημένος σε κάθε λογής τραύμα, τα καταφέρνει.
Να συνθλίψει κάθε ίνα προσδοκίας κι ονείρου.
Ξεφούσκωσαν πια τα λάθη. Έμεινε μόνον η λήθη.
Σπουδαίο πράγμα η μνήμη.
Μα ακόμη σπουδαιότερη, η επιλογή.
Ελευθέρως παραδομένη στα δεσμά της,
αναπνέει η διαρκής ασφυξία.
Τελευταίες τις λέξεις:
«Σας γνωρίζω από την κόψη της υποταγής,
σας γνωρίζω από την όψη της απελπισίας».
Τα δάχτυλα, λοιπόν, λαθεύουν.
–
γράφει η Madame Bovary
0 Σχόλια